ตอน 2 : ไลน์แลกใจ
1239 Words
หลังจากเดินสวนกันวันนั้น ขอสารภาพตามตรงเลยว่า…เรียนไม่รู้เรื่อง เพราะมัวแต่เขียน ชื่อ ไม้ ไม้ ไม้ ไม้ ลงในสมุดเลคเชอร์ :) อาการหนักแล้วฉัน
คนอย่างพริบพราว รักนะแต่ไม่แสดงออก ^^ ชอบนะแต่ไม่บอกให้รู้ Keep look ไว้ซิ! คนสวยต้องเก็บอาการ แต่เพราะว่าบังเอิญ เจอพี่ไม้ บ่อยมาก ๆ ช่วงหลัง ไม่รู้ทำไม พี่ไม้ ชอบมาเดินผ่านทางกลุ่มเราหลังเลิกคลาสเรียน และก็เจอพี่เค้าที่โรงอาหารคณะตลอด หันไปทางไหนก็เจอ
(จะเป็นลม)
และแล้ว วันแห่งความ ซวย ในชีวิต ก็เริ่มต้นขึ้น ตั้งแต่วันนั้น…. พี่ไม้ ให้เพื่อน เดินมาขอไลน์ฉัน ในโรงอาหาร ตอนที่ฉันกำลังอ้าปากกำลังกินข้าวหมูทอด
เข้าใจไหม อ้าปากกว้าง กินข้าวอยู่ ด้วยความตกใจ และห่วงสวยสุดฤทธิ์ รีบส่ายสายตา มองไปรอบโรงอาหารวันนี้ จน ปะทะเข้ากับสายตาคมคู่หนึ่งที่แอบมองกันอยู่
หัวใจเต้นระรัว จนจะออกมาข้างนอกอกอยู่แล้ว เพื่อนพี่ไม้ ชี้ ไปที่โต๊ะ แล้วพี่ไม้ก็ส่งยิ้มมาให้ พร้อมพยักหน้า หนึ่งครั้ง
ปุง ปัง ฟี้ววว ~ (เสียงพลุดังในหัวของพริบพราว)
ยัยแอนนี่ ตัวแสบประจำกลุ่ม ก็เลยถามเพื่อนพี่ไม้ไปว่า คนที่ให้มาขอเบอร์พราวเนี่ย…ใช่ พี่ไม้ หรือเปล่า? เป็นการย้ำให้แน่ใจ เนื่องจากว่าพวกเพื่อนในกลุ่ม ทราบกันดีอยู่แล้วว่า ใจของฉัน มันเต้นสะรวนกับใครที่สุดในตอนนี้
เมื่อเห็นว่า เพื่อนพี่ไม้คอนเฟิร์ม โดยการกวักมือเรียก ตัวต้นเหตุให้มาขอไลน์เองซะเลย… และในที่สุด ระยะประชิด ความหล่อ X4 X5 X100 ก็ขยับเข้ามาให้เห็นชัดแบบ Full HD
(ใช่ ต้องใช่แหละ ปลื้มปริ่มแต่ต้องเก็บอาการ)
ด้วยความปากแจ๋ว ของเพื่อนสาวของฉัน พี่ไม้เลยต้องมาแสดงตัว เพื่อความจริงใจด้วยตัวเอง ก็คนมันสวยอะนะ เลยต้องมีฟอร์ม
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นใต้โต๊ะกินข้าว คือหยิกขาเพื่อนสุดฤทธิ์จ๊ะ! เพื่อนสนิท มองตาก็รู้ใจ วันนั้นพี่ไม้ ก็เลยได้ id line พริบพราวไปเรียบร้อยจ้า คนสวยไม่ต้องพูด เพื่อน จัดให้ :D
