บันทึกความทรงจำ
3100 Words
เนื่องจากบอมบอมนั่งหน้าสุด สุรเดชจึงไม่เห็นบอมบอม เพราะสุรเดชนั่งหลังสุด ในระหว่างที่บอบอมกำลังครุ่นคิดสิ่งอัศจรรรย์ที่เกิดขึ้น อาจารย์ที่ปรึกษาและสอนด้วยก็เข้ามาในห้อง แล้วมีการแนะนำตัว
"อาจารย์ชื่อ สันติ บัวคำ เรียกอาจารย์สันต์เฉยๆก็ได้"
พอสิ้นคำพูดของอาจารย์สันต์ บอมบอมสะดุดกับชื่อและนามสกุลของอาจารย์สันต์ บอมบอมครุ่นคิดอยู่นานก็จำได้ในทันที
"สันต์ เพื่อนร่วมห้องพักหอชาย"บอมบอมพูดพึมพัม
ในความคิดของบอมบอมคิดว่าใช่แน่นอน เพราะหน้าตาเหมือนตอนหนุ่มๆมาก
"ใช่แน่ๆ"บอมบอมพูดพึมพัมอีกครั้ง คราวนี้อาจารย์สันต์เห็นเข้าพอดี
"มีอะไรหรือเปล่า"อาจารย์สันต์หันมาถามบอมบอม
"ไม่มีอะไรครับ"บอมบอมรีบปฏิเสธทางคำพูด แต่ใจนั้นวุ่นวายยิ่งนัก อยากจะเข้าไปถามอาจารย์สันต์ให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้เลย
"ต่อไปก็เป็นประวัติของอาจารย์นะ อาจารย์จบ ป.ตรี เอกบริหารธุรกิจ ที่มหาวิทยาลัยอิงฟ้า"
บอมบอมรู้สึกแปลกใจ เพราะมันเป็นเรื่องที่บังเอิญ อย่างไม่น่าจะเชื่อ บอมบอมไม่ได้ฟังต่อเลยว่าจบปริญญาโทจากที่ไหน ได้ยินแว่วๆว่าได้ทุนไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ เพราะมัวสนใจแต่มหาวิทยาลัยอิงฟ้า
ความรู้สึกของบอมบอมขณะนี้ งงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่เป็นสิ่งมหัศจรรย์สำหรับเขา ทั้งอาจารย์และสุรเดชที่บอมบอมยังไม่แน่ใจว่าใช่ไหม เขาจึงมีความคิดที่จะไปถามให้แน่ใจ หลังหมดคาบเรียนวิชานี้
เมื่ออาจารย์สันต์แนะนำตัวเสร็จเรียบร้อย พร้อมกับสอนวิชาการประกอบธุรกิจเบื้องต้น ให้กับบอมบอมและเพื่อนๆ ร่วมชั้น ประมาณเกือบชั่วโมงก็เป็นอันจบคาบเรียนแรก
"ถ้าใครมีปัญหาการเรียนมาถามได้นะ หรือเรื่องส่วนตัวบางเรื่อง อาจารย์ก็รับปรึกษาา วันนี้เอาไว้แค่นี้"
อาจารย์สันต์พูดจบก็เดินออกไปจนพ้นห้อง บอมบอมไม่รอช้ารีบลุกขึ้น และกำลังจะเดินตามไปในทันที
"ไปไหนบอมบอม"บิวรีบลุกที่จะตามไปด้วย
"บิวไปรอเราที่ซุ้มหน้าคณะ เดี๋ยวเราจะไปคุยกับอาจารย์สันต์ก่อน"บอมบอมหันมาพูดกับบิวจบ เขาจึงรีบเดินไปหาอาจารย์สันต์
