มาเฟียหวงรัก

มาเฟียหวงรัก.4 รุกเก่ง !

ฉันงัวเงียเดินลงมาจากคอนโด สภาพนี้ขับรถไม่ไหวแน่

ที่ฉันยอมเพราะไม่อยากให้งานมีปัญหา ชาลส์เป็นคนไข้ของฉัน แล้วตอนนี้เขากำลังดื้อไม่ยอมกินยา ไม่ยอมให้พยาบาลวัดไข้ แล้วก็ไม่ยอมให้หมอธีตรวจ ฉันขยับแว่นหนาที่ใส่ให้เข้าที่แล้วมองหาลุงยาม ไม่มีใครอยู่เลยสักคน

เอี๊ยด !

สักพักก็รถตู้สีดำจอดหน้าประตูแล้วก็มีชายชุดดำเดินลงมาเปิดประตูพร้อมกับผายมือเชิญให้ฉันขึ้นรถ มีอยู่คนเดียวที่ทำแบบนี้

"เชิญครับคุณหมอ "

"เฮ้อ เจ้านายของพวกพี่ดื้อมากเลยรู้มั้ยคะ " ขอบ่นหน่อยเถอะ !

"รู้ครับ มีคุณหมอคนเดียวเท่านั้นที่กำราบเจ้านายได้ ไปเถอะครับ " ฉันชี้ตัวเองอย่างงงๆ แล้วก้าวขึ้นรถ ขณะที่นั่งอยู่บนรถฉันก็สัปหงกไปหลายรอบ ฉันควรได้พักแต่ก็ไม่ได้พักอย่างใจหวังเพราะมีคนไข้ดื้อด้านหนึ่งอัตรารออยู่

พอถึงโรงพยาบาลฉันก็รีบขึ้นมาบนห้องพิเศษวีไอพี หน้าห้องมีคนยืนเฝ้าเยอะแยะเต็มไปหมด นี่มันโรงพยาบาลนะไม่ใช่บ่อนทำไมจะต้องขนลูกน้องมาเยอะแยะขนาดนี้ ฉันเดินแบกหน้าโทรมๆเข้ามาในห้อง ข้ามต้ม ยา แก้วน้ำ ยังไม่มีอะไรยุบสักอย่าง ส่วนคนป่วยนอนชิลล์กดรีโมททีวีเปลี่ยนช่องไปมาไม่รู้สึกทุกข์ร้อนใดๆ

ฉันจะตายก่อนแล้วรู้มั้ย !

ฉันถอนหายใจเป็นอันดับแรกพร้อมกับเข็นโต๊ะอาหารเช้าไปที่เตียง ฉันขี้เกียจพูดกับเขาเพราะไม่ชอบคนดื้อ !

"คุณหมอ "

"อ้าปาก " ฉันตักข้าวต้มคำโตแล้วจ่อไปที่ปาก เขาชั่งใจแล้วมองช้อนข้าวแวบนึงก่อนจะอ้าปากรับ ทั้งเย็นแล้วก็ชืดชอบแบบหรอ ?

" เคี้ยวเร็วๆ จะหมดเวลากินยาหลังอาหารมื้อเช้าแล้ว " ฉันอยากตีเขาจริงๆ เขาเล่นดูอารมณ์ฉันบ้างรึเปล่า ยิ่งดุเขาก็ยิ่งยิ้ม ได้โปรดสังเกตสภาพฉันตอนนี้ด้วย คอนแทคเลนส์ไม่ได้ใส่เพราะรีบเลยต้องหยิบแว่นหนาๆมาใส่แทน หน้าไม่ได้แต่ง ปกติมีเวลาแค่เขียนคิ้วแล้วตามด้วยลิปกลอส แต่วันนี้ไม่มีอะไรติดหน้ามาเลยสักอย่างเพราะรีบ !