หลังจากที่ฉันแลกไลน์กับพี่ไม้เสร็จ (โดยเพื่อนจัดให้) พวกเราก็แยกย้ายกันไปเรียน ฉันยังต้องเรียน อีก 2 วิชา กว่าจะเลิกก็ 5 โมงเย็น เชื่อไหมว่า ไม่มีสมาธิ ยิ่งกว่าตอนเพ้อหา พี่ไม้ แรก ๆ อีก
เรียกว่าเรียนไม่รู้เรื่องเลยจะดีกว่า ตามัวแต่เหลือบมองไปทางโทรศัพท์ ว่าจะมี Notification แจ้งเตือน ไลน์เข้ามาไหม สรุปก็ไม่มี เอ้ หรือว่ายัยแอนนี่ให้ไลน์ผิดไป ก็ไม่น่าใช่ นั่งคิดด้วยความฟุ้งซ่านสุด ๆ ไปเลย จนเลิกเรียนกลับบ้าน
ฉันแยกกับแทนใจ เพราะยัยแทนใจบอกว่าวันนี้มีนัดทานข้าวกับครอบครัวนอกบ้าน ต้องรอรถที่บ้านมารับ หรือรอพี่ชายมารับเนี่ยละ ไม่อยากจะทิ้งเพื่อนไว้คนเดียว แต่ยัยแทนใจ ก็คะยั้นคะยอบอกว่าอยู่คนเดียวได้ไม่ต้องห่วง…
ก่อนเราจะแยกกัน ฉันเดินไปส่งยัยแทนใจแถวลานจอดรถอีกคณะนึง เหมือนจะเห็น… หลังพี่ไม้แว็บ ๆ เดินลับไปก่อนพร้อมกับผู้หญิงนักศึกษาคนนึง (สงสัยตาฝาด มองอะไร ก็เป็นผู้ชาย เพ้อเจ้อสุด ๆ) กลับบ้านมาอาบน้ำ ไลน์ก็ยังไม่เด้ง ซักที
(หรือว่าเราจะใจร้อนไป)
โอเค ต้องกลับมาโฟกัสตัวเองก่อน นั่งดูซีรี่ย์ เกาหลี อยู่ถึงสี่ทุ่ม ไลน์ก็ เด้ง รัว ๆ อยู่สี่ห้าครั้ง
Line กลุ่ม >.
Annie:
“เฮ...โหล”
“เฮโหล”
“เฮ เฮ เฮ โหล”
“หนึ่ง สอง สาม สี่”
“ชะนี รอไลน์ใครอยู่รึป่าวจ๊ะ” (มีคนอ่านแล้ว 2คน)
กวนตีนแบบนี้ มีอยู่คนเดียว ยัยแอนนี่ตัวแสบ มันทักแชตกลุ่มมาให้รำคาญใจเล่นเฉย ๆ เหมือนจะรู้ว่าเพื่อนกำลังรอ ไลน์ผู้ชายอยู่!
Annie:
“อ่านแล้วสองคน”
“คืออะไร?”
“ตอบมานะ ยัยพราว ฉันรู้ว่าแกอ่าน” ยัยแอนนี่ยังใส่ไม่หยุด
DATATA:
“หุ หุ”
“พี่ไม้ทักมายังค่ะ ซิส” ยัยตาต้าชอบเรียกเพื่อนว่าซิสทุกคำ
Whawah:
“รีบกลับบ้านมากกกกก เดิน จ้ำอ้าว ขนาดนั้น ไอ้เราก็คิด ว่าตอบแชตสนุกสนานไปแล้วอะซิ อิอิ” ยี่หวาแซว
(มัน คงเห็นตอนฉันรีบสับเท้าไปเรียกแท็กซี่ กลับบ้านแน่ ๆ)
PPRAW:
“เปล่าย่ะ”
“ฉันปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำที่บ้านเฉย ๆ” ฉันพิมพ์ตอบ แชตไปแบบเปลี่ยนเรื่อง… ในใจก็แอบคิดว่าเพื่อนนี่รู้ดียิ่งกว่าใต้เตียงดาราอีกนะ!
Email:
“แล้วไง พี่ไม้แอดมายัง?”