"อาจารย์ครับ"บอมบอมหยุดเดินทันที เมื่ออาจารย์สันต์หันมามอง
"มีอะไรเหรอ"อาจารย์สันต์ยิ้ม
" คือ ตอนที่อาจารย์สันต์เรียนที่มหาวิทยาลัยอิงฟ้า ได้อยู่หอในไหมครับ"
"อยู่ มีอะไรหรือเปล่า"อาจารย์สันต์มีสีหน้าสงสัย
"อาจารย์รู้จักบอมบอมไหมครับ"บอมบอมลุ้นในคำตอบ
"บอมบอม ชื่อแปลกดี แต่ไม่มีนะถ้าชื่อแบบนี้ในสมัยนั้นแปลก อาจารย์ต้องจำได้แน่นอน"อาจารย์สันต์มีทีท่าครุ่นคิด
"เพื่อนร่วมห้องในหอพักน่ะครับ"บอมบอมไม่สามารถกระพริบตาได้ เพราะลุ้นหนักมาก
"ที่มีก็ สุชาติ อ๋อ มีอีกคนชื่อจ้อย ถามอาจารย์ทำไม"หลังจากเผลอตอบคำถามของบอมบอม อาจารย์ส้นต์เริ่มสงสัย
"คือ คือ คือว่า ตอนแรกผมอยากไปเรียนที่มหาวิทยาลัยอิงฟ้า แต่พอไม่ได้ไปแล้วก็เลยอยากทราบ เรื่องราวในมหาวิทายาลัย แล้วเพื่อนสองคนของอาจารย์ตอนนี้ทำงานที่ไหนกันครับ"บอมบอมกลั้นใจถามอีกครั้ง ด้วยความอยากรู้เรื่องราวของจ้อย แต่บอมบอมยังแปลกใจอยู่ว่าทำไมไม่เป็นตัวเขา แต่ดันเป็นจ้อยแทนได้อย่างไงกัน
"ชาติ ทำงานที่กระทรวงสาธารณสุขนะ ส่วนจ้อยไม่รู้เหมือนกัน"
"ทำไมอาจารย์ไม่รู้ล่ะครับ"บอมบอมเริ่มงงหนักขึ้น
"ก็ แหม จ้อยตัวร้ายเลยแหละ อยู่ได้ไม่กี่วันก็โดนไล่ออกจากหอพักชาย เพราะโดดหอไปดื่มเหล้ากับเพื่อนที่คณะ หลังจากนั้นอาจารย์ก็เจอในมหาวิทยาลัยสองสามครั้ง แล้วก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย"
"ถามประวัติอาจารย์หรือเพื่อนอาจารย์กันแน่"อาจารย์สันต์ยิ้มให้บอมบอม
"ถามประวัติอาจารย์นั่นแหละครับ"
"แล้วเราชื่ออะไร กล้าดีนะที่มาถามเรื่องส่วนตัวของอาจารย์ตั้งแต่วันแรกที่เรียก"
"บอมบอมครับ"บอมบอมยิ้มอย่างอาย
"บอมบอม อ๋อ" อาจารย์เสียงสูงขึ้น
"ไปแล้วครับอาจารย์เพื่อนรออยู่"บอมบอมเห็นท่าไม่ดีจึงรีบตัดบท และเดินผสมวิ่งไปยังหน้าคณะ
ช่วงที่บอมบอมเริ่มเดินไปเรื่อยๆ ก็ได้มีมือหนึ่งดึงเขาไว้ จนเซมาซบที่อกคนที่แน่นดึง บอมบอมจึงเงยหน้ามองทันที
"สุรเดช"บอมบอมแสดงสีหน้าตกใจอย่างชัดเจน
"ตกใจอะไร บอมบอม"เสียงเข้มๆที่คุ้นเคย
“สุรเดช มาอยู่นี่ได้ไง"บอมบอมถามทั้งที่ยังไม่แน่ใจ
