กลับไปอดีตอีกครั้ง
1984 Words
ช่วงเวลาที่บอมบอมเบื่อหน่ายมากที่สุดก็มาถึง เขาต้องคอยเสิร์ฟน้ำนักฟุตบอลตัวสำรอง สตาฟโค้ช และบรรดาสาวๆของนักฟุตบอลสมัครเล่น กว่าจะได้นั่งพักก็ครึ่งหลังของการแข่งขัน เขาจึงได้นั่งดูนักฟุตบอลเหงื่อชุ่มตัวไหลเข้าหูเข้าตา ต้องนำชายเสื้อมาเช็คเผยเห็นซิกแพ็ค สาวๆเห็นกรี๊ดสนั่นลั่นจนแสบแก้วหู บ้างก็หยิบโทรศัพท์มือถือมาถ่ายเอาไว้ลงสตอรี่
บอมบอมดูนักฟุตบอลจนตาลาย กว่าจะหมดเวลาแถมทดเวลาเจ็บห้านาที พอเสียงนกหวีดดังบอมบอมดีใจที่จะได้ปลดภาระเด็กรับใช้ ผลการแข่งขันทีมมิคกี้ชนะสามต่อสอง ทั้งสองทีมต่างแสดงสปิริตกอดตบบ่ากัน หลังจากนั้นถอดเสื้อพาดบ่าไว้ก่อนเดินออกจากสนาม โชว์ซิกแพ็คให้สาวๆกรี๊ด
เมื่อมิคกี้และเพื่อนร่วมทีมเข้าไปเปลื่ยนเสื้อผ้าในห้องแต่งตัว บอมบอมก็ออกมาเก็บข้าวของเข้าที่เข้าทาง หลังจากนั้นนั่งรอมิคกี้อยู่พักใหญ่
"ไป"มิคกี้เดินมายืนอยู่ข้างหลังบอมบอม
บอมบอมลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีกระฟัดกระเฟี้ยด แต่ก็เดินตามมิคกี้แต่โดยดี
เมื่อทั้งสองอยู่บนรถ บอมบอมก็ยังไม่พูดอะไร จนมิคกี้แปลกใจ
"เงียบไปเลย ไม่ชอบเหรอ"มิคกี้หันมามองบอมบอมแว่บหนึ่ง
"เปล่า"บอมบอมหันหน้าไปนอกรถ เพราะรู้สึกเหนื่อยมากที่ต้องคอยรับใช้บริการ
"เปล่า แต่หน้านี่มุ้ยเชียว"
"ก็ใครทำล่ะ ไหนมือถือเอามา"บอมบอมหันหน้ามามองมิคกี้
"ถึงบ้านบอมบอมก่อนค่อยให้"
"ลีลาเยอะ"
"อยากลองไหมจะได้รู้ว่าเยอะจริงหรือเปล่า"
"เชอะ ทะลึ่ง"
"ทะลึ่งอะไรพูดมาซิ"
"ไม่พูด พาไปส่งบ้านเร็วๆ"
"ก็ได้"มิคกี้อมยิ้ม
ในขณะที่มิคกี้กำลังขับรถ ส่วนบอมบอมกำลังหลับสบายเพราะเหน็ดเหนื่อยรองรับอารมณ์ของมิคกี้มาทั้งวัน
มิคกี้ใช้เวลานานสมควรกว่าจะมาถึงบ้านบอมบอม เพราะต้องฝ่ารถติดหลายชั่วโมง
"บอมบอม บอมบอม"มิคกี้เขย่าร่างพร้อมกระซิบอยู่ข้างหูบาๆ จนบอมบอมเริ่มรู้สึกตัวแล้วค่อยๆลืมตาขึ้น และสิ่งที่บอมบอมเห็นคือมิคกี้อยู่ตรงตรงหน้า บอมบอมเด้งตัวขึ้นทันที
"ถึงแล้วเหรอเนี่ย"
"ก็ใช่น่ะซิหลับอยู่ได้"
"ไม่ต้องพูดมาก เอามือถือมาเลย"
"ก็ได้"มิคกี้ควักมือถือออกจากกระเป๋ายื่นให้ทันที
"ไม่ขอบใจนะ ไปแหล่ะ"พูดจบบอมบอมลงจากรถทันที
พอบอมบอมลงรถต้องตะลึงสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือ วิกานดาแม่ของเขา ที่ยืนกอดอกหน้าบึ้งพร้อมสายตาที่ดุดัน
