ฉันนอนอยู่บนโซฟาในห้องนอนของปัทม์ เล่นโทรศัพท์ในมือ ยังไม่อยากนอนหลับตอนนี้ กลัวปัทม์จะเกิดหายใจลำบากตอนกลางดึกแล้วฉันไม่รู้ตัว
ปัทม์กินยาแก้แพ้แล้วนอนหลับไปนานแล้ว ฉันวางมือถือลงมองใบหน้าหล่อเหลานั้นไม่วางตา เดือนมหา’ลัยสุดหล่อบ้านรวย นอนห่างจากฉันแค่ไม่กี่ก้าว
ตอนนี้หัวใจฉันหวั่นไหวกับปัทม์จนกลัวว่าจะหลงรักเขาจนหมดหัวใจ แล้วจะเจ็บในภายหลัง
‘แต่เขาดีขึ้นมาก’
‘แต่แค่สามเดือน มันน้อยไป’
‘แต่เขาชัดเจนเปิดตัวกับครอบครัวเลยนะ’
ความคิดด้านบวกด้านลบของฉันกำลังต่อสู้กัน ถ้าใช้สมองคิด ฉันเลือกที่จะเผื่อใจไว้รักตัวเอง และระวังใจจากคนคนนี้ แต่ถ้าใช้หัวใจถาม ฉันคิดว่าตอนนี้ รักปัทม์แล้วแน่นอน
ปัทม์ขยับตัวไปมานอนกระสับกระส่าย ฉันเลยลุกเดินไปนั่งขอบเตียง สะกิดไหล่ปัทม์ถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง
“ปัทม์ หายใจไม่สะดวกเหรอ”
“เปล่า เราคันหลัง” ปัทม์พูดอย่างคนที่สะลึมสะลือ
ฉันลุกไปหยิบคารามายด์ จับปัท