"กูไม่รู้อะไรทั้งนั้น ตื่นเช้าขึ้นมาก็อยู่บ้านหลังโตในกรุงเทพนี่แหละ กูงงไปหมดแล้ว แต่ก็ดีใจที่เจอมึง ไม่อย่างงั้นกูเป็นบ้าแน่"สุรเดชพูดด้วยความตื่นเต้น
เมื่อตอนเช้าสุรเดชตื่นมาก็อยู่บนเตียงนอนนุ่มๆในห้องสุดหรู หลังจากนั้นก็ไม่ต่างจากบอมบอม ที่ถูกบังคับให้มาเรียนในมหาวิทยาลัยในอดีต
"เข้าใจแหละ"บอมบอมเข้าใจในทันที สุรเดชน่าจะทะลุมิติมาแบบเขานั่นเอง
"มึงเข้าใจแต่กูไม่เข้าใจ ตื่นมาก็เป็นลูกรัฐมนตรีกับคุณหญิงอะไรนั่นน่ะ กูจำชื่อไม่ได้แถมกูชื่อมิคกี้ โอ๊ย มันเรื่องบ้าอะไรวะ"สุรเดชถอนหายใจ
"นายโชคดีว่ะที่ได้เป็นลูกรัฐมนตรี เราเป็นลูกชาวสวน"บอมบอมรู้สึกอิจฉาปนขำนิดๆ
"อะไรของมึงกูไม่เข้าใจ อธิบายให้กูฟังหน่อย"สุรเดชส่ายหน้าไปมา
"คือว่ามันแบบนี้นะ ตั้งใจฟัง"บอมบอมกำลังจะอธิบายต่อแต่แล้วต้องหยุด เมื่อเสียงเรียกของบิวดังขึ้นมาจากด้านหลัง
"บอมบอมรุ่นพี่เรียกประชุมแล้ว มัวคุยอะไรกันอยู่"บิวบ่นอุบ
"มึงมีปัญหาอะไร คนเขาจะคุยกัน"สุรเดชเริ่มมีอารมณ์โกรธ
"อ้าว"บิวหลบไปด้านหลังของบอมบอม
"ใจเย็นๆสุรเดช นี่บิวเพื่อนเรา เดี๋ยวพวกเราไปหารุ่นพี่กันก่อน ค่อยมาคุยกันก่อนทีหลัง"บอมบอมหันมามองบิวแล้วพยักหน้า
"ไป"
ทั้งสามได้เดินไปยังหน้าคณะ ที่นักศึกษากำลังนั่งพื้นหญ้ารอการต้อนรับของรุ่นพี่ เมื่อไปถึง บอมบอม บิว สุรเดช จึงนั่งอยู่หลังสุด
"เงียบๆกันหน่อย ถ้ามาครบกันแล้วเดี๋ยวพี่จะแนะนำตัว ก่อนนะ พี่ชื่อ จักรภัทร คงดี"
บอมบอมคุ้นนามสกุลนี้อีกแล้ว มันคล้ายนามสกุลพี่กิต จักกฤษณ์ คงดี รุ่นพี่ร่วมห้องหอพักชายของเขา บอมบอมถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ด้วยความงงสับสนจนเขาคิดอะไรไม่ออก ได้แต่เหม่อลอยเรื่องราวทั้งอดีตปัจจุบัน จนบอมบอมต้องหลับตาสั่นหน้า
"น้องคนนั้นสั่นเป็นเจ้าเข้า ออกมาแก้อาการหน่อย"จักรภัทรกวักมือเรียก
"เอาอีกแล้ว"บอมบอมลืมตาถอนหายใจ
"เมื่อคืนไม่ได้นอนเหรอ วันนี้ถึงมีท่าทีแปลกๆ"บิวถาม
"ออกไปซิ เขาเรียกมึงแล้วเดี๋ยวโดนแกล้งหรอก กูจำได้มึงโดนแกล้งที่มหาลัยอิงฟ้า"
"โอเค"บอมบอมลากเสียงยาวลุกขึ้นยืน
บอมบอมค่อยๆเดินไปหารุ่นพี่อีกครั้งเหมือนในอดีต ที่เขาย้อนไปย้อนมาจนเวียนหัว