"ไปไหนมาไหนทำไมไม่บอกแม่ โทรหาก็ไม่ติด แม่ต้องโทรไปหาบิวถึงรู้ว่าออกไปกับเพื่อน"
"แบตหมดน่ะแม่"บอมบอมหน้าเจื่อน
มิคกี้ที่นั่งรออยู่ในรถ เห็นเหตุการณ์เขาจึงคาดคะเนได้ว่าบอมบอมน่าจะโดนบ่น ตอนแรกกะจะปล่อยผ่านไป แต่ก็อดสงสารบอมบอมไม่ได้ จึงลงจากรถเพื่อไปรับผิดกับแม่บอมบอม
"สวัสดีครับคุณแม่ ผมมิคกี้เพื่อนบอมบอมครับ"มิคกี้ยกมือไหว้และยิ้มให้วิกานดา
"อ๋อนี่ มิคกี้ลูกชายคุณหญิงโสภากับท่านรัฐมนตรเหรอ"วิกานดาเปลื่ยนน้ำเสียงทันที
"ครับ ความผิดผมเองที่ชวนบอมบอมไปเตะฟุตบอลครับ เลยทำให้กลับค่ำน่ะ"
"บอมบอมลูกไปเตะบอลตั้งแต่เมื่อไร"วิกานดาสงสัย เพราะบอมบอมไม่เล่นกีฬาทุกชนิด
"คุณแม่บอมบอมเล่นเก่งมากเลยครับ ทำฟรีคิกจนทีมชนะล่ะครับ"มิคกี้พูดจบ หันไปมองหน้าบอมบอม ที่กำลังอ้าปากค้าง
"บอมบอมรู้ไหม แม่ดีใจที่ลูกเล่นฟุตบอล ตอนแรกแม่คิดว่าลูกเป็น เอ่อ"วิกานดาหยุดนิ่งชั่วครู่
"ไม่มีอะไรหรอก กินข้าวกันมาหรือยัง"วิกานดาหันหน้าไปมองมิคกี้
"ยังครับ แต่วันนี้ผมต้องรีบกลับครับ เดี๋ยวหญิงแม่เป็นห่วง วันหลังผมจะมาชิมอาหารบ้านคุณแม่ครับ"
บอมบอมยืนงงกับความเยอะของมิคกี้ แย่งซีนจนน่าเกลียด
"ผมลาแล้วครับแม่ เรากลับแล้วนะบอมบอม"มิคกี้หันไปยิ้มให้บอมบอม
"ฮือ"
แม่ลูกยืนดูรถจนของมิคกี้ออกไปจนพ้นประตูบ้าน หลังจากนั้นทั้งสองจึงเดินเข้าไปในบ้าน
เมื่อบอมบอมทำภาระกิจส่วนตัวเสร็จ เขาจึงรีบเข้านอนเพราะความเพลีย แต่ยังไม่ลืมเปิดเพลงของเอกที่ลงไว้ในติ๊กต๊อก จนถึงเพลงปาฏิหารย์เขาจึงหลับไปในทันที
บอมบอมตื่นมาอีกทีอยู่ช่วงเวลารับน้องคณะ ที่หลังมหาวิทยาลัยอิงฟ้า
"ไอ้จ้อย"สุรเดชเรียกพร้อมเขย่าตัว เมื่อเห็นบอมบอมยืนหลับ
บอมบอมตกใจตื่นเห็นรุ่นพี่ยืนตรงหน้าสี่คน รวมทั้งพี่บอยพี่รหัสของเขา
"แหมแดดร้อนเปรี้ยงๆยังหลับได้อยู่นะไอ้จ้อย"รุ่นพี่คนหนึ่งพูดขึ้น ส่วนบอยพี่รหัสของเขายังนิ่งเฉย
"เอ้า เอากางเกงในมาไว้ข้างนอกได้แล้ว"
บอมบอมรีบหันไปมองสุรเดชที่ถอดกางเกงในออกมาใส่ทับกางเกงยีนส์ของเขา
"ไปเปลื่ยนหลังต้นไม้โน้น"สุรเดชกระซิบข้างหูบอมบอม เพราะเขาค่อนข้างแน่ใจว่าบอมบอมกลับมาแล้ว เพราะถ้าเป็นจ้อยนี่ไม่มีวันอายหรอก เพราะตั้งแต่บอมบอมหายไปและจ้อยกลับมา เขาได้เห็นนิสัยต่างกันสุดขั้ว บอมบอมนั้นคุณหนูแสนดี ส่วนจ้อยนี่จี๊กโก้ปากซอย
