สอบปลายภาค
2342 Words
วันที่บอมบอมรอก็มาถึง วันสอบปลายภาคหนึ่ง วันที่รอคอยเพราะหลังจากนี้เขาก็จะได้เห็นหน้าพี่เอกของเขาบ่อยขึ้น ถึงเขาจะกลับบ้านก่อนก็ตามที แต่ก็ยังพอมีเวลามากพอที่จะได้อยู่กับพี่เอกของเขา และในวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายของการสอบปลายภาค โดยเป็นการสอบภาคทฤษฎี วิชา วงจรไฟฟ้ากระแสตรง และเป็นการคำนวณล้วนๆ
ซึ่งก็ไม่เกินความสามารถของบอมบอม เพราะพื้นฐาน คณิต ฟิสิกส์พอได้อยู่ จึงทำข้อสอบอย่างง่ายดาย แต่ที่ไม่ง่ายก็บรรดาเพื่อนๆร่วมห้องที่เก่งปฎิบัติ แต่ทฤษฎีไม่ผ่านกันซักเท่าไร โดยเฉพาะนพตัวพ่อสายลอกข้อสอบ ที่นั่งข้างขวาของบอมบมอ และอีกหนึ่งตัวท็อปการลอกข้อสอบก็คือกรนั่งฝั่งซ้าย
ส่วนสุรเดชนั่งหน้าบอมบอมเพราสอเสือเหมือนกัน ซึ่งไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะหันหลังมาลอกข้อมสอบ
"ไอ้จ้อยเอียงกระดาษมาหน่อย"กรเรียก
"ไอ้จ้อยเอียงกระดาษมาหน่อย"นพเรียก
บอมบอมไม่รู้จะเอียงไปฝั่งไหน เอียงซ้ายทีขวาทีจนเวียนหัว ส่วนสุรเดชนั้นหาสนใจบอมบอมไม่ เพราะเขาจดแนวข้อสอบบฝ่ามือ บอมบอมสังเกตเห็นอย่างเด่นชัด
กว่าที่บอมบอมจะฝ่ามรสุมการขอลอกข้อสอบมาได้ ก็เล่นเอาเหนื่อยและลุ้นอาจารย์คุมสอบที่เดินไปเดินทั้งชั่วโมง จนหมดเวลาสอบ ถ้าเกิดเห็นเข้าตกยกแก็งค์
เมื่อหมดเวลาสอบนักศึกษาคณะเทคโนโลยีไฟฟ้าก็ออกมาจากห้องสอบเป็นกลุ่ม จนคณะอื่นแอบกลัวเพราะหน้าตาแต่ละคนพร้อมหาเรื่อง แต่นั่นแค่หน้าตาส่วนใหญ่ไม่มีอะไรเลย โดยเฉพาะบอมบอมที่เป็นหงส์ในฝูงกา
"ดีใจเว้ยทำข้อสอบได้"นพพูดขึ้น
"ทำหรือลอก"กรดักคอ
"จะลอกจะทำก็เหมือนกันนั่นแหละ ทำเสร็จถือว่าใช้ได้ ขอบใจมากนะไอ้บอมบอม"
"ไม่เป็นไร"ใจจริงบอมบอมไม่อยากให้ลอกข้อสอบหรอก เพราะผิดกฏแต่ที่ยอมเพราะกลัวเสียเพื่อน
"ไอ้เดชไปไหนวะ"นพมองหา
"เอ่อ เดี๋ยวนี้มันทำตัวห่างเหิน"กรเริ่มสงสัย
"มึงรู้ไหมไอ้บอมบอมไอ้เดชมันเป็นอะไร"นพพูดขึ้น
"ไม่รู้นะ"เป็นคำถามที่แสลงใจบอมบอมอย่างมาก
"แต่หน้าตามันเหมือนคนอกหักเลย"กรพูดขึ้น
"ใช่ว่ะ แต่กูไม่เห็นมันจีบหญิงที่ไหนเลย เลิกเรียนก็กลับบ้านไปช่วยแม่มันขายขนมจีน"นพพูด