"น้องเป็นอะไรครับเห็นนั่งหลับตาสั่นเชียว"รุ่นพี่ยิ้มละมัยจนบอมบอมคลายความตื่นเต้นลงบ้าง
"ไม่เป็นอะไรครับมันร้อนครับ"บอมบอมตอบเสียงอ่อย
"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว เมื่อน้องออกมาข้างหน้าแล้ว พี่อยากให้น้องเต้นให้ดูนิดนึง"จักรภัทรยิ้มให้บอมบอมอีกครั้ง
"โอ้เนาะ"บอมบอมคิดในใจ
บอมบอมจึงตัดสินใจเต้นเพลงคนสวยต้องมองนานๆ ที่นำมาทำใหม่ ซึ่งท่าเต้นค่อนข้างน่ารักและบอมบอมเต้นเข้าจังหวะเป๊ะ จึงสร้างความครื้นเครงแก่รุ่นพี่และเพื่อนๆ โดยเฉพาะจักรภัทรกับสุรเดชยิ้มไม่หุบ
"เอาล่ะ พอแค่นี้เข้าไปข้างในได้แล้ว"จักรภัทรพูดขึ้นหลังจากเห็นความน่ารักของบอมบอมจากท่าเต้น
เมื่อบอมบอมเข้าไปนั่งเรียบร้อยแล้ว ต่อจากนั้นก็จับคู่พี่รหัสกัน ซึ่งบอมบอมได้พี่รหัสคนคุ้นเคยเมื่อครู่ จักรภัทร คงดี
"แหม น้องบอมบอมดวงสมพงษ์กันนะ "จักรภัทรยิ้มให้บอมบอมด้วยสายตาโอนโยน หลังจากนั้นก็อตพาต้นไปนั่งที่ซุ้มปากหวาน
"พี่ชื่อก็อตนะ"แนะนำตัวทันทีหลังจากนั่งโต๊ะหินอ่อน
"ครับพี่ก็อต"บอมบอมยิ่งมองพี่ก็อตยิ่งเหมือนพี่กิต ที่อยู่ในอดีตที่เขาผ่านมา จะถามชื่อพ่อก็กลัวโดนเตะ บอมบอมเลยคิดว่าค่อยสนิทกันก่อน วันหลังค่อยถามก็น่าจะได้อยู่
"ถ้าน้องบอมบอมมีปัญหาในการเรียน หรืออะไรก็ได้ปรึกษาพี่ได้นะ"
"ครับ" ความจริงบอมบอมอยากถาม พ่อพี่ก็อตชื่อกิตใช้ไหม
"ทำไมน้องบอมบอมพูดน้อยจัง"ก็อตมีท่าทีสงสัยขึ้นมา
"ผมเกร็งพี่ล่ะครับ"
"ไม่ต้องเกร็ง พี่เป็นคนง่ายๆ"
"ง่ายจริงเปล่าอยากถามชื่อพ่อจังเลย"บอมบอมคิดในใจอีก
"ว่างๆเราค่อยทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้ก็ได้"
"ครับพี่ก็อต"บอมบอมพูด แต่ใจยังอยากรู้ว่าพี่ก็อตเป็นลูกใคร
ทั้งคู่คุยกันได้ไม่นานจึงจำเป็นต้องแยกกัน เพราะก็อตมีธุระที่ต้องรีบทำ
"ถ้างั้นพี่ไปก่อนนะ มีธุระพรุ่งนี้เจอกัน"ก็อตก่อนไปไม่วายยิ้มให้บอมบอม
บอมบอมดูท่าทางต่างๆของพี่ก็อต เหมือนพี่กิตมากในใจของบอมบอมยังไม่วายคิดเรื่องนี้
"พี่ไปแล้วนะ"
"ครับ"บอมบอมพอได้สติจึงลุกขึ้นยืนมองหน้าพี่ก็อตแล้วยิ้มนิดหน่อย
"ทำไมจ้องมองพี่อย่างงั้น"ก็อตเริ่มสงสัยในพฤติกรรมของน้องรหัสที่แปลกขึ้น