ในขณะที่บอมบอมสลับกางเกงอยู่นั้น เขาก็แปลกใจมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร ทำไมไม่อยู่บนที่นอนเหมือนเดิม แต่เขาก็ไม่มีเวลาคิดมาก ต้องรีบสลับกางเกงในไว้ข้างนอก เมื่อทุกอย่างเป็นที่เรียบร้อย จึงเดินออกมาโขว์ตัวเหมือนสุรเดช
ช่วงเวลาที่บอมบอมออกมายืนเคียงข้างสุรเดช สายตาร่วมสิบคู่ต่างจ้องมองบอมบอม ที่ดูเรียบร้อยจนผิดสังเกต โดยปกติบอมบอมก่อนหน้านี้จะลิงโลด ซนทะลึ่งไม่เกรงกลัวใคร
บอยพี่รหัสบอมบอมจับอาการผิดปกติได้ เพราะบอมบอมในปัจจุบันนั้นเรียบร้อยเกิน ครั้งก่อนหน้านี้ที่เขาเจอบอมบอมค่อนข้างจะซนไม่อยู่นิ่ง พูดจาและการกระทำค่อนข้างเถื่อน ซึ่งนั่นเป็นจ้อยตัวจริง
"ไอ้จ้อย ไปซื้อกางเกงในใหม่ได้แล้ว ขอบกางเกงในยางก็ยืด ส่วนข้างหลังกางเกงในเป็นเป็นรูพรุนหมดแล้ว" บอมบอมนั้นรู้สึกอายจนแท่บทรุดแผ่นดินหนีหาย เมื่อรุ่นพี่คนหนึ่งตะโกนขึ้นมา
"ต่อไปผลัดกันหอมแก้มหน่อย"รุ่นพี่คนเดิมออกคำสั่งเสียงเข้ม
สุรเดชได้ยินพลันหอมแก้มบอมบอมทันที เพราะเขารู้ว่าไม่ใช่จ้อยตัวร้าย
"ฮู้ ไอ้จ้อยโดนหอมแก้ม"เสียงหัวเราะพูดกันจนเกรียวกราว
บอมบอมหน้าแดงทำอะไรไม่ถูก เพราะเขาไม่คาดฝันจะโดนหอมแก้มไม่ทันตั้งตัว ข้อสำคัญเป็นจูบแรกตั้งแต่จำความได้
"หอมเลย หอมเลย หอมเลย"เสียงปรบมือพร้อมเสียงตะโกนกึกก้อง จนบอมบอมต้องใช้ความกล้าที่จะหอมแก้มสุรเดชกลับคืน
"จุ๊บ"บอมบอมหอมแก้มสุรเดชเพียงแผ่วเบา ต่อจากนั้นรีบดึงริมฝีปากออกทันที
สุรเดชนั้นอมยิ้มไปไม่หุบ ส่วนบอมบอมนั้นหน้าบึ่งนิดๆ เพราะอายและไม่รู้จะทำหน้าอย่างไรดี
"เอ้า ไปเปลื่ยนกางเกงได้แล้ว ทนดูไม่ได้ว่ะ "รุ่นพี่ต่างหัวเราะกันอย่างครึกครึ้น
บอมบอมกับสุรเดชจึงรีบเดินไปหลังพุ่มไม่ เพื่อเปลื่ยนเอากางเกงในไว้ที่เดิม สุรเดชนั้นเปลื่ยนอย่างรวดเร็ว ส่วนบอมบอมโอ้เอ้อยู่พักหนึ่ง ถึงจะถอดกางเกงออกจนสุดปลายเท้า หลังจากนั้นยกขาขึ้นดึงกางเกงออก ช่วงนั้นสุรเดชหันมามองพอดี เขาจึงเห็นเต็มสองลูกตา
ช่วงเวลารับน้องก็ผ่านพ้นไปด้วยดี บอมบอมจึงเดินออกมาจากหลังมหาลัย ที่เต็มไปด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่หลากชนิด แต่สุรเดชหาสนใจไม่ เพราะสายตาของเขาแอบมองบอมบอมเป็นระยะ
"มาได้อย่างไง"สุรเดชถาม
"นอนหลับแล้วตื่นมาอยู่ที่นี่เลย"บอมบอมหันหน้ามาทางสุรเดช
"นายล่ะ"บอมบอมถามกลับ
"เหมือนกัน เล่นมือถือแล้วรู้สึกง่วงนอน หลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ตื่นมาอีกทีก็อยู่บ้าน"
"ใช่เรางงไปหมด เวลาก็เหลื่อมล้ำกัน"บอมบอมถอนหายใจเฮือกใหญ่