"จะไปรู้มันได้อย่างไงว่ามันจีบใคร มันนอาจแอบรักใครก็ได้ แต่เขาไม่เล่นด้วยประมาณนี้"กรเอ่ยขึ้น
"เอ่อ ไม่แน่นะ มันดูซื่อๆ อาจมีใครไปให้ความหวังมันก็ได้ มันก็นึกว่าเขารักมัน"นพย้ำความคิดนี้อีกครั้ง
"ว่าไงไอ้บอมบอม เห็นมึงสนิทกับมันนี่ไปเที่ยวบ้านมันมาด้วยไม่ใช่เหรอ ไม่รู้บ้างเลยหรือมึงน่ะ"นพจ้องตาบอมบอม
"ไม่รู้ซิ ก็เห็นปกติ พึ่งเห็นกี่วันนี่เองที่ดูซึมไป"บอมบอมพูดได้ไม่เต็มปาก เพราะเขาเป็นต้นเหตุที่ให้สุรเดชเป็นเช่นนี้
"นายนี่หนอสนใจเพื่อนบ้างซิว่ะ มัวแต่สนใจพี่รหัสหออยู่นั่นแหละ"กรพูดขึ้น
"อะไรของนาย"บอมบอมแอบค้อนกร
"หรือว่าไม่จริงได้ข่าวว่าเอาของไปให้กันถึงที่คณะ ไอ้สันต์เพื่อนร่วมห้องหอในของนายเล่าให้ฟัง มันเรียนที่คณะบริหาร มันเห็น จริงเปล่าวะ"กรมองหน้าบอมบอม
"พูดอะไรกันไม่เข้าใจ ไปกินข้าวกันเถอะเดี๋ยวเลี้ยง"
"มึงชอบพี่รหัสมึงเหรอไอ้บอมบอม"นพมีท่าทีตกใจ
"เปล่า วันเกิดพี่เขาก็เลยซื้อของขวัญให้แค่นั้นเอง"บอมบอมเสียงอ่อย
"ไอ้...มึงเห็นคนอื่นดีกว่าเพื่อนเหรอวะ"นพเริ่มมีอารมณ์ขึงขัง
"ไร้สาระ ไป๊"บอมบอมรีบเดินไปทันที แต่ไม่ทันนพดักหน้า ส่วนกรดึงมือไว้
"มึงบอกกูมาว่าชอบไอ้พี่เอกใช่ไหม"นพยืนกั้นไว้ไม่ให้เดินไปไหน
"ก็บอกไปแล้วไงว่าไม่มีอะไร"บอมบอมเริ่มหน้าเสีย
"ก็ได้ครั้งนี้กูจะเชื่อมึง ถ้ามีข่าวแบบนี้อีกกูเตะคว่ำเลยนะมึง อย่าให้รู้นะ"
"ฮือ"บอมบอมพยักหน้า
"ว่าแต่ไอ้เดชอยู่ไหนเนี่ย"กรมองหาอีกรอบ
"โน้น"นพชี้มือพร้อมกวักมือเรียกสุรเดชมา
"กูว่ามึงสองคนต้องมีอะไรว่ะ กูสังเกตมึงสองคนไม่คุยกันมาหลายวันแล้ว"นพเอ่ยขึ้น
"ก็ไม่รู้จะคุยอะไร"บอมบอมเริ่มเซ็ง
"นั่นไงเราว่าแล้วนายกับไอ้เดชต้องมีปัญหาคาใจกันแน่ๆ เป็นอย่างที่เราคิดไว้จริงๆด้วยซินี่"กรพยายามใช้สายตาหาคำตอบจากใบหน้าของบอมบอม
"ไอ้เดชมาแล้ว คุยกันให้รู้เรื่องว่ามีปัญหาอะไรกัน"นพเอ่ยขึ้น
เมื่อสุรเดชเดินมาถึงก็หลบตาไม่มองบอมบอม แต่หันมาคุยกับกรและนพแทน
"มีอะไรเหรอที่เรียกมา"สุรเดชถาม
"กูถามมึงตรงตรงนะ มึงกับไอ้บอมบอมมีปัญหาอะไรกัน กูว่ามึงไม่พูดกันมาหลายวันแล้วนี่นา"นพมองหน้าสุรเดชเพื่อต้องการคำตอบ