ไม่มีอะไรครับ หวัดดีครับ"
"ถ้าไม่มีอะไรพี่ไปแล้วนะ"ก็อตเดินจากไปแบบงงๆ
เมื่อก็อตพี่รหัสได้เดินจากไป บอมบอมก็ได้ครุ่นคิดสามเหตุการณ์ในวันนี้ ที่ล้วนต่อเนื่องกับในอดีตที่เขาไปมา บอมบอมวนคิดอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานาน จนบิวเพื่อนของเขาเข้ามาหาบอมบอมก็ยังไม่รู้ตัว
"บอมบอมเหม่ออะไร"บิวเข้ามานั่งใกล้ๆบอมบอม
"คิดอะไรเรื่อยเปื่อย ว่าแต่สุรเดชไปไหน"บอมบอมสอดสายตามองหา
"สุรเดชไหน"บิวมีสีหน้างงขึ้นมาทันที
"ก็คนที่ตามเรามาไง"
" เขาชื่อมิคกี้ สุรเดชอะไร "บิวจำได้ตอนแนะนำตัว
"นั่นแหละ"
"เห็นเดินไปคุยกับพี่รหัสแล้วก็ไม่เห็นอีกเลย"บิวก็สอดสายตามองหาเช่นกัน
"ไปรู้จักกันได้อย่างไง ดูเถื่อนพูดก็ไม่เเพราะ"
"รู้จักกันโดยบังเอิญเดี๋ยวเล่าให้ฟังวันหลัง"บอมบอมไม่สามารถจะเล่าอะไรได้เลย ถึงเล่าไปบิวก็ไม่เชื่อจะหาว่าเขาบ้าเข้าไปอีก
"โน้น มาแล้วท่าเดินนักเลงมากเลย น่าจะเป็นตัวตึงคณะเราแน่"
"อือ น่าจะอย่างงั้น"บอมบอมเจอสุรเดชในอดีตแค่วันเดียว ยังคิดเช่นนั้นเลยตอนแรกเขาออกจะกลัวด้วยซ้ำ
เมื่อสุรเดชมาถึงก็นั่งลง มองหน้าบอมบอมและบิว
"มีอะไรมิคกี้"บอมบอมถามพร้อมแกล้งถามชื่อใหม่
"กูมาอยู่นี่ได้ไง กูอยากกลับบ้านว่ะ บอมบอมพากูกับเพชรบูรณ์ที"
"จะกลับได้ไงมิคกี้นายอยู่ในอนาคต"บอมบอมเผลอพูดออกมา
"อนาคตบ้านมึงซิ พูดไปเรื่อย"สุรเดชเริ่มโมโห
"มิคกี้เขาจะเตะบอมบอมไหมหน้าตาน่ากลัวมาก"บิวกระซิบข้างหู แถมสงสัยคำพูดแปลกๆของบอมบอม
"ไอ้บิว มึงมีอะไรพูดมาตรงๆซิวะ"
"ไม่มีอะไร"บิวยิ้มเจี่ยนๆ
"เดี๋ยวบิวกลับบ้านไปก่อนก็ได้ เราจะคุยกับมิคกี้สักพัก"บอมบอมอยากคุยส่วนตัวกับสุรเดช เพราะเป็นเรื่องเหลือเชื่อที่เขาเจอ ถ้าบิวอยู่จะเป็นอุปสรรคพูดคุยกับสุรเดช
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราอยู่เป็นเพื่อนบอมบอม"บิวรู้สึกเป็นห่วงบอมบอม จึงไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ และอีกอย่างดูเหมือนจะทิ้งบอมบอม
"ไม่ต้องห่วง มิคกี้ไม่ทำอะไรหรอก"บอมบอมหันไปมองสุรเดช
"ได้ มีอะไรโทรมานะ"บิวจำใจต้องเดินจากไปเพียงคนเดียว ทั้งที่ยังเป็นห่วงเพื่อนรักอยู่
