จ้าวหนิงหลงเดินมานั่งลงอย่างอ่อนอกอ่อนใจ หากทำได้นางคงอุ้มเขาขึ้นบ่าแล้วแบกไปจนถึงสำนักซ่อนเมฆาเลยกระมัง
“เจ้ามานั่ง” ชายหนุ่มสั่งด้วยสีหน้าเรียบเฉย
จิวซินที่ยืนอย่างนอบน้อมอยู่พยักหน้ายิ้มแย้มหาได้ปฏิเสธไม่
คุณชายหนิงของนางเป็นบุรุษแสนดีไม่มีถือตัวจริงๆ ประเสริฐยิ่ง
หญิงสาวก้าวเท้าเดินมานั่งลงตรงข้ามเขาตามคำสั่งอย่างว่าง่าย สองมือประสานหน้าตักอย่างสำรวมนบนอบ
ไม่นานบะหมี่ที่มีเนื้อจนพูนทั้งสองถ้วยก็ถูกนำมาวางเบื้องหน้าสองฝั่งโต๊ะ นางรอจนเจ้านายขยับตะเกียบจึงกะพริบตามองเพื่อรอการอนุญาตให้กินร่วมมื้อ เมื่อได้รับสัญญาณทางสายตาเรียบๆ จากเจ้านาย นางก็ลงมือก้มหน้าก้มตากินอย่างมีมารยาท
ลมภูเขาโชยมา นำพากระแสเย็นฉ่ำของมวลธารากระทบร่าง ชายหญิงที่นั่งกินบะหมี่ด้วยกันอย่างไม่เคอะเขิน ทว่ากลับมีหลายครั้งที่จ้าวหนิงหลงอดมิได้ที่จะแอบพินิจอีกฝ่าย
เขาเห็นคนตรงหน้าสวมเพียงชุดบ่าวชายประจำคฤหาสน์ห
