...ตำหนักเสินเซียนฉือ...
มันคือตำหนักแสนไกลออกมาอยู่ถึงนอกมหานครฉิงสุ่ยราวร้อยลี้เห็นจะได้ ซึ่งสถานที่แห่งนี้เป็นตำหนักขององค์ชายเจ็ด หรือก็คือหยวนลี่หยางที่ฮ่องเต้ประทานให้เขาเมื่ออายุครบสิบห้าปี ‘ตำหนัก’ ที่เป็นเพียง ‘เรือน’ หลังขนาดกลางอยู่ด้านหน้าของภูเขา ‘เฟิ่งอี้’ ส่วนด้านหลังของตำหนักนั้นมีทะเลสาบขนาดใหญ่ ส่วนน้ำภายในทะเลสาบดังกล่าวนั้นมีสีเขียวมรกตงดงาม จึงเป็นที่มาของชื่อตำหนัก ‘เสินเซียนฉือ’ (ทะเลสาบสีมรกต) ซึ่งอดีตมันคือตำหนักของเพ่ยไทเฮาผู้ลาลับไปแล้ว โดยรอบเรือนแห่งนี้นอกจากมีป่าต้นเฟิ่งแล้ว ทางด้านซ้ายมือคือป่าไผ่เขียว สถานที่แห่งนี้จึงสงบร่มเย็นมากสำหรับชายหนุ่มวัยสิบเก้าปีพร้อมด้วยคนสนิทข้างกายและขันทีรับใช้อีกสองคน ช่างเป็น ‘องค์ชาย’ ที่มีความเป็นอยู่เรียบง่ายยิ่งกว่านักบวชเสียอีก
ซึ่งช่างต่างกันไกลราวผืนฟ้าและแผ่นดินกับตำหนักขององค์ชายใหญ่หยวนเยี่ยเจา แต่เป็นเช่นนี้ชา