PPRAW:
“ยังค่ะเพื่อน ใจเย็น ๆ เนอะ ไม่ได้คาดหวังอะไร”
Annie:
“จ้า จ้า ไม่ได้คาดหวัง หยิกซะต้นขาเพื่อนเขียวเลยค่ะ”
PPRAW:
“ขอบคุณเพื่อนผู้ประเสริฐ ที่ทำหน้าที่ได้ดี แบบไม่ต้องสั่ง อิอิ”
DATATA:
“ซิสค่ะ” “ถ้าพี่ไม้แอดมาซิสต้องนับ 1-20 ก่อนนะคะ ค่อยตอบแชต ไม่ต้องรีบ เชื่อนี่”
Whawah:
“เพราะ??????”
DATATA:
"โอ้ยยยยย! มันก็ต้องมีชั้นเชิงนิดนึงป่ะ?"
"ตอบเลยก็เหมือนรอ"
"ต้องให้สอนอีก"
"อย่า...ให้โค้ชลงสนาม!!!"
PPRAW:
“โอ๊ะ! ขอบคุณค่ะ โค้ช”
“แล้วโค้ชมีสนามให้ลงบ้างยังค่ะ”
“หุหุ”
Whawah:
“เดี๋ยวนะ!!! พวกแก อย่ามาพิมพ์พ์เปลี่ยนเรื่องไอ้พราวยังไม่บอกเลยว่ายังไง”
…
ตะดึง ตะดึง ตะดึง เสียงแชตไลน์เด้ง
ฉันกดไปดูไลน์ ที่พึ่งทักเข้ามาใหม่ด้วยใจระทึก และ แล้ว ก็เป็นคนที่รอจริง ๆ พี่ไม้ทักแชตมาเวลา 22.45 นาที (จดไว้ก่อนเก็บไว้ซื้อหวยงวดนี้)
MEKMAI :
“สวัสดีครับ : )”
“พี่ไม้เองนะ”
MEKMAI :
“ที่ไปขอไลน์เราวันนี้ที่โรงอาหาร”
“ขอโทษที่ทักมาดึกนะครับ”
“น้องพราวสะดวกคุยกับพี่ไหมครับ”
ฉันที่กด Read แล้วกำลังนับ หนึ่ง สอง สาม ถึง 20 ค่อยตอบ….
...
กลุ่ม >.
PPRAW:
“โอ๊ย หัวใจจะวาย” ♡
“พี่ไม้ทักมาแล้ววววว”
“จะเป็นลม”
Whawah:
“เย่! แล้วตอบเค้าไปยัง?”
PPRAW:
“ยัง ๆ กำลังนับหนึ่งถึงยี่สิบอยู่”
Annie:
“อ่าวไอ้นี่ กดอ่านแล้วเหรอ” o_O
“กดอ่านเลยทันทีงี้”
PPRAW:
“เออดิ ทำไมไม่ได้เหรอ อ่านแล้วค่อยตอบ ไง”
“นับอยู่เนี่ยยังไม่ถึงยี่สิบเลย”
DATATA:
“โว๊ะ!”
“สอนไม่รู้ฟัง โค้ชสั่งว่าไง?”
Email:
“สั่งว่าให้นับถึงยี่สิบ”
“แล้วไอ้พราวมันผิดตรงไหนอ่า?”
DATATA:
“มันกดอ่านเร็วไปค่ะ!”
“ผู้ชายเค้าก็คิดว่ารออยู่นะซิ”
TANjai:
“อ่าว มีงี้ด้วย” คนที่อ่านเงียบ ๆ มานานอย่างแทนใจตอบ กลับมา…
“พวกแกก็ไปสอนอะไรผิด ๆ ให้พราวมัน ป่าว”
Annie:
“โอ๊ย…แม่พระ พึ่งมา ตามอ่านก่อนค้า โค้ชเค้ากำลังสอนลงสนาม”
PPRAW:
“พวกแก -/- ขอโทษนะ แต่ฉันไม่ว่างและ” “พิมพ์พ์กันไปก่อนนะ”
“ขอไปแชตกับผู้ชายแพรบบบบ”
“อิอิ”
(っ＾▿＾)💨
- Writer
