พิศวาสรัก นักเล่นกล้าม

พบกันอีกครั้ง

บทที่5

พบกันอีกครั้ง

นี่ก็ผ่านมาสัปดาห์หนึ่งแล้วสินะ ที่ฉันเข้ามาทำงานในฟิตเนสนี้ งานหลักส่วนใหญ่ก็จะเป็นการรับสมัครลูกค้า กับขายของซะมากกว่า เลยไม่ค่อยมีอะไรยุ่งยาก

" พี่ปั้นคะ...พี่ที่หนูเจอตอนฝึกงานเขาชื่ออะไรหรอคะ " ฉันถามพี่ปั้น พี่เขาเป็นเทรนเนอร์ในฟิตเนสนี้ นอกจากพี่ชิณ ฉันก็รู้จักพี่ปั้นเป็นคนที่2 นี่แหละ

" อ่อ คนนั้นชื่อน่าน " พี่ปั้นตอบฉัน

" โอเคค่ะ " ฉันตอบก่อนจะยิ้มให้พี่เขา

" มานี่ๆ พี่จะบอกว่าใครชื่ออะไรบ้าง " พี่ปั้นเรียกให้ฉันขยับเก้าอี้เข้าไปหาเขา ก่อนที่พี่เขาจะบอกชื่อพี่ๆแต่ละคนในฟิตเนสให้ฉันฟัง

" ขอบคุณนะคะ " ฉันขอบคุณพี่ปั้น ก่อนจะหันไปทำงานของตัวเองต่อ

20 :20 น. เฮ้อ...เวลา2ทุ่มกว่าแล้วหรอเนี่ย หิวข้าวชะมัด ลงไปหาอะไรกินดีกว่า ฉันคิดในใจก่อนจะหันไปหยิบกระเป๋าเงินแล้วหันไปฝากเค้าน์เตอร์ไว้กับพี่เทรนเนอร์อีกคนหนึ่ง

" พี่พฤก จอมฝากเค้าน์เตอร์หน่อยนะคะ พอดีจะลงไปหาอะไรกินหน่อยค่ะ " ฉันบอก

" โอเคๆ ไปเถอะ " พี่พฤกษ์ตอบ ฉันยิ้มให้พี่เขาก่อนจะเดินลงไปหาอะไรกินด้านล่าง

" อ๊ายยยยยยยยย " ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจ ก่อนจะล้มลงที่พื้น แงงงงงง....ฉันรีบไปหน่อย เลยเดินตัดหน้ารถง่าาา เกือบตายแล้วไหมล่ะเจ้าจอม ดีนะที่รถคันนั้นเบรคทัน

" คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ " มีผู้ชายคนหนึ่งก้าวลงมาจากรถแล้วถามฉันอย่างสุภาพ

" มะ..ไม่เป็นไรค่ะ ต้องขอโทษคุณด้วยนะคะ ที่เดินไม่ระวัง " ฉันเงยหน้าขึ้นมาตอบผู้ชายคนนี้อย่างสำนึกผิด ก่อนที่จะพยายามลุกขึ้น แต่กลับเจ็บข้อเท้าซะได้ กรรมของฉันจริง จริ๊งงงงง

" ลุกขึ้นไหวมั้ยครับ " ผู้ชายคนนี้ยังคงถามฉันอย่างสุภาพเหมือนเดิม

" วะ..ไหวค่ะ โอ๊ยยยยย " ฉันตอบก่อนที่จะพยายามลุกขึ้นอีกครั้ง แต่ฉันลุกไม่ได้ แงงงงง สงสัยข้อเท้าฉันพลิกแน่ๆเลย ซวยๆๆๆๆ

" ดูเหมือนคุณจะลุกไม่ไหวนะครับ ให้ผมช่วยพยุงดีกว่า " เขาพูดก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น เพื่อที่จะช่วย แต่อยู่ดีๆตัวฉันก็ลอยขึ้นมาเหนือพื้น

" ว๊ายยยยย " ฉันหลับตาปี๋ ก่อนจะร้องออกมาด้วยความตกใจ

" นาธาน แกก็อุ้มน้องเขาเบาๆหน่อยดิว่ะ " เสียงผู้ชายคนนั้นพูด

" ลืมตาได้แล้ว ฉันจะพาไปโรงพยาบาล " คนที่อุ้มฉันสั่งให้ฉันลืมตา แต่เอ๋....ทำไมเสียงเขาคุ้นจังนะ ฉันรีบลืมตาขึ้นมาทันที