"ไม่มีอะไรไม่อยากคุยด้วยก็แค่นั้น"สุรเดชแอบมองบอมบอมที่ยังดูนิ่งเฉย
"ไอ้บอมบอมมึงว่าไง"นพหันมาถาม
"ก็ตามนั้น"บอมบอมยังหน้านิ่งเหมือนเดิม
"นั่นไงกูว่าแล้วต้องมีปัญหาอะไรกันแน่ แต่เรื่องอะไรว่ะ เดี๋ยวพวกกูช่วยประสานรอยร้าวให้"นพพูดขขึ้น
"พวกนายสองคนโกรธอะไรกัน บอกมาให้พวกเราฟังหน่อยจะได้ช่วยแก้ปัญหาให้คืนดีกัน เสียดายความเป็นเพื่อนนะเว้ย"กรเอ่ยขึ้น
ทั้งบอมบอมและสุรเดชต่างยืนเงียบ เพราะไม่สามารถบอกสองหนุ่มที่เป็นเพื่อนชี้ได้ เพราะสิ่งที่เกิดกับเขาสองคนเป็นเรื่องที่คนอื่นอยากจะรับได้
"อ้าวเป็นใบ้ทั้งคู่เลย"กรมีสีหน้าที่สงสัย
"มึงสองคนนี้อะไรวะ ไอ้เดชมึงเหมือนคนอกหัก หรือว่ามึงรักไอ้บอมบอม"นพแอบหัวเราะ
"กูจะไปรักมันทำไม คนหลายใจหลอกลวง"สุรเดชลืมตัวพูดขึ้นมาทันที
"นายนั่นแหละสุรเดชที่ชอบคิดอะไรไปเอง"บอมบอมพูด
"มึงนั่นแหละให้ท่าคนอื่นไปทั่วมหาลัยแล้ว"
"นายพูดดีดีนะ อย่ามากล่าวหากันลอยๆเราไม่เคยอ่อยใครทั้งนั้น"บอมบอมเริ่มโกรธ
"เชื่อตายล่ะ อย่างน้อยก็อ่อยไอ้พี่เอก ให้ของขวัญกันด้วย ชวนไปนอนที่ห้อง ไม่รู้ป่านนี้เครื่องบินกลับลำได้หรือยัง"
"อะไรของนายเครื่องบนกลับลำ บ้า มโนเก่งนะเราน่ะ"
"ไม่ต้องมายอกย้อนหรอก ทำเป็นไร้เดียงสาคงผ่านมาเยอะจนช่ำชอง"
"ไม่ได้ยอกย้อนนายนั่นแหละ อย่ามาพูดจาดูถูกเรานะ"
"ไม่ต้องมาเถียงเลยนะมึง"สุรเดชเอ่ยขึ้น
"เราไม่ได้เถียงแค่อธิบายให้ฟัง"
"กูไม่อยากฟังมึงหรอก ไอ้บอมบอม กูไม่เชื่อมึงหรอกไม่ว่ามีพูดอะไรออกมา"
"ตามใจ โนสน โนแคร์"
"มึงไม่ต้องมาใช้ภาษาในอนาคตเลยไอ้บอมบอมบอม"
"พอกันได้แล้ว สรุปมึงทะเลาะกันเรื่องอะไรกูงงไม่หมดแล้ว"นพยืนฟังอยู่นานแต่ก็ยังจับใจความไม่ได้ เพราะทั้งสองพูดจากำกวม
"ในความคิดเรานะไอ้นพ เราว่าไอ้เดชมันแอบชอบไอ้บอมอมหรือเปล่า พอเห็นไอ้บอมบอมให้ความสำคัญกับพี่เอก มันน้อยใจหึง เราคิดว่าน่าจะเป็นแบบนี้นะ"กรพูด
"ไม่ใช่"บอมบอมและสุรเดชพูดพร้อมกัน
"ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ พวกมึงคืนดีกันซะกูรำคาญ พูดจาวกวนไปมาหาแก่นสารไม่เจอ"นพพูดขึ้น
"ไม่"พูดพร้อมกันอีกครั้ง