"เป็นห่วงชาลส์ใช่มั้ย "

"เป็นห่วงหมอธีต่างหากที่โชคร้ายเจอคนไข้เรื่องมากอย่างชาลส์ "

"เป็นห่วงทำไม ? อิงชาเป็นหมอเจ้าของเคสก็ต้องดูแลชาลส์สิ " มันก็ถูก แต่ฉันเป็นแค่หมอ มีหน้าที่ตรวจ วินิจฉัย ประเมินอาการ ไม่ได้มีหน้าที่ป้อนข้าวป้อนน้ำกรอกยาคนไข้แบบนี้ ถ้าฉันไม่กลัวหมอธีโดนข่มขู่ฉันคงไม่รีบแจ้นมาขนาดนี้หรอก

มาเฟียบ้าอำนาจ ! คนของเขามีอยู่ทุกที่ ทุกมุมของโรงพยาบาล คนไข้ หมอ พยาบาลแตกตื่นกันหมดแล้วเคยรับรู้อะไรบ้างมั้ยถามจริง !

"อย่าเอาแต่ใจมากได้มั้ย อิงชาเหนื่อยนะ รู้มั้ยว่าเมื่อคืนก็แทบไม่ได้นอน " นอกจากนอนไม่หลับ ฉันก็ระแวงสะดุ้งตื่นเกือบทุกชั่วโมงเพื่อวัดไข้แล้วก็เช็ดตัวให้เขา จนทำให้ตัวเองปวดหัวตุบๆตาจะปิดอยู่นี่ไง

"รู้สิ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย ชาลส์จะอยู่ยังไง ? ชาลส์รักใครไม่ได้อีกแล้ว นะครับ " ฉันกรอกตาแล้วถอนหายใจอีกครั้ง ! รู้สึกดีนะ ฉันก็อยากตะโกนใส่หน้าเขาเหมือนกันว่าฉันก็รักใครไม่ได้อีกแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเขา มันยาวนาน แค่มองตาก็รู้ใจ ฉันรักเขามาก ทั้งรักแล้วก็หลง ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่ฟูมฟายร้องไห้เป็นคนบ้าตั้งแต่บอกเลิกเขาหรอก

แต่แปลก พอเห็นหน้าชาลส์ ฉันก็หยุดร้อง ไม่ฟูมฟายไม่คิดมาก ดวงของฉันคงหยุดและจบที่ผู้ชายคนนี้ แต่เมื่อไหร่ละ เมื่อไหร่ที่เขาจะยอมหยุดที่ฉันสักที

" หยุดพูดมากแล้วกินข้าวให้หมดจะได้กินยา "

"อิงชา "

"ไม่รู้ละ บอกเลิกไปแล้ว ง้อเอง " ฉันทำแก้มป่องแล้ววางถ้วยข้าวต้มลงก่อนจะหยิบแก้วยาและน้ำเปล่ายื่นให้เขา เขารับมันไปแล้วยิ้มอย่างมีความสุข คนบ้า!

"พรุ่งนี้แต่งงานกันเลยดีมั้ย ชาลส์จะโทรบอกมามี๊กับแดดี๊ให้มาสู่ขออิงชา " ปากกาในมือล่วงลงพื้น ฉันรีบเก็บมันขึ้นมาแล้วเหน็บลงกระเป๋าเหมือนเดิม อะไรกัน อยู่ๆมาชวนแต่งงาน ฉันรู้ว่าเขาทำได้ แต่ตอนนี้ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด !

มาม๊าองศากับลุงเดเนียลกำลังมีความสุขกับการเดินทางเที่ยวรอบโลกด้วยกันสองต่อสอง ชาลส์คิดอะไรของเขา เห็นฉันเอาจริงขึ้นมาก็งัดมุขแต่งงานออกมาสู้ ! แล้วสิบเอ็ดปีที่ผ่านมามัวทำอะไรอยู่ อ้างงานอีกสิ !

