หลังจากหมดรอบชิงช้าทั้งสองก็เดินลงมามองหาเด็กหนุ่มทั้งสามคนแต่ก็ไม่เห็นแล้ว
“หายไปไหนกันหมด”
“คงไม่พ้นซุ้มสาวน้อยตกน้ำ” ร่างสูงเอ่ยตอบขณะขายาว ๆ ก้าวเดินไปข้างหน้า ซึ่งแก้วตาก็เดินตามเสไปเงียบ ๆ ไม่ได้พูดอะไรออกไป ส่วนสายตานั้นคอยเหลือบมองเขาพัก ๆ กระทั่งได้ยินเสียงประกาศดังมาจากทางด้านขวา...
“เอาเร่เข้ามา ใกล้ถึงเวลาฉายหนังแล้วใครอยากดูสามารถเข้าไปข้างในได้เลย”
แก้วตาฟังเสียงประกาศด้วยความสนใจเพราะเธอไม่เคยดูหนังกลางแปลงเลยสักครั้ง เนื่องจากยุคนี้ไม่นิยมแล้วแต่ทว่าทางวัดกลับจัดหามาลง จึงหันไปมองคนที่ยืนอยู่ด้านข้างแล้วเอ่ยถามเขาออกไปด้วยสีหน้าเชิงอ้อน ๆ
“รีบกลับไหมคะ?”
“ทำไม?” ร่างสูงยืนกอดอกรอคำพูดของเธออย่างตั้งใจเพราะรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
“ถ้ายังไม่รีบกลับ ไปดูหนังด้วยกันก่อนไหมคะ?”
แม้แก้วตาจะประหม่าและเขินอายที่ต้องชวนเสก็ตาม แต่เธอก็เลือกที่จะทำตามความรู้สึกของตัวเ
