“ยัยรวี แกอดนอนมากี่วันแล้ว สภาพถึงได้ดูไม่ได้เอาซะเลย” พอเห็นร่างบางนั่งลงตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน พร้อมใบหน้าซีดเซียว หมอจอมยุทธจึงอดถามอีกฝ่ายไม่ได้
“ไม่นี่ ฉันแค่นอนดึก แต่ไว้ใจได้ฉันไม่ได้อดนอนอย่างที่แกห่วงแน่นอนไอ้หมอ” หญิงสาวจ้องหน้าอีกฝ่าย เธอรู้ว่าหมอหนุ่มเพื่อนรักเป็นห่วงสุขภาพของเธอ แต่หมอเองทำงานหนักไม่แพ้หญิงสาวเช่นกัน เวลาต้องเข้าห้องผ่าตัดทีหลายชั่วโมงติดต่อกัน ใช้ทั้งสมอง สายตา และความคิดหนักกว่าเธอซะอีก
“สภาพแกดูแย่มากนะรวี ฉันว่าแกน่าจะตรวจร่างกายสักหน่อย หรือหาของบำรุงไว้บำรุงร่างกายบ้างยังดี ปล่อยตัวเองโทรมเชียว ผู้ชายที่ไหนจะเอาแกไปทำเมีย”
“ถ้าฉันหาใครเอาไปทำเมียไม่ได้ ฉันคิดว่าคงพึ่งแกได้”
“ยัยบ๊อง ใครจะให้แกยืมทำแฟนล่ะ”
“พูดแบบนี้ ไอ้หมอแกมีแฟนแล้วหรือไง ไหนบอกจะรอฉันมีก่อนค่อยมีไง เบี้ยวนี่นายังไม่สามสิบเลย จะรีบไปไหน” คำสัญญาสนุกปากของสองหนุ่มสาวในวัยเยา
