เพื่อนชาย
2930 Words
เช้าวันแรกที่บอมบอมจะต้องไปเรียน เขารู้สึกตื่นเต้นเหมือนตอนในอนาคตที่เขามา ตอนนี้บอมบอมยังไม่คิดเรื่องหาทางกลับบ้าน เพราะการหลงมาในอดีตครั้งนี้ ได้มีเป้าหมายเพียงพอจะอยู่ต่อ
เมื่อเจอหน้าพี่เอกเมื่อคืนนี้บอมบอมลืมทุกอย่าง แม้แต่เพื่อนร่วมห้องที่มาอยู่หอพักเดียวกัน เพราะตอนแรกกะว่าจะไปหาที่ห้อง แต่บอมบอมกลับไปรอพี่เอกอยู่หน้าหอพักแทน
ในระหว่างที่บอมบอมกำลังคิดถึงเรื่องราวในอนาคตอยู่นั้น เอกพี่รหัสของบอมบอมก็เดินเข้ามาหา และสะกิดที่หลังของบอมบอม
"อุ๊ยๆ"บอมบอมสะดุ้งตกใจจึงรีบหันหน้ามาทันที แต่ยิ่งตกใจหนักกว่าเดิมอีก เมื่อเห็นหน้าพี่เอกยิ้มให้
"ตกใจหมดเลย พี่เอกเล่นมาเงียบๆ"บอมบอมเสียงอ่อนลงอย่างมาก
"พี่ขอโทษนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่ไม่รู้มาก่อนว่าน้องบอมบอมขวัญอ่อน"
"ไม่เป็นไรครับ"
"น้องบอมบอมมายืนรอใคร ทำไมไม่รีบไปเรียน เพราะวันนี้เป็นวันแรก ต้องหาห้องเรียน เจอเพื่อน เจออาจารย์ บางทีอาจจะได้เจอพี่รหัสที่คณะอีก ถ้าเจอพี่รหัสที่คณะน้องบอมบอมจะลืมพี่รหัสคนนี้ไหมหนอ"เอกเอียงคอนิดนึงมองหน้าบอมบอม
"ไม่ลืมหรอก บอมบอมจำมาตั้งแต่อนาคตแล้ว"
"อ่ะ"เอกมีท่าทีงง
"เอ่อ บอมบอมหมายถึงว่าจะจำพี่เอกไปถึงอนาคตเลยครับ"
"ขนาดนั้นเชียว พี่ว่าเดินไปคุยไปดีกว่า ยืนคุยอยู่อย่างนี้เดี่ยวไปเรียนสายกันพอดี"
"จริงด้วย"บอมบอมยิ้ม
บอมบอมและเอกพี่รหัสเดินคู่กันไปคุยกันตลอดทาง
"พี่สงสัยว่าทำไมน้องบอมบอมไปเรียนเทคโนโลยีไฟฟ้า ซึ่งไม่เข้ากับน้องบอมบอมเลย น้องบอมบอมน่าจะมาเรียนบริหารธุรกิจ จะได้อยู่ใกล้ๆ พี่หน่อย มีปัญหาการเรียนพี่จะได้แนะนำน้องบอมบอม"เอกหันหน้ามามองบอมบอมด้วยสายตาที่อ่อนโยน
บอมบอมหาคำตอบไม่ได้จากคำถามนี้ เพราะไม่ใช่ตัวบอมบอมอยากเรียน แต่เป็นจ้อยต่างหากที่จะเรียน แล้วบอมบอมยังสงสัยอยู่ว่าจ้อยหายไปไหน ทำไมพ่อแม่ของจ้อยคิดว่าบอมบอมเป็นลูก หรือว่าหลงมาในโลกคู่ขนานแต่ก็ไม่น่าใช่ ทำไมถึงมาอยู่ในอดีตได้ อาจเป็นการทะลุมาสองมิติ บอมบอมยิ่งคิดยิ่งปวดหัว
"น้องบอมบอมเป็นอะไรเงียบไปเลย มีปัญหาอะไรบอกพี่ได้ทุกเรื่องนะ"เอกรู้สึกเป็นห่วงบอมบอมที่เป็นน้องรหัส เขาสังเกตตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว บอมบอมชอบเหม่อลอยเป็นประจำ
