หัวหน้าห้อง?
763 Words
ร่างสูงที่ที่กำลังใช้หมัดซัดใบหน้าของอีกฝ่ายเต็มแรงภายในตรอกแคบสลัวๆ ไม่อาจทำให้ฉันละสายตาจากเขาไปได้เลย
คุ้นๆจัง...
เพราะมีแค่แสงสลัวสาดส่องจึงทำให้ฉันไม่สามารถมองใบหน้าของคนตัวโตนั้นได้ชัดเจน
"อ๊ากกกก" เสียงร้องอย่างเจ็บปวดเปร่งดังลั่นไปทั่วทั้งตรอกที่มีเพียงแค่กลุ่มชายวัยรุ่นนับสิบกำลังสู้กันดังระงมจนสะท้อนดังก้องออกมาเป็นระยะๆ
"อย่าคิดว่ามึงคนเดียวจะล้มกูได้ไอ้ พายุ " เสียงดังคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวของคนร่างสูงที่กำลังยืนชิดติดกำแพงอย่างไร้หนทางหนี หน้าตาของเขากลับชุ่มไปด้วยเลือดเพราะเมื่อครู่เพิ่งจะโดนอีกฝ่ายตะบี้ตะบันรัวหมัดใส่อย่างไม่ายั้งแรง
พายุ.. ชื่อนี้มันกลับคุ้นหูฉันเข้าอย่างจัง แต่คงไม่น่าจะใช้คนเดียวกับที่ฉันคิดเพราะคนๆนั้นเขาเปรียบดังสมบัติของโรงเรียนฉันเชียวนะ
ร่างสูงหน้าตาดี กีฬาเด่นเก่งทุกด้านแถมสุภาพบุรุษสุดๆคงไม่ใช่คนเดียวกันกับคนในตรงที่กำลังต่อยตีนี่อยู่แน่ๆ
"ซัมเมอร์คืนนี้จะได้กลับไหมวะ รถจักรยานจอดอยู่ดาวอังคารหรือไง" เสียงเรียกของพี่ซอลดังขึ้นจนฉันสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเพราะเผลอยืนจ้องกลุ่มคนตรงหน้าไปอย่างไม่รู้ตัว
"กะ กำลังไป" ฉันเอ่ยบอกพร้อมกับรีบเข็นรถจักรยานของตัวเองไปหาพี่ซอล ทว่าก่อนที่ฉันจะได้เดินพ้นตรอกนี้ไปก็รับรู้ถึงสายตาคมของใครบางคนที่กำลังจับจ้องมาที่ฉันอยู่
ดวงตาสีนิลที่เข้มดุดันมองฉันนิ่งๆ จนฉันต้องรีบเบือนหน้าหนีด้วยความกลัว
อันตรายเกินไปแล้ว ขืนอยู่ต่อพรุ่งนี้ฉันอาจจะเป็นข่าค้นหาในทวิตเตอร์แล้วก็ได้โดยใช้แฮชแท็กว่า..
#เด็กสาวชุดนอนชมพู
"สุดเวทนาเด็กสาวชุดนอนชมพู ถูกพบเป็นศพในตรอกเน่าเป็นที่น่สอนาถใจต่อผู้พบเห็น"
"ช้าว่ะ ไหนบอกจะรีบไปนอน" ได้ทีไอ้พี่ชายตัวดีก็เริ่มบ่นขึ้นทันทีเมื่อฉันจอดรถจักรยานอยู่ตรงหน้า
"อย่าบ่นได้ไหมรีบๆขึ้นรถก่อนที่คืนนี้จะได้พากันไปนอนวัดแทน" ฉันตวัดขาขึ้นคร่อมจักรยานด้วยความเร็วแล้วถลึงตาใส่พี่ซอลเป็นเชิงข่มขู่
"น่ากลัวตายห่าเลย"
"เดี๋ยวได้ตายจริงแน่ ถ้ายังไม่รีบขึ้นมา"
"เออๆ ทำตัวยิ่งกว่าแม่อีก" ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่ก็ยอมซ้อนท้ายจักรยานของฉันอยู่ดี
@ โรงเรียนมัธยมเฟอร์เรฮิวล์
ฉันลากสังขารมาโรงเรียนด้วยความปวดเมื่อยไปทั้งร่างกายเพราะปั่นจักรยานกลับบ้านจนน่องโป่งไม่พอต้องแบกพี่ซอลเข้าบ้านอีก ร่างอย่างกับหมีควายมันน่าตัดชิ้นส่วนแล้วขนเข้าบ้านทีละชิ้นแล้วค่อยประกอบขึ้นใหม่ทีหลังจริงๆ
"มาสายนะครับซัมเมอร์" เสียงนุ่มสุขุมเปร่งดังมาจากด้านหลังเมื่อฉันวางกระเป๋านักเรียนลงบนโต๊ะในห้องเรียน
"หัวหน้าห้องก็ทำเป็นผ่านๆไปไม่ได้เหรอ เมื่อคืนฉันมีธุระด่วนนเลยตื่นสาย" ฉันหันไปบอกหัวหน้าห้องที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าโดยที่เขาเว้นระยะห่างจากฉันระหว่างโต๊ะ
ใบหน้าหล่อเหลาเรือนผมสีดำสนิทถูกเซตเป็นทรงกับการแต่งกายในชุดยูนิฟอร์มนักเรียนถูกระเบียบ ยิ่งเขาสบตามองฉันนพร้อมรอยยิ้มสุภาพเป็นมิตรปฎิเสะไม่ได้เลยว่าทำไมหัวหน้าห้องถึงได้ฮอตขนาดนี้
"เมื่อคืนมีเรื่องเหรอครับ" หัวหน้าห้องสืบเท้าเข้ามาใกล้ ดวงตาที่เคยสุขุมอ่อนโยนกลับแข็งกร้าวขึ้นทันที
"ก็นิดหน่อย หัวหน้าห้องมีอะไรเหรอ" ฉันถอยหลังหนีอัตโนมัติเมื่อรับรู้ถึงความอันตรายตรงหน้า
"ไปเห็นอะไรมาเหรอครับ" ดวงตาคมที่ยังไม่ละไปจากใบหน้าฉันดุดันขึ้นถามเอ่ยถาม ตรงข้ามกันกับน้ำเสียงของเขาที่ยังคงฟังดูสุ่มสุขุมอยู่
"หะ หัวหน้าห้องรู้ได้ยังไง" เมื่ออีกฝ่ายเอ่ยถามฉันก้อดที่จะหวนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนในตรอกแคบนั่นไม่ได้
"ต้องให้ผมทวนความจำหรือไงครับ อ่า..ผมมีเวลาเหลืออยู่พอดี"
- Writer
