EP.14
เจ้าของร่างนั้นนางจำได้ นั่นคือผู้ที่นางจงเกลียดจงชังที่สุด แต่บัดนี้กลับเป็นผู้ช่วยชีวิตของนางเอาไว้ ร่างในชุดดำโผล่พรวดออกมายืนเต็มตัว ท่ามกลางแสงจันทร์สีนวลและสายลมที่พัดแผ่วเบาแต่เย็นเยือก
“ญาจันทร์” ร้องขึ้นอีกครั้งไม่เชื่อว่าผู้ที่ยืนอยู่เบื้องหน้าจะเป็นแม่หญิงผู้นี้
“ไจ้ เฮาเอง แม่หญิงรัสมีแข” ร่างในชุดดำเผยอยิ้มกว้าง ในมือมีหน้าไม้อาวุธประจำตัว
“สูนึกว่าไผฮึ” ญาจันทร์เอ่ยเสียงแกมหยันนิดๆ “ถ้าบ่ไจ้เฮา จักมีไผอีก แม่หญิงรัสมีแข”
“บ่ไจ้ เป็นไปบ่ได้ เจ้ารึจักหวังดีกับเฮาขนาดนี้” รัสมีแขไม่ยอมรับความจริงเพราะนางเชื่อว่าญาจันทร์มีเจตนาอื่นแอบแฝงอยู่
“ถึงแม้ว่าเจ้าจักเกลียดชังเฮาขนาดไหน แต่ฮื้อเจ้าฮู้ไว้ว่าเฮาหวังดีกับเจ้าเสมอนะ รัสมีแข” ร่างนั้นลาลับไปแล้วด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อย ขณะที่แม่หญิงคนงามยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่
“รัสมีแข เฮาหวังดีกับเจ้าเสมอ เฮาหวังดีกับเจ้าเสมอนะ