"ไม่ป็นอะไรครับ"บอมบอมรีบปฏิเสธในทันที เพราะเรื่องที่บอมบอมเจอมันเหลือเชื่อ บอกไปก็จะดูเป็นคนเสียสติ
"น้องบอมบอมกินข้าวกันก่อนมั้ย ถ้าไม่กินข้าวเช้ากว่าจะถึงกลางวันจะหิวเอาได้ เดี๋ยวมื้อนี้พี่เลี้ยงเอง เป็นการต้อนรับน้องรหัส " เอกเดินนำหน้าไปยังโรงอาหารซึ่งบอมบอมก็ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหนเหมือนกัน บอมบอมรู้เเพียงแต่ว่า พี่เอกอ่อนโยน สายเปย์ จะน่ารักไปถึงไหน
เมื่อมาถึงยังโรงอาหาร เอกและบอมบอมเลือกซื้ออาหารในล็อคข้าวราดแกงจานละ 12 บาท บอมบอมได้เห็นราคาข้าวราดแกงแล้วถึงกับอึ้ง เพราะมันถูกมาก ส่วนน้ำแข็งใส่น้ำแก้วละหนึ่งบาท
อาหารถูกและเยอะก็จริงแต่เป็นอาหารพื้นๆ ที่บอมบอมไม่เคยกิน ไม่ว่าจะเป็นผัดหน่อไม้ แกงเขียวหวาน ต้มจับฉ่าย ผัดกระเพราะใส่ถั่วฝักยาวอาหารเช้าที่บอมบอมกินเป็นประจำจะเป็น ไข่ดาวหมูแฮม เบคอน หรือไม่ก็ไส้กรอก พอมาเจออาหารแบบนี้ บอมบอมเลยเลือกกินอาหารที่ง่ายๆ ก็เลยเลือกผัดกระเพราะใส่ถั่วฝักยาวกับไข่ดาวหนึ่งฟอง ส่วนพี่เอกเลือกกินแกงเขียวหวาน ทั้งสองจึงถือมากินที่โต๊ะอาหาร
บอมบอมกินกระเพราะไปสองสามคำรู้สึกเผ็ดมากถึงกับซี๊ดปากรีบดื่มน้ำทันที
"น้องบอมบอมเผ็ดมากเลยหรอครับ” เอกถามแล้วอมยิ้ม
"ครับพี่เอก เดี๋ยวบอมบอมกินไข่ดาวอย่างเดียวก็พอ "
เอกแปลกใจในตัวบอมบอมที่ดูเหมือนคุณหนูลูกผู้ดีมาก ทำไมจึงมาเรียนซะไกลแถมคณะที่เรียนก็จะมีแต่ผู้ชายห้าวๆ เขาซะอีกที่ยังเหมาะกว่าน้องบอมบอม
"หายเผ็ดแล้วเพราะไข่ดาวจริงๆ"บอมบอมยิ้มแล้วมองหน้าเอก
ในช่วงที่ระหว่างทั้งสองกินข้าวกันอยู่นั้น ก็ได้มีหญิงสาวค่อนข้างสวยในสายตาบอมบอม ถือจานข้าวกับน้ำหนึ่งแก้วมานั่งข้างๆ เอก ช่วงนั้นบอบอมถึงกับกินข้าวไม่ลง ด้วยควรามสงสัยและกลัวว่าจะเป็นคนรักของเอก
"นั่งกับใครน่ะเอก” หญิงสาวนั่งเสร็จแล้วหวันหน้าไปถาม
"น้องรหัสที่หอ ชื่อน้องบอมบอม"
"หน้าตาน่ารักเชียว ชื่อแปลกดีบอมบอม "หญิงสาวหันไปมองบอมบอมแล้วยิ้มให้
"สวัสดีครับพี่” บอมบอมยิ้มให้หญิงสาว
"ยินดีที่รู้จักนะ พี่ชื่อนภา "
"ครับพี่นภา"
บอมบอมอยากรู้ใจจะขาด หญิงสาวผู้นี้เป็นใครดูสนิทกับพี่เอกมากเหมือนกัน ทั้งคู่คุยกันอย่างออกรสชาติ ช่วงปิดเทอมคงไม่ได้เจอกันนาน พอเจอกันคุยไม่หยุด โดยเฉพาะนภาที่ดูเริงร่า ดีใจที่เจอเอกอย่างมาก