" คะ...คุณ มะ..ไม่เป็นไรค่ะ พอดีฉันทำงานอยู่ที่ชั้น2นี่ เดี๋ยวขึ้นไปทายาก็คงหาย " ฉันรีบตอบก่อนที่เขาจะพาฉันไปโรงพยาบาล

" งั้นเดี๋ยวพวกเราไปส่งนะครับ " ผู้ชายที่ลงมาคนแรกบอกฉัน

" ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันขึ้นไปเองดีกว่า ว๊ายยยยย " ฉันตอบออกไปด้วยความเกรงใจ ก่อนที่จะต้องร้องออกมาด้วยความตกใจ แงงงง....ก็เขาแกล้งจะปล่อยฉันให้ตกลงพื้นน่ะสิ เฮ้อ

" เดี๋ยวฉันขึ้นไปส่ง " ผู้ชายคนที่อุ้มฉันตอบ ก่อนจะเดินไปที่ลิฟต์ แล้วกดไปที่ชั้น2 ทันที

หน้าประตูฟิตเนส เขาอุ้มฉันมาถึงหน้าประตูแต่ก็ไม่ยอมเข้าไป ง่ะ.....อยากอุ้มฉันมากนักหรือไงนะ ห้วยยยย

" กดกริ่งสิ ไม่กดกริ่งจะเข้าไปด้านในได้ยังไง " เอ้า...หน้าแตกเลยฉัน ฉันลืมไปเลยว่าประตูที่นี่ใช้ระบบคีย์การ์ดรักษาประตู ทำให้คนที่ไม่มีบัตรไม่สามรถเข้าไปด้านในได้

" เอ่อ...ขอโทษค่ะ คุณช่วยขยับทางขวานิดนึงได้มั้ยคะ ตี๊ดดดดดด " ฉันขอโทษเขา ก่อนที่จะบอกให้เขาขยับตามที่ฉันบอก พอประตูเปิดเขาก็อุ้มฉันเข้ามาด้านในทันที

" เอ้า เจ้าจอมเป็นอะไร "พี่ไทม์ที่เดินออกมาจากห้องสตาฟทักขึ้น

" พอดีจอมซุ่มซ่ามเดินตัดหน้ารถค่ะ " ฉันตอบพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆให้พี่ไทม์

" นาธาน แล้วแกจะอุ้มน้องเขาอีกนานมั้ยว่ะ วางเขาลงได้แล้ว " อ่าว..ลืมไปเลย ฉันถูกอุ้มอยุ่นี่หน่า ฉันเงยหน้าเป็นเชิงบอกให้คนที่อุ้มปล่อยฉันลงได้แล้ว เขาเลยวางฉันลงบนเก้าอี้ตัวที่อยู่ใกล้ๆ

" ขอบคุณนะคะที่ขึ้นมาส่ง และขอโทษด้วยที่ตัดหน้ารถพวกคุณ " ฉันขอบคุณ แล้วก็ขอโทษพวกเขาอย่างสำนึกผิด

" เธอเป็นพนักงานที่นี่หรอ " หลังจากที่เขามองซ้ายมองขวาอยู่นาน ก่อนจะหันมาถามฉัน

" ใช่ค่ะ...มีอะไรหรือเปล่าคะ " ฉันถามเขากลับ พี่ไทม์ก็สงสัย แม้แต่เพื่อนเขาก็ยังทำหน้าสงสัยเลย มันแปลกตรงไหนที่ฉันจะทำงานในฟิตเนสว่ะ

" มาวิน....แกลองมองที่นี่ ว่าเป็นแบบที่เราตามหาหรือเปล่า " ไม่ตอบฉันแต่กลับหันไปถามเพื่อนแทน แต่ว่าเขาจะจับขาฉันคุยกันอีกนานมั้ยว่ะเนี่ย ห้วยยยย

" ฉันกับเพื่อนกำลังมองหาฟิตเนสอยู่ แนะนำหน่อยสิ " เขาหันมาบอกฉัน ก่อนที่จะขอให้ช่วยแนะนำ

" อ่อ..ได้สิคะ " ฉันตอบก่อนที่ทำท่าจะลุก เขาจ้องหน้าฉันแกมสั่งว่าไม่ใช่ฉันที่ต้องแนะนำ ก่อนจะหันไปมองหน้าพี่ไทม์แทน พี่ไทม์จึงพยักหน้าเชิงเข้าใจ