" ไม่แต่ง "

"แล้วก็บ่นว่าอยากมีลูก " รออีกสักปีจะเป็นไรไป รอมาตั้งสิบกว่าปียังรอได้เลย

"ง้อได้แค่นี้เองหรอ ขอแต่งงานไม่ใช่ทุกอย่างหรอกนะ มันหมดช่วงเวลานั้นไปแล้ว " ฉันปรับอารมณ์แทบไม่ทันพูดถึงเรื่องนี้ทีไรทำให้น้อยใจขึ้นมาทุกทีเลย

ฉันมองเพื่อนๆแต่งงานมีครอบมีลูกจนชินชา ผู้ชายมากหน้าหลายตาผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันเข้ามาจีบฉันอยู่บ่อยครั้ง แต่ฉันเลือกที่จะเมินใส่ บางคนเอาฉันไปนินทาหาว่าหยิ่ง บางคนก็ว่าฉันเล่นตัว ฉันทำก็เพราะรอชาลส์ รอจนเริ่มหมดหวัง ไม่อยากรอไม่อยากอดทนอะไรอีกแล้ว

"ถ้าอย่างนั้นก็ ลาพักร้อนที่จะถึงไปเที่ยวกันนะ "

ตุบ !

ฉันทำที่วัดไข้หลุดมือหล่นพื้นอีกรอบ ! เขารู้ได้ยังไงว่าฉันลาพักร้อนเอาไว้ มากเกินไปแล้วนะ เกินหน้าเกินตาไปแล้ว ! ชีวิตฉันมีอะไรอีกบ้างที่เขาไม่รู้และสืบได้อีก ?

"ตั้งเจ็ดวัน ต้องมีอะไรดีทำให้อิงชาประทับใจบ้างล่ะ " เขาพูดไปอมยิ้มไป หน้าฉันตอนนี้คือชามาก หมดกันทริปจิบไวน์ให้เมาแล้วนอนของฉัน

ฉันขอปาป๊ากับมาม๊าเอาไว้แล้วเรื่องไปเที่ยวช่วงหยุดลาพักร้อน ทุกคนรับรู้และอนุญาต แต่ทุกคนยังไม่รู้ว่าชาลส์จะไปกับฉันด้วยและยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชาลส์กลับมา

อาการป่วยของชาลส์ดีขึ้นตามลำดับ เหลือแค่อาการไอ กับเจ็บคอเท่านั้น

"อิงชาอยากพักผ่อน ถ้าชาลส์ยังเอาแต่ใจแบบนี้อิงชาไม่ให้ไปด้วยหรอก " ฉันเก็บปรอทวัดไข้ขึ้นมาแล้วเสียบไปที่ใต้รักแร้ของเขา ไม่นานเสียงตี๊ดๆก็ดังบอกอุณหภูมิ

"ไม่เอาแต่ใจหรอก สัญญา "

"ไม่มีไข้แล้วนะ " ฉันเก็บปรอทไว้ที่เดิมแล้วหยิบชาร์ตคนไข้มาจดข้อมูลลงไป

"แต่จะเอาอิงชาแค่คนเดียว "

ตุบ !!

ชาร์ตคนไข้ในมือล่วงลงพื้น ดังตุบ ! ชาลส์ทำหน้าไม่สะทกสะท้านใดๆแถมยังยิ้มกว้างแล้วส่งจุ๊บมาให้ฉันขนลุกอีกรอบ

"มือไม้อ่อนเลยหรอ ทริปนี้ต้องรื้อฟื้นกันหน่อยแล้ว " อยู่ๆฉันก็ขนลุก เหงื่อแตกพลั่กทำอะไรไม่ถูก ชาลส์ขยับตัวขึ้นมาแล้วมองหน้าฉัน สายตาของเขามันยั่วยวนแบบแปลกๆ หรือฉันคิดไปเอง ไม่สิ! เขากำลังอ่อยฉัน

"ชะ ชาลส์ทำอะไร "

"ไม่ไหวเดินมาใกล้ๆได้นะ "

อีชาลส์ อีบ้า !!!! ฉันอยากหยิบชาร์ตคนไข้ฟาดหน้ามาเฟียเหลือเกิน

"พอเลย พอเดี๋ยวนี้ !! ถ้าทำอีก จะหาฟอร์มาลีนมาฉีดให้เดี๋ยวนี้แหละ"

"คิดว่ามีเข็มอยู่คนเดียวรึไง " ว้าย !! ฉันอยากดันเตียงเขาลงตึกให้รู้แล้วรู้รอด ต่อปากต่อคำ ! หงุดหงิด ๆ คอยดูนะ ทริปนี้ฉันจะแก้แค้นเขาให้ได้ ! คอยดู

------