"น้องบอมบอมเดี่ยวพี่เอกกับพี่ภาจะไปที่คณะ ไปต้อนรับน้องใหม่ เดี๋ยวแยกกันตรงนี้เลยนะ "
"อ้าว น้องบอมบอมไม่ได้เรียนบริหารหรอ” นภารู้สึกประหลาดใจ
"น้องเขาเรียนเทคโลยีไฟฟ้า"
"เอ่อ น้องบอมบอมน่าจะใจรักด้านนี้ แต่พี่ว่าน้องบอมบอม อือ "
"อะไรครับพี่นภา” บอมบอมสงสัย
"อือ น้องบอมบอมเวลาไปที่คณะอย่าติ๋มติ๋มอย่างนี้นะเดี่ยวโดนเพื่อนแกล้ง"
"ครับ"
"อย่างิ้มๆติ๋มๆนะน้องบอมบอม สู้สู้" เอกชูสองนิ้วให้บอมบอม
"ครับพี่เอก” บอมบอมอดขำไม่ได้ที่พี่เอกชูสองนิ้ว เพราะในที่บอมบอมมาไม่ค่อยมีคนทำกัน
"พวกพี่ไปก่อนกันนะ"
"ครับ บ่าย” น้องบอมบอมยกมือขี้นแสดงสัญลักษณ์
เอกกับนภาก็รู้สึกแปลกใจท่าทางของบอมบอมเหมือนกัน ต่างมองหน้ากันแล้วก็ยิ้ม
เมื่อออกจากโรงอาหารเพื่อเดินไปที่คณะเทคโนโลยีอุตสาหกรรม บอมบอมครุ่นคิดแต่เรื่องของเอกกับนภาตลอดทางที่เดิน และพยายามคิดเข้าข้างตัวเองว่า ทั้งสองคนน่าจะเป็นเพื่อนร่วมห้องมากกว่าที่จะเป็นแฟนกัน
"ไอ้จ้อย รอด้วย” บอมบอมหันหลังไปมองดูเสียงที่ดังอยู่ด้านหลัง
"โอ๊ย เรียกตั้งนาน หูหนวกหรือไง"ชายหนุ่มรุ่นเดียวกันกับบอมบอมที่หน้าตาดียืนหอบ เพราะทั้งตะโกนและวิ่งเรียกบอมบอม
บอมบอมนั้นมีท่าทีตกใจ เพราะมีคนรู้จักจ้อยอีกแล้ว แต่เขาก็ไม่ประหลาดใจเท่าไร และถือเป็นการดีที่จะได้ทำความรู้จักกับหนุ่มหน้าตาดีคนนี้เพื่อจะได้ทราบประวัติจ้อยซะที
"ยืนงงอะไรว่ะ ไอ้จ้อย” หนุ่มผู้นี้มีท่าทีประหลาดใจ
"เปล่า ชื่อไร"
"มึงเป็นอะไรของมึงจำชื่อเพื่อนไม่ได้"
"จำไม่ได้"
"ก็ ฮือ แหม ก็กูไอ้ธงไง "
"หรอ"บอมบอมไม่ได้งงหรอก แต่ไม่รู้จะพูดอะไร เพราะเขาไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของจ้อย แต่ที่เขารู้แน่ๆ อย่างเดียวคือจ้อย หน้าจะตัวตึงยุคนี้แน่ๆ
"อยู่หอในเป็นไงบ้าง” ธงถาม
"ก็ดี"
"ไม่อยากจะเชื่อ อย่างมึงนี่นะหอในดี กูยังว่าอึออัดเลย"ธงเพื่อนร่วมห้องมัธยมปลายที่โรงเรียนบ้านดงลายเสือ แปลกใจในท่าทีของจ้อยที่ดูเรียบร้อยผิดปกติ ธงก็พอรู้มาพ่อของจ้อยบังคับให้อยู่หอใน
"ทำไมไม่เชื่อ” บอมบอมถามด้วยความอยากรู้
"โอ๊ย ค่อยคุยกันวันหลัง ถ้าว่างๆ เดี๋ยวกูไปหาที่หอ กูไปที่คณะก่อน” ธงกำลังจะเดินไป
"เรียนคณะอะไร"บอมถาม
ธงหันมามองหน้าบอมบอม
"มึงนี่ความจำเสื่อมหรือไง ประสาท” ธงไม่ยอมบอกนึกว่าจ้อยแกล้ง เลยรีบเดินหนีไปยังที่คณะของเขา
"เลยไม่รู้ว่า เรียนคณะอะไรเลย” บอมบอมบ่นพึมพำ