สุรเดชพูดจบก็รีบเดินไปหน้ามหาวิทยาลัยทันที ส่วนบอมบอก็ไปที่โรงอาหารเพื่อฆ่าเวลา เพราะถ้าเดินไปหน้ามหาวิทยาลัยเพื่อขึ้นรถกลับห้อง ก็กลัวเจอสุรเดชอีกเดี๋ยวปะทะคารมขึ้นกันมาอีก
"อะไรขของมันวะ ทำเหมือนผัวเมียทะเลาะกันเลย" นพเกาหัวด้วยความสับสนในพฤติกรรมทั้งสอง ส่วนกรนั้นแน่ใจว่าสุรเดชต้องชอบบอมบอมแน่ และยิ่งเชื่อว่าบอมบอมชอบพี่เอก ซึ่งเขาก็สังเกตเห็นมานานแล้ว
"เมื่อบอมบอมมาถึงที่โรงอาหารก็ซื้อผัดฟักทองใส่ไข่มากินด้วยความหิวและโมโห ในระหว่างที่บอมบอมกำลังกินข้าวเพลินๆ
"พี่ขอนั่งด้วยคนได้ไหม"
บอมบอมเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นหน้าคนพูดบอมบอมก็ยิ้มให้ทันที
"ได้สิพี่บอย"เป็นครั้งแรกที่พี่รหัสของเขาพูดจาดีด้วย
"ทำไมมานั่งคนเดียวเพื่อนไปไหนหมด"
"เพื่อนกลับกันหมดแล้ว พอดีบอมบอมหิวเลยมานั่งกินข้าวก่อนกลับห้องจะได้ไม่ต้องแวะตลาด แล้วพี่บอยยังไม่กลับอีกเหรอ"
"ก็เหมือนบอมบอมนั่นแหละ"
"อ้าวแล้วพี่จะทันรถเหรอ จะมาถึงแล้วมั้ง"
"พี่ขับรถสองแถวมา วันนี้จะขับรถเที่ยวสุดท้ายรับผู้โดยสารด้วย"
"พี่บอยขับรถสองแถวด้วยเส้นไหนเหรอครับ"
"ก็เพชรบูรณ์หล่มสักนั่นแหล่ะ"
"ดีจังเลยพี่บอยขยันน่าชื่นชม"บอมบอมยิ้ม
"ชื่นชมตัวเองด้วยเหอะ ทำงานพิเศษเหมือนกันนี่เรานะ"
"ก็มีบ้างครับ"
"แล้วจะกลับอย่างไงเนี่ย"
"ขึ้นรถสองแถวกลับครับ"
"พอดีเลยกลับพร้อมพี่ เดี่ยวพี่ต้องขับรถย้อนไปในตัวเมืองรับคนอีก"
"ว้าว สุดยอด"
"อะไรของมึงไอ้บอมบอม"บอยเริ่มสงสัยคำพูดแปลกๆ
"ไม่มีอะไรครับ ก็ดีเลยประหยัดเงิน"
"งกเหมือนกันนะเนี้ย ว่าแต่ทำไมไม่ซื้อรถเครื่องซักคันหนึ่งล่ะ"
"พูดตรงๆเลยขับไม่เป็น แต่บอมบอมขับรถยนต์เป็นนะ แต่ไม่มีใบขขับขี่"
"แหม เก่งนะเราน่ะ"
"ประมาณหนึ่ง"บอมบอมหัวเราะ
"เอ่อ จำได้ไหมพูดอะไรกับพี่"
"อะไรเหรอครับ"
"ลืมง่ายนะเรา ก็บอกพี่ว่าจะให้พาขึ้นรถเมล์ไง"
"อ๋อ จำได้แล้ว แต่ผมเคยลองขึ้นแล้ว สนุกดีแต่ต้องนั่งข้างหน้าต่างชมวิวข้างทาง"บอมบอมยิ้ม
"เหรอ"ตอนแรกบอยกะจะชวนขึ้นแต่เมื่อบอมบอมเคยขึ้นแล้วเขาเลยสลัดความคิดนั้นทิ้งไป