" จอมพักก่อนเถอะ..เดี๋ยวพี่จัดการเอง " พี่ไทม์บอกฉัน ฉันเลยพยักหน้าเป็นเชิงขอบคุณ

" เชิญครับ " พี่ไทม์ผายมือเชิญ มาวินเดินตามไทม์เข้าไปทันทีเหมือนรู้งาน แต่ว่าทำไมเขาไม่เข้าไปกับเพื่อนเขาล่ะ แถมยังไม่ปล่อยข้อเท้าฉันอีก

" เอ่อ..คุณไม่เข้าไปกับเขาหรอคะ คุณปล่อยข้อเท้าฉันเถอะค่ะ " ฉันถามก่อนจะบอกให้เขาปล่อยข้อเท้าฉังลง

" ไหนล่ะยา " เขาไม่ยอมปล่อย แต่กลับมองหน้าฉันนิ่งๆก่อนจะถามหายา ฉันทำท่าจะลุกขึ้นไปหยิบยา แต่ก็ถูกมองกลับมาด้วยสายตาดุๆ ฉันเลยไม่กล้าลุก เอาไงดีว่ะเนี่ย สายตาเขามันมีพลังบางอย่างที่ทำให้ฉันทำตามคำสั่งเขาอย่างว่าง่ายเลย แงงง..บ้าไปแล้วเจ้าจอม เป็นตัวของตัวเองหน่อยสิ

" เอ้า เจ้าจอมเป็นอะไรไปลูก " ฮู้วววว สวรรค์มาโปรด ป้าสุภาเดินเข้ามาได้จังหวะพอดีเลย

" ป้าคะ...จอมรบกวนป้าหยิบยาทาแก้ปวดในตู้ยาให้หน่อยได้ไหมคะ " ฉันหันไปบอกป้าสุภา

" ได้ๆๆๆ " ป้าสุภาตอบฉัน ก่อนจะเดินเข้าไปหยิบยา แล้วถือยาออกมาให้ ฉันกำลังจะยื่นมือออกไปรับ แต่เขากลับรับยาจากมือป้าสุภามาถือไว้ซะเอง

" เอ่อ..ขอบคุณนะคะป้า " ฉันหันไปขอบคุณป้า ป้ายิ้มให้ฉันก่อนที่จะเดินออกไป

" นี่คุณ..จะทำอะไรคะ เดี๋ยวฉันทำเองค่ะ " ฉันถามคนที่กำลังจะถอดรองเท้าฉันอย่างตกใจ ก่อนจะรีบจับมือของเขาไว้ จะบ้าหรือไง เกิดมาเคยมีใครทำอะไรแบบนี้ให้ฉันซะที่ไหนเล่า

" อยู่เฉยๆ " คำสั่งราบเรียบมาพร้อมกับสายตาดุๆที่มองฉัน ทำให้ฉันต้องหุบปากทันที แงงง อยากจะร้องไห้โว้ยยย เขาสำรวจข้อเท้าฉันก่อนที่จะบีบยาออกจากหลอดแล้วทาตรงที่เป็นรอยแดง แล้วออกแรงนวดให้อย่างเบามือ แล้ว...ทำไมใจฉันเต้นแรงจังวะเนี่ย ทำไมกับพี่มิกซ์ฉันถึงไม่รู้สึกแบบนี้เลยล่ะ

ใบหน้าหล่อเหลานี้ ทำไมทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นจังนะ คิ้วเข้มๆที่ดูแสนจะขี้โกงนั่น ดวงตาสีอำพัลที่มีแรงดึงดูดบางอย่าง จมูกโด่งๆ และไหนจะริมฝีปากหนาที่แสนอวบอิ่มนั่น ทำไมมันถึงมาอยู่รวมกันอย่างลงตัวที่ใบหน้าของผู้ชายคนนี้กันนะ

" หายเจ็บหรือยัง " หลังจากที่เขานวดข้อเท้าให้ฉันอยู่สักพักก็ถามขึ้น

" เอ่อ...หะ..หายเจ็บแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ " ฉันตกใจที่เผลอมองหน้าเขาอยู่นาน จนลืมว่าเขานวดข้อเท้าให้อยู่ ก่อนจะลองขยับข้อเท้าตัวเองดู หายเจ็บแล้วแฮะ ฉันคิดในใจ ก่อนจะขอบคุณเขาอีกครั้ง เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เพื่อนเขาและพี่ไทม์เดินออกมาพอดี