"บอมบอมนายบ่นอะไร” กรเพื่อนร่วมหอในและร่วมห้องเดินเข้ามาหา
"เรากรไงที่อยู่หอในเรียนคณะเดี่ยวกับนาย"
"อ่อ"บอมบอมพยักหน้า เพราะจำได้แล้วแต่ลืมลงไปหาที่ห้องทีแรกกะว่าจะมาที่คณะด้วยกัน
"เราไปหานายที่ห้องพี่กิตบอกว่านายออกมาแล้ว"
"ใช่เราว่าจะไปหากรพอดีดันลืมซะนี่” บอมบอมยิ้มหัวเราะนิดๆ
"เราไม่ใช่พี่เอกนี่เลยลืมใช่มั้ย"กรหัวเราะนิดๆ เพราะหลังจากไปหาบอมบอมไม่เจอ กรก็ลงมาข้างล่างเห็นบอมบอมกับพี่เอกเดินไปด้วยกัน จนถึงตอนกินข้าวแต่กรไม่ได้เข้าไปทัก
"เราไปที่คณะกันก่อนเถอะ” บอมบอมแก้เขินกลบเกลือน
บอมบอมกับกรเดินมายังคณะเทคโนโลยี อุตสาหรกรรม บอมบอมรู้สึกตื่นเต้นกว่าตอนอยู่หอในอีก เพราะมีแต่ผู้ชายเต็มไปหมด แต่ละคนหน้าตาท่าทางน่าจะตัวตึงไม่แพ้จ้อย
"เรานั่งกันเถอะ” กรชวนนั่ง
พอบอมบอมกับกรไปถึงก็ได้การต้อนรับจากรุ่นพี่ที่แต่ละคนพร้อมฟาดมาก แต่ยังเป็นเวลาเรียนอยู่รุ่นพี่มาแค่มาต้อนรับเฉยๆ
บอมบอมกับกรนั่งลงที่ม้านั่งหินอ่อนหน้าคณะ ที่มีหลายชุด
"เราตื่นเต้นจังเลย ดูกรเฉยๆ มาก” บอมบอมเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน
"ก็ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นนะ"
"ยังดีที่มีกรเป็นเพื่อนที่หอใน ไม่งั้นเราคงทำตัวไม่ถูกแน่เลย”
"คิดอะไรมากมายก็แค่มาเรียน ไมได้ออกมารบซะหน่อย"
แต่ในความคิดของบอมบอมออกมารบชัดๆ เพราะมีแต่ผู้ชายทั้งนั้น แถมเล่นกันแรงๆ อีกต่างหาก บอมบอมเลยพาลโกรธจ้อย ทำไมไม่เรียนบริหารจะได้ง่ายกว่านี้ แล้วจะเจอได้เจอพี่เอกทุกๆ วันทั้งในหอ และ คณะ แถมพาลมิติกาลเวลาอีกพามาผิดที่ผิดทางผิดเวลา ทำไมไม่ไปอยู่ในร่างของสันต์เพื่อนร่วมห้องในหอที่เรียนคณะบริหารธุรกิจ
"ขอนั่งด้วยด้วยนะ"หนุ่มมาใหม่ถามเขาทั้งสอง
"นั่งซิ"กรพยักหน้า
"กูชื่อนพ แล้วชื่ออะไรกันบ้าง” หนุ่มที่มาใหม่ถาม
"เราชื่อ กร ส่วนนั่นบอมบอม” กรโบ้ยปากไปทางบอมบอม
บอมบอมไม่รู้จะพูดอะไร เพราะไม่ใช่แนวเลย จึงได้แต่ยิ้มหวาน
"ยิ้มอีกแล้ว ตั้งแต่มายิ้มตลอดเลยนะ ชื่อก็แปลกบอมบอมระวังตอนรับน้องจะโดนแกล้งนักกว่าคนอื่น"นพมองขวางๆ แต่ก็ไม่ได้คาใจกับบอมบอม เพราะหน้าตาเป็นมิตรมาแนวแปลกน่ารักๆ
"ก็สมควรโดนแกล้งอยู่หรอก หน้าตาน่ารักขนาดนี้ เมื่อคืนยังโดนรุ่นพี่ที่หอในแกล้งเลย” กรหันมามองหน้าบอมบอมแล้วอมยิ้ม
