Devran
“Devran.”
Etrafıma bakındım ama kimse yoktu. Ses çok tanıdıktı. O kadar tanıdıktı ki beynim onun kim olduğunu bulmak istiyordu ama bulamıyordu. O sesi ne zaman duysam kalbim yerinden çıkacak gibi atmaya başlıyordu.
Kimdi o? “Kimsin sen? Neredesin? Ben seni neden göremiyorum?” diye sordum.
“Ben senin yanındayım, Devran. Kalbindeyim.”
Kendi etrafımda dönmeye başladım ama kimse yoktu. Deli miydim? Kafayı mı yiyordum? Beynim bana oyun mu oynuyordu? “Yoksun! Sen gerçek değilsin! Gerçek olsaydın yanımda olurdun!”
“Ben gerçeğim! Kalbindeyim! Oradayım. Beni karanlık odalardan kurtar. Beni karanlık zindanlardan çıkart.”
Elimi kulaklarıma koydum. Deliriyordum. Sesi duymak istemedim ama ses benim beynimin içinde yankılanıyordu. Deli gibi kafamı sallıyordum. “Ben gerçeğim! Hatırlama
