ยามเช้าของวันต่อมา
ลู่ซินฉีร่วมอาหารมื้อเช้ากับเซียวอวิ๋นเหมือนทุกวัน หลังจากนั้นก็ประคองภรรยาเดินเล่นรับแสงแดด โดยมีแม่นมอุ้มบุตรชายเดินด้วยกัน
“ช่วงนี้กิจการร้านค้าไม่มีปัญหาให้สะสาง ข้าสามารถอยู่เป็นเพื่อนเจ้าได้หลายวันเชียว”
ลู่ซินฉีกล่าวยิ้มๆ มือหนึ่งประคองเอวคอดกิ่วของเซียวอวิ๋น อีกมือหนึ่งจับมือนางไว้ให้ก้าวเท้าไปตามทาง
เซียวอวิ๋นเหลือบตามองลู่ซินฉีนิ่งๆ มิเอ่ยวาจา เพียงรู้สึกได้ถึงกลิ่นกายอันคุ้นเคยของสามีที่บัดนี้มีกลิ่นอายของสตรีอื่นผสมปนเป
ฉับพลันนางให้รู้สึกอยากคลื่นเ**ยน คล้ายจะอาเจียนออกมา ฝ่ามือเล็กของตนในฝ่ามือใหญ่ของคนเป็นสามีเริ่มสั่นเทาอย่างยั้งไม่อยู่
หญิงสาวเพียรระงับไว้ ค่อยๆ ดึงมือออกจากการเกาะกุมเบาๆ
ดวงตาคมดำบนใบหน้าหล่อเหลาฉายแววฉงน เมื่อรับรู้ได้ถึงความเย็นชาสายหนึ่งจากคนเป็นภรรยา
คล้ายกับว่ามีกำแพงที่มองไม่เห็นค่อยๆก่อตัวกางกั้นระหว่างกัน