"กูงงไปหมดแล้ว มาอยู่นี่ได้ไง แล้วมาเจอมึงอีก กูจะเป็นบ้าตาย"สุรเดชพูดทันทีหลังจากบิวเดินไปจนลับตา
"นายมาอยู่ในอนาคตเหมือนเรา เหมือนกับตอนที่เราย้อนอดีตไปเจอนายนั่นแหละ"
"อะไรของมึง กูไม่เข้าใจ แต่จะว่าไปที่มึงพูดมันก็น่าคิดนะ กูงงไปหมดแล้ว"
"ไม่ต้องงงหรอก เมื่อก่อนที่นายเจอเราน่ะ เราก็ไปจากที่นี้และไปเจอนายที่เพชรบูณ์ ปี38"
"เออ กูก็ดูปฏิทินมาปีนี้ปี66 กูมาอยู่ในอนาคตกับมึงได้ไงวะ แล้วมึงไปทำไมในอดีต เวลากลับทำไมไม่กลับคนเดียวเอากูมาด้วยอีก"สุรเดชก็เริ่มสงสัยอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว ว่าเขามาอยู่ในอนาคต ด้วยเหตุการณ์หลายๆอย่างที่เขาเจอ แต่ก็มาแน่ใจอีกทีที่บอมบอมเล่าให้ฟัง
"นายตามมาเอง ไม่ชวนมาซักหน่อย"บอมบอมเริ่มหงุดหงิด
"ก็มึงไปในอดีตน่ะ มันต้องมีอะไรซักอย่าง ที่ทำให้กูติดมากับมึง"
"เราไปก็อยู่เฉยๆ นายนั่นแหล่ะมาคุยกับเราก่อน"
"พูดอย่างนี้มึงหาเรื่องกูเหรอวะ มาต่อยกันเลยไหม"สุรเดชเริ่มโมโหเหมือนบอมบอม แต่ลืมไปช่วงนั้นสุรเดชรู้สึกดีดีกับบอมบอมพยายามตีสนิทเข้ากลุ่ม
"โอเค โอเค"บอมบอมพยายามระงับสติอารมณ์
"กูไม่โอเคกับมึงหรอก ไม่ต้องมาใช้ภาษาอังกฤษกับกูเลย"
"แล้วจะให้เราทำอย่างไง"
"พากูกลับไปที มึงกลับมาในอนาคตได้ ก็ต้องกลับไปในอดีตได้ด้วยซิ"
บอมบอมคิดตามในสิ่งที่สุรเดชพูด แต่บอมบอมก็ยังคิดไม่ออกว่ากลับมาได้อย่างไร แถมได้สุรเดชติดกลับมาด้วย
"คิดก่อน ช่วงนี้ก็อยู่นี่แหละ นายยังดีที่มีเรา แต่เราน่ะซิไม่มีใครเลยตอนไปในอดีต"บอมบอมเริ่มเศร้า เพราะคนที่รู้จักอย่างพี่เอก ก็เป็นคนในอดีตที่ไม่รู้จักบอมบอม
"มึงก็มีกูนี่"
"รู้จักแค่วันเดียว คุยยังไม่ถึงสิบคำเลย"
"มีงบ้าไปแล้ว นับคำพูดด้วย"
บอมบอมอ้าปากค้างกะจะว่ากลับ แต่ก็ห้ามใจกลัวสุรเดชโมโหจะมีเรื่องได้ บอมบอมกับสุรเดชก็คุยกันต่อ จนเวลาก็ล่วงเลยมาช่วงบ่ายแก่ๆ
"กลับบ้านเถอะ"บอมบอมเอ่ยขึ้นก่อน
"ไม่อยากกลับเลย ตอนเช้าคนขับรถมาส่ง บอกว่าตอนเย็นจะมารับ พรุ่งนี้ท่านรัฐมนตรีให้ขับรถมาเอง กูก็ขับไม่เป็นเส้นทางกูก็ไม่รู้จัก"สุรเดชท้อใจ