ทั้งคู่เดินคุยกันมาเรื่อยทางจนถึงหอพักชาย บอมบอมหยุดเดินเมื่อถึงทางเลี้ยวเข้าหอพักชาย
"เราเข้าไปในหอก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน"บอมบอมกำลังจะเลี้ยวตัวเข้าไปยังหอพักชาย
"เดี๋ยวบอมบอม จ้อยก็แล้วกันน่ะ"สุรเดชจับแขนบอมบอมไว้ สาเหตุที่เรียกจ้อยนั้น เพราะตัวจริงร่างแท้ของจ้อย สั่งเพื่อนร่วมห้องห้ามเรียกบอมบอม ต้องเรียกจ้อยเท่านั้นเพราะชื่อบอมบอม จ้อยบอกฟังแล้วดูน่ารัก ไม่เหมาะกับตัวเขาที่ดูดิบเถื่อน
"ก็ได้ แล้วนายมีเรื่องอะไรเหรอ"
"นายโดนไล่ออกจากหอแล้วนะ ก็ไอ้จ้อยมันกินเหล้ากับไอ้กร ประธานหอเห็นเข้าเลยไล่ออก
บอมบอมไม่ได้ตกใจอะไร แต่แปลกใจที่เหตุการณ์ทำไมเปลื่ยนแปลงไวจนเขาไม่ทันตั้งตัว
"ตอนนี้เราอยู่ที่ไหนล่ะ"บอมบอมมีสีหน้าซึมลง
"ก็อยู่กับไอ้กรไอ้นพ"
"อ่ะ"บอมบอมตกใจเพราะเขาไม่คาดคิดว่าจ้อยจะไปอยู่ร่วมหอกับคนอื่น
"ไม่ต้องตกใจโน้นมาแล้ว"
บอมบอมหันไปมองนพและกรที่เดินคู่กันมา พอทั้งสองเห็นบอมบอมเขาจึงรีบเดินมาหาอย่างรวดเร็ว
"ว่าไงจ้อย วันนี้ดูไม่เหมือนจ้อย แต่เหมือนบอมบอม"กรเอ่ยขึ้น
"ก็จ้อยนี่แหล่ะ"บอมบอมฝืนยิ้ม
"ถ้าใช่ก็กลับหอ ฉลองรับน้องเบียร์หนึ่งลัง
"อ่ะ อะไร"บอมบอมตกใจ
"ไม่ต้องตกใจไปเลย"
บอมบอมฝืนใจเดินตามสามหนุ่มเพื่อนร่วมห้อง แต่สายตาก็ยังมองไปที่หอพักชาย เพราะอยากรู้ว่าพี่เอกของเขากำลังทำอะไรอยู่ในเวลานี้
สุรเดชนั้นขอตัวกลับก่อน เพราะบ้านอยู่ไกลพอสมควร ถ้าไปสังสรรค์ด้วยคงจะไม่ได้กลับบ้านทันเวลา
ในช่วงเวลานี้เหลือเพียง บอมบอม นพ กร ที่นั่งดวลเหล้ากัน แต่ดูเหมือนบอมบอมจะไม่สนุกเพราะไม่อยากดื่มเหล้า แต่กระนั้นก็ไม่สามารถขัดใจเพื่อนอีกสองคนได้ เขาจึงดื่มหลายต่อหลายแก้วจนเมาฟุบคาตักของกร
แสงแดงยามเช้าได้เล็อลอดรูไม้ข้างฝาห้องเช่า ที่มากระทบสายตาของบอมบอม เขาลืมตาขึ้นแล้วมองไปรอบๆ ที่มีเพียงเสื้อผ้ากองระเกะระกะ บ้างก็แขวนไว้ตามเสาที่ตอกตะปู ยิ่งหันหน้าไปทางซ้ายเจอแต่ขวดเบียร์เป็นกอง หันขวายิ่งหนักมีแต่ถ้วยชามที่ยังไม่ได้ล้าง
"มันอะไรกัน"บอมบอมบ่นพึมพำพร้อมกุมขมับ ด้วยความรู้สึกว่าศีรษะแท่บบจะระเบิด เพราะเขาพึ่งเคยดื่มเหล้าเป็นครั้งแรกด้วย
บอมบอมรู้สึกห้องเช่านี้จะคับแคบ ไม่สะอาดถูกสุขลักษณะ เขาอยากจะย้ายออกไปจากที่นี่โดยเร็ว ยิ่งบอมบอมหันหลังไปเห็นกรกับนพ นอนกรนเสียงดัง บอมบอมถึงกับก้มหน้าด้วยความหมดแล้วซึ่งความหวัง
- Writer