" เป็นไงวิน " เขาถามเพื่อนเขาที่กำลังเดินมาทางที่เรานั่งอยู่

" ก็โอเคนะ แต่ไม่รู้ว่าไอ้ไตร ไอ้เซฟจะว่าไง " คนชื่อวินตอบ

" แต่ฉันสนใจที่นี่ " เขาตอบก่อนจะหันมามองหน้าฉัน เอ๋..แล้วจะมองหน้าฉันทำไมเล่า ทำให้คนอื่นมองตามสายตาเขามาที่ฉันกันหมดเลย งือออนี่มันแกล้งกันชัดๆ พี่ไทม์ทำหน้างงใส่ฉัน ไม่มีคำตอบค่ะพี่ฉันก็งง ฉันได้แต่คิดในใจ แต่เพื่อนเขานี่สิ ยิ้มแปลกๆ

" โอเคๆ งั้นไปนัดวันกับไอ้พวกข้างล่างก่อน ว่าจะมาที่นี่อีกทีวันไหนดี " เพื่อนเขาตอบอย่างรู้ทัน

" แล้วคุณไม่เป็นอะไรแล้วใช่มั้ยครับ " ผู้ชายที่ชื่อวินตอบเสร็จ ก็หันมาถามฉัน

" เอ่อ..ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะ " ฉันตอบก่อนจะยิ้มให้

" จะกลับกันได้ยัง " เขาหันไปถามเพื่อน

" โอเคๆ กลับก็กลับ งั้นพวกเรากลับก่อนนะครับ แล้วครั้งหน้าพวกเราจะมาใหม่ " คนชื่อวินตอบ

" ขอบคุณนะคะ แล้วก็ขอโทษด้วยที่ทำให้พวกคุณต้องเสียเวลา " ฉันบอกก่อนจะยิ้มเจื่อนๆออกไป

" ขอบคุณคุณไทม์ด้วยนะครับ ที่พาเดินชม งั้นพวกเราขอตัวก่อน " เขาหันไปขอบคุณพี่ไทม์ก่อนจะขอตัวกลับ

" ยินดีครับ " พี่ไทม์ตอบ ก่อนที่พวกเขาจะเดินออกไป ฉันได้แต่ได้มองตาม แล้วหันมายิ้มเจื่อนๆให้พี่ไทม์แทน

( พระเอก )

หลังจากที่ผมกับมาวินกลับมาขึ้นรถ พวกมันทุกคนก็พากันสามัคคีมองหน้าผมเลยครับ จะมองห่าอะไรกันนักหนาว่ะเนี่ย

" พวกแกจะมองหน้าฉันทำไม " ผมถามพวกมัน

" ปกติกูไม่เคยเห็นมึงจะสนใจใครเลยนี่หว่า แต่เมื่อกี้มึงกับลงไปแย่งไอ้วินซะงั้น เอ๋...แบบนี้พวกมึงว่ามันแปลกๆมั้ยว่ะ " ไอ้เซฟถามพร้อมกับทำหน้ากวนๆใส่ผม

" ไอ้วิน ผู้หญิงคนเมื่อกี้หน้าตาดีมั้ยว่ะ " ไอ้ไตรหันไปถามมาวิน

" หน้าตาดีดิ แถมยังน่ารักอีกด้วย " ไอ้วินเล่า พร้อมกับทำหน้ายิ้มหวานเหมือนคนละเมอเพ้อฝัน เว่อร์ชิบ

" หืมมมม...หน้าตาดีขนาดนั้นเลยหรอว่ะ " ไอ้เซฟถามต่อ

" ดีดิ ขนาดไอ้ธานอุ้มน้องเขาขึ้นไปส่งมันยังไม่ยอมออกห่างจากน้องเขาเลย แถมยังนวดข้อเท้าให้น้องเขาอีก ฮ่าๆๆๆๆๆ " มาวินเล่าอย่างสนุกสนาน

" เฮ้ยยยย...ขนาดนั้นเลยหรอวะ รู้อย่างนี้พวกเราขึ้นไปด้วยดีกว่าเนาะ ถึงว่าทำไมหายไปตั้งนาน " ไอ้เซฟพูดขึ้น ถ้าขืนปล่อยให้พวกมันคุยกันอยู่แบบนี้ ไอ้วินมันเผาผมยับแน่ๆ

" พวกแกจะพูดอะไรกันนักหนาว่ะ รำคาญ " ผมพูด ก่อนที่จะขับรถออกจากตรงนี้อย่างรวดเร็ว

( จบด้านพระเอก )