ทั้งสองกินข้าวกันอยู่พักหนึ่ง แล้วเดินไปที่รถสองแถวของบอยที่มาจอดแอบไว้ บอมบอมจึงเดินไปขึ้นที่หน้ารถทันที เพราะคราวที่แล้วที่ไปบ้านสุรเดชต้องโหนท้ายรถสองแถว ส่วนข้างคนขับเขาไม่ให้ผู้ชายนั่ง ซึ่งคนขับรถก็เป็นผู้ชายแก่ๆคนหนึ่ง
"สอบเสร็จจะกลับบ้านหรือไปไหน"บอยถามในระหว่างขับรถอยู่
"อาจจะอยู่สักสองสามวันแล้วค่อยกลับบ้าน"
"ก็ดี นึกว่าจะอยู่ต่อจนเปิดเทอม"
"อยู่ไม่ได้หรอกพ่อหวง จะมารับด้วยนะ ผมบอกว่ากลับเองก็ไม่ยอม"บอมบอมนั้นได้ส่งจดหมายไปหาพ่อของจ้อยว่าจะกลับบ้านเองจะอยู่ต่อสักหนึ่งอาทิตย์ พ่อของจ้อยไม่ยอมให้อยู่ต่อ สาเหตุไม่ได้หวงหรอกแต่ห่วงว่าจะไปเถลไถลมากกว่า
"ทำไมพ่อพี่ไม่หวงแบบบอมบอมบ้างหนอ"บอยอมยิ้ม
"ไม่รู้นะ"
"ก็บอมบอน่ารักขนาดนี้เป็นใครก็หวงนะพี่ว่า"
"คงจะจริง"
"ไม่ถ่อมตัวเลยนะเรา แต่พี่ว่าบอมบอมมีสองร่างนะ บางทีก็เรียบร้อย บางทีก็เถื่อนได้ใจ"บอยก็สงสัยมานานแล้ว นิสัยบอมบอมที่แท้จริงเป็นเช่นไร
"คนเราก็แบบนี้แหล่ะเพี้ยนเป็นบางวัน"บอมบอมฝืนยิ้ม
"แต่เพี้ยนหนักมากเลย ตอนไปกินเหล้ากับพี่น่ะ เมาแล้วหาเรื่องจะไล่ตีเขาไปทั่วน่ะ"
"เป็นไปได้เหรอ บอมบอมมีท่าทีตกใจในพฤติกรรมของจ้อยเจ้าขของร่าง
"อย่าให้พูดเลย พี่ยังยอมแพ้ พี่ดูเรียบร้อยอ่อนหวานไปเลยนะ"บอยพูดติดตลก
"ครับ"บอมบอมไม่กล้าพูดอะไรต่อ เพราะพี่บอยของเขานี่ดูแบดบอยที่สุดเแล้ว แต่จ้อยนี่ยิ่งกว่าอีก บอมบอมเริ่มเครียดถ้าได้กลับไปในอนาคตอีก จ้อยจะก่อเรื่องวุ่นนวายอะไรอีก
"เป็นอะไรจ้อย ถึงตลาดแล้วลงตรงนี้ใช่ไหม"
"ครับ ขอบคุณพี่บอยมาก วันหลังเดี๋ยวผมจะพาไปเลี้ยงข้าว"
"พี่ไม่ไปพี่กลัว"
"ผมจะไปทำอะไรพี่บอย"
"ไม่ใช่เรื่องนั้น พี่กลัวว่าวิ่งหนีไม่ทัน เพราะบอมบอมเมาแล้วหาเรื่องคนอื่น"
"ไปกินข้าว ไม่ใช่กินเหล้า"
"พี่ไม่เชื่อหรอก ถ้าไปเที่ยวสถานที่ท่องเที่ยวพี่ไป"
"อ่อ ครับ ถ้างั้นผมกลับแล้วนะครับ ขับรถดีๆน่ะพี่"
บอมบอมลงจากรถด้วยอารมณ์หลากหลายจากเรื่องราวที่ได้รับรู้ จากพี่บอยพี่รหัสของเขาที่ยังกลัวจ้อย
"บอมบอม ถ้าเปิดเทอมแล้วติดรถพี่มาก็ได้พี่จะมาส่งทุกวัน"
"พี่ เกรงใจ"
"ไม่ต้องเกรงใจหรอก พี่จะได้มีเพื่อนคุย"
"ก็ได้ครับ บ่าย" บอมบอมยกมือขึ้นแล้วโบกให้บอย
"อะไรของมันวะ"บอยยิ้มแล้วส่ายหน้า หลังจากนั้นขับรถไปที่คิวรถ
- Writer