"อ่อ อยู่หอในกัน กูก็ว่าดีนะโว้ยประหยัดดี แต่กูอยู่ไม่ได้หรอก ไม่ได้เที่ยว"
"อยู่แค่ปีสองปีก็ออกแล้ว จะได้เปลื่ยนรสชาติบ้าง” กรเป็นฝ่ายพูดบ้าง
"ดีทีเดียวมาอยู่กับกูนี่ จะได้ช่วยกันหารค่าห้อง อยู่กันสามคนพอดีคนละไม่กี่ร้อยเอง"
บอมบอมได้แต่นั่งคิด ใครจะไปแชร์ค่าห้องอยู่ด้วยไม่เอาหรอก ถ้ากับพี่เอกก็ว่าไปอย่าง
"นั่งเงียบเลยคุยอะไรบ้างซะวะ"นพมองขวางๆ อีกล้ว
"เราไม่รู้จะพูดอะไร"บอมบอมยิ้มหวานต่อแต่อึดอัด กับกรรู้สบายใจที่ได้อยู่ด้วย แต่กับนพนี่ไม่ไวจะเคลียร์ กรยังพูดเราและนาย ส่วนนพนี่ กูมึงอยู่นั่นแหล่ะ ไม่ใช่แนวบอมบอมเลย
"เฮ้ย ไอ้หน้าหล่อคนนั้นนะ มันมองมาทางนี้ตลอดเลยว่ะ มันไม่มีปัญหาอะไรหรือเปล่าต้องไปคุยให้รู้เรื่อง” นพเตรียมจะลุกแต่กรดึงไว้
"เขาคงอยากจะคุยกับพวกเรานี่แหล่ะมั้ง นั่งลงก่อนเพื่อน” กรรู้สึกใจคอไม่ดี
" เอ๊ะดูแล้ว ไม่ได้มองนายนี่ มองบอบอมมากกว่ามั้ง"
บอมบอมชำเลืองไปมองก็จริงๆ จ้องมองตลอดเวลาเลย จนบอมบอมเริ่มรู้สึกรำคาญ
"เอ้ย ไอ้บอมบอมมึงอยู่กับกูไม่ต้องกลัว"
"ฮือ "บอมบอมพยักหน้า
บอมบอมสงสัยทำไมต้องมองมาทางเขาตลอดไม่ว่าจะทำอะไรก็มอง ยิ่งตอนเข้าไปเรียนมองอยู่นั่นแหละ จนบอมบอมอยากจจะเข้าไปถามมองอะไรก็ไม่กล้า ถ้ามองมากๆ จะให้นพไปเคลียร์ บอมบอมพึ่งรู้ว่านพก็น่าคบไว้เป็นเพื่อนก็ตอนนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้แอนตี้ไม่อยากให้ร่วมกลุ่ม ดูแล้วจริงใจดี พร้อมฟาดทุกเมื่อเพื่อเพื่อน
พอหมดคาบเรียนเช้า บอมบอม กร และนพ มานั่งรอรุ่นพี่ที่นัดประชุม
ในระหว่างที่รอรุ่นพี่อยู่ที่คณะนั้น เพื่อนในห้องที่ชอบมองบอมบอม ก็เดินเข้ามาหาในกลุ่มบอมบอม แล้วนั่งลงข้างบอมบอม
"ขยับให้นั่งหน่อยสุดหล่อ” สุรเดชเพื่อนร่วมห้องคนที่จ้องมองบอมบอมตั้งแต่เช้า เข้ามานั่งข้างบอมบอม
กรและนพก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไร ก็เพื่อนเรียนห้องเดียววกันมานั่งด้วยก็แค่นั้น ส่วนที่มองมาตลอดคงอยากหากลุ่มเข้า ส่วนสุรเดชนั้นไม่ใด้คิดแบบกรและนพ เขารู้สึกถูกชะตาต้องใจ อยากเข้าไปพูดคุยหยอกล้อกับบอมบอม แต่แค่วางมาดเฉยๆ ไม่กล้าแสดงออกมาตรงๆ
"เอ้ย ไอ้เดชนั่งชิดไปแล้วขยับออกมาหน่อย” นพผู้ที่เล็งสุรเดชไว้แต่เช้าไม่พอใจนิดๆ
ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุสุรเดชยับเข้าใกล้บอมบอมไปอีก จนติดชิดติดกันส่วนบอมบอมนั่งแบบหนีบมาก แต่บอมบอมก็ไม่ได้ว่าอะไรยังนั่งเฉยๆ เหมือนเดิม แต่ก็แแปลกใจอยู่ไม่น้อยกับการกระทำของสุรเดช
"บอมบอมใครตั้งชื่อให้เนี่ย"สุรเดชยื่นหน้าเข้าไปใกล้มากแท่บจะชนกัน
"แม่” บอมบอมตอบนิ่งๆ พอใบหน้าของสุรเดชมาอยู่ใกล้เขาก็รู้สึกใจเต้นรัวอยู่บ้าง ส่วนสุรเดชมองใบหน้าของบอมบอมชัดๆ ยามอยู่ใกล้ๆ จึงได้เห็นผิวพรรณบนใบหน้าที่ขาวใสยังกับผู้หญิง แต่เขาต้องหยุดอยู่แค่นั้นทั้งความคิดและการกระทำ
"น้องๆ มานั่งที่สนามหญ้าหน้าคณะได้แล้วพวกพี่มีเรื่องคุยด้วย” เสียงรุ่นพี่คนหนึ่งใช้โทรโข่งเรียกน้องๆ ซะดังลั่น เพื่อต้อนรับและมาทำความรู้จักพี่รหัสนักศึกษา
บอมบอม กร นพ รีบลุกจากม้านั่งไปยังสนามหญ้าหน้าคณะ ส่วนสุรเดชค่อยๆ ลุกและมองตามบอมบอม เขายืนครุ่นคิดถึงความรู้สึกแปลกๆ ที่มีต่อบอมบอม มันมีความคล้ายที่เขาเจอผู้หญิงสวยๆ ในสมัยมัธยม ที่อยากเข้าไปจีบพูดคุยแต่สุรเดชพยายามสลัดความคิดนั้นทิ้งไปในทันที
"เป็นบ้าอะไรว่ะ” เขาสั่นหน้าตัวเองแล้วเดินไปนั่งที่สนามหญ้าหลังสุดกับเพื่อนสมัยมัธยมสามคนแต่อยู่คนละห้อง ก่อนมาเรียนที่มหาลัยอิงฟ้า
"สวัสดีน้องๆ ปีหนึ่งทุกคน” รุ่นพี่คนหนึ่งกล่าวแล้วพูดต่ออีกหลายเรื่องมาก จนบอมบอมคิดว่า รุ่นพี่คนนี้เยอะ แอคติ้งโอเวอร์มากไปไหม บอมบอมนั่งฟังแล้วอดขำไม่ได้ เลยยิ้มออกมาที่มุมปาก แต่ก็ชอบดูเป็นเด็กแนวดี ซึ่งแตกต่างพี่เตาประธานหอพัก ที่มีความตลกปนน่ารัก แถมเป็นกันเองแต่ก็พูดเยอะเหมือนกัน เพียงแต่บุคลิกต่างกันเท่านั้น
"เอ้ย ไอ้น้องยิ้มอะไร” รุ่นพี่คนหนึ่งชี้มาที่บอมบอม เพราะรุ่นพี่แต่ละคนจ้องรุ่นน้องอยู่แล้ว ถ้าใครแปลกๆ มีจุดเด่น ถูกเชิญออกมาแกล้งหรือถ้าดูแรงๆ รุ่นพี่จะเรียกมาอบรมแบบขำๆ แต่สำหรับบอมบอมนั้นรุ่นพี่ไม่ได้ใส่ใจในส่วนที่ยิ้ม เพียงแต่หารุ่นน้องมาแกล้งเล่นๆ พอเป็นพิธี เพื่อกระชับความสัมพันธ์ และยืดเวลาต้อนรับออกไปแค่นั้น
บอมบอมทำหน้านิ่งทันที แต่คงไมทันแล้วทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องต่างมองมาที่บอมบอมคนเดียว
"ออกมาเลย"รุ่นพี่คนหนึ่งกวักมือเรียกบอมบอมให้ออกมาข้างหน้า
บอมบอมทำสีหน้าไม่ถูก กรหน้ามาพยักหน้าให้บอมบอมออกไปข้างหน้า
"เจ๋งว่ะบอมบอมออกไปเลย"นพก็พยักหน้าเหมือนกันและชูกำปั้นเม้มปากเอาใจช่วย
- Writer