"ก็กลับบ้านไปก่อน เผื่อคืนนี้ได้ย้อนกลับไปในอดีต เราก็นอนหลับอยู่ตื่นขึ้นมาก็ไปในอดีต พอหลับในอดีตก็มาในปัจจุบัน รอดูคืนนี้ก่อน"
"ก็ได้ แต่กูยังไม่รู้จักบ้านมึงเลย เผื่อมีปัญหาอะไรจะได้ไปบ้านมึง"
บอมบอมคิดหาทางแก้ไขสถานการณ์ให้สุรเดช เขาคิดอยู่พักหนึ่งก็คิดได้
"นายมีมือถือไหม"
"มือถืออะไรกูไม่รู้จัก"
บอมบอมเลยควักมือถือในกระเป๋ากางเกงออกมา เพื่อให้สุรเดชดูจะได้สอนใช้ไว้ติดต่อกัน ถ้าไม่มีบอมบอมกะว่าจะซื้อให้สุรเดชซักหนึ่งเครื่อง
"มี"
"อยู่ไหนเอาออกมา"
"อยู่ที่บ้าน กูไม่รู้จักใช้ไม่เป็นเลยโยนไว้บนเตียง มันคืออะไร"สุรเดชงง
"โทรศัพท์มือถือเอาไว้โทรหากัน มันคล้ายโทรศัพท์บ้านหรือโทรศัพท์ตู้สาธารณะนั่นแหละ"
"เหรอ บ้านกูไม่มี ไม่ได้รวยเหมือนบ้านมึงนี่"สุรเดชดูการแต่งตัวของบอมบอม ก็พอจะดูออกได้ว่ามีฐานะพอสมควร
"เราไปบ้านนายก็แล้วกัน จะได้สอนนายใช้มือถือ เรียนเอกไฟฟ้านี่น่าจะเข้าใจอยู่มั้ง"
"มึงไม่ต้องมาพูดประชดกู เดี๋ยวเตะคว่ำเลย"
บอมบอมรู้สึกหงุดหงิดกับสุรเดช ที่นิสัยไม่สุภาพเอาซะเลย เพราะบอมบอมรู้อยู่สุรเดชไม่เตะหรอก พูดจานักเลงเฉยๆไม่ได้มีอะไรที่ไม่ดีขนาดนั้น
"เดี๋ยวเราโทรหาแม่ก่อนนะ"
"อยากโทรก็โทรไปซิมาบอกทำไม"
บอมบอมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะโทรหาแม่ของเขา
"ฮัลโหล บอมบอมมีอะไรลูก"
"เดี๋ยวผมจะไปบ้านเพื่อนก่อนนะครับแม่"
"บ้านบิวเหรอ"
"ไม่ใช่ครับ บ้านเพื่อนใหม่ที่คณะครับ"
"จะไปได้อย่างไง พึ่งรู้จักกัน ลูกเต้าเล่าใครก็ไม่รู้ อย่าไปเลยลูก"
"เขาเป็นลูกรัฐมนตรี เขาชวนผมไปเที่ยวบ้านครับ"
"ลูกรัฐมนตรีเหรอ อย่าหรอกแม่นะ"
"ผมไม่เคยโกหกแม่นะ แม่ไม่เชื่อใจผมเหรอ"
"โอเค แม่เชื่อ ว่าแต่รัฐมนตรีชื่ออะไรเหรอ"
"เดี๋ยวกลับไปบอกครับ ตอนนี้คนขับรถมารับแล้วครับ แค่นี้ก่อนนะแม่"
"จร้า อย่าลืมโทรหาแม่นะถ้าถึงบ้านเพื่อนแล้ว"
"ครับ"
บอมบอมต้องรีบตัดบท เพราะไม่รู้จักชื่อพ่อของมิคกี้ในร่างสุรเดช
"มึงเป็นบ้าอะไรคุยคนเดียวก็ได้"สุรเดชงง
"เอาน่า ไม่ต้องถาม คนขับรถจะมารับที่ไหน"
"หน้ามหาวิทยาลัยตอนบ่ายสาม"
บอมบอมดูนาฬิกาจากมือถือ ก็ใกล้เวลาบ่ายสามแล้วเขาจึงชวนสุรเดชออกไปหน้ามหาวิทยาลัย
- Writer
