ฉันนั่งซักผ้าที่ระเบียง จะซักมือเฉพาะเสื้อนักศึกษาและชุดชั้นใน นอกนั้นเอาลงไปซักที่เครื่องซักผ้าหยอดเหรียญข้างล่างตามปกติ
ปัทม์เคลียร์กับคนชื่อแป๋วอยู่ในห้อง ฉันได้ยินแค่เสียงแว่วๆ ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน จนฉันซักผ้าเสร็จ กำลังตากผ้า ปัทม์ก็เปิดประตูเดินออกมาที่ระเบียง แป๋วเดินตามมาติดๆ ร้องไห้กอดปัทม์จากด้านหลัง ปัทม์มองมาที่ฉันไม่พูดอะไร หันหน้าไปกอดแป๋วเอามือตบหลังแป๋วเพื่อปลอบใจ
‘ค่อยสมกับเป็นลูกผู้ชายหน่อย รู้จักรับผิดชอบลูกเมีย’ ฉันคิดไปก็รู้สึกเจ็บในใจ เพราะปัทม์เคยเสนอตัวรับผิดชอบฉัน
‘ตัวประกอบอย่างเรา จะสู้นางเอกของเขาได้ยังไง’
ฉันตากผ้าเสร็จก็เดินกลับเข้าห้องอย่างปลงๆ ยืนส่องกระจกดูตัวเอง หน้าตาธรรมดา ไม่ได้เด่นอะไร หุ่นอวบอ้วน แขนใหญ่ขาใหญ่ มีพุงแต่ไม่ได้ย้วยออกมาจนน่าเกลียด ดีที่สูง ไม่งั้นคงตันและดูไม่ได้กว่านี้
‘แบบนี้ใครเขาจะรักเราจริง’
*********************
หลังจากเหมื
