ทว่าท้ายที่สุด ความมั่นใจนั้นพลันพังทลาย เมื่อร่างสาวน้อยลอยละลิ่วลงมาใส่แผงอกดังอั่ก
จิ้นเหอถึงขั้นล้มทั้งยืน จุกจนพูดไม่ออก ส่วนจิวซินก็กลิ้งตกจากร่างของจิ้นเหอจนฝุ่นตลบ เนื้อตัวเปื้อนไปหมด โชคยังดีที่ทั้งสองจุกจนร้องไม่ออกสักคำ จึงไม่มีใครได้ยินเสียงอันใดทั้งนั้น
เมื่อหายจุกเสียดต่างก็พากันกัดฟันวิ่งไปทางด้านหลังคฤหาสน์ด้วยท่าทางจริงจังขึงขังแฝงความลำบากลำบน คล้ายหน่วยทหารลับระดับแคว้นที่ยามนี้กำลังประจันหน้ากับศึกหนักก็ไม่ปาน
เหน็ดเหนื่อยอันใดเช่นนี้!
ที่ช่องสุนัขลอดมุมกำแพงด้านหลังคฤหาสน์หนิง
ลู่ชิงขดตัวซุ่มรออยู่แล้ว จิ้นเหอกับจิวซินวิ่งดุ่มๆ มาพร้อมกัน ก่อนที่จิ้นเหอจะหยุดยืนก่อนเพื่อยืนดูต้นทางให้สหาย ปล่อยให้จิวซินวิ่งเข้าไปอีกเจ็ดก้าวแล้วขดตัวพูดคุย
นางเอ่ยถามทันที “ผิงเอ๋อร์มาถามหาข้าถึงเรือนเจ้าเลยหรือ?”
ผิงเอ๋อร์คือสาวใช้คนสนิทของจิวซิน
ก่อนออกจากจวนหยาง นางแค่วางจด
