อยากหยุดเวลาไว้ที่เราสองคน
2043 Words
ยามค่ำคืนที่แสนสุขของบอมบอมกำลังจะผ่านไป เข้าสู่เช้าวันใหม่ที่มีพี่เอกของเขานอนก่ายร่างกายของเขาอย่างหลับใหล บอมบอมลืมตาขึ้นแล้วค่อยๆหันตะแครงมามองหน้าเอกขณะหลับใหลอยู่ในภวังค์ บอมบอมอยากหยุดเวลานี้ไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ แต่ก็ไม่สามารถที่จะทำเช่นนั้นได้
บอมบอมจึงลุกขึ้นนั่งเพื่อจะได้มองหน้าเอกได้ชัดขึ้น ยิ่งมองเอกนานเท่าไรเขาก็อยากจะเอาคืนเอก ที่เมื่อคนทั้งหอมจูบลูบไล้ บอมบอมจึงค่อยๆ ก้มลงหอมแก้มของเอกอย่างแผ่วเบา เมื่อบอมบอมทำดังที่ปราถนา หลังจากนั้นเขาจึงลุกเพื่อไปอาบน้ำ และหาอาหารการกินไว้ให้พี่เอกของเขา
เมื่อบอมบอมทำภารกิจส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย เขาจึงมีความคิดที่จะไปตลาดหาซื้อของกินมาให้พี่เอกได้กิน บอมบอมจึงไปเปิดประตูเพื่อออกจากห้องไปตลาด แต่แล้วเขาต้องตกตะลึงเพราะสุรเดชยืนอยู่หน้าห้อง
"จะไปไหน"สุรเดชถาม แล้วก็เดินเข้ามาในห้อง และเขาต้องตกใจกับคนที่นอนบนเตียง สุรเดชรีบเดินไปดูหน้าใกล้ๆในทันที
"ไอ้พี่เอกมานอนนี่ได้ไง"สุรเดชกำลังจะกระโดดขึ้นเตียง แต่บอมบอมดึงไว้ทัน
"อย่า"สุรเดชสะบัดจนบอมบอมล้มลงกองกับพื้น
"โอ๊ย"สุรเดชหันมามองตามเสียงที่ดังอยู่ข้างหลัง
สุรเดชจึงเปลื่ยนทิศทางทันที เพื่อมาพยุงร่างของบอมบอมลุกขึ้นยืนและพาไปนั่งที่เก้าอี้
"เป็นอะไรมากไหม"สุรเดชถามด้วยความเป็นห่วงจากใจจริง
"ไม่เป็นอะไรหรอก นายเป็นบ้าอะไรจะขึ้นไปทำไมบนเตียง"
"กูจะไปเตะมัน มันมีสิทธิ์อะไรมานอนที่นี่"
"เราให้พี่เอกมานอนเอง แกอกหักเลยมาทำใจที่นี่"
"กูไม่เชื่อ เมื่อวานมึงยังให้ของขวัญมันอยู่เลย"
"ให้แล้วมันเป็นอะไร"
"ก็มึงรักมันนี่"
"บ้าพูดไปเรื่อย"
"มึงไม่ต้องมาแก้ตัว ก็เห็นอยู่นี่ คงได้สมใจแล้วมั้ง"
"พูดจาไม่น่าฟังเลย"บอมบอมจ้องมองหน้าสุรเดช
"ไม่น่าฟังก็ต้องฟัง กูอุตส่าห์จะมาง้อมึง เห็นไหมกูเอาขนมจีนมาฝากมึงด้วย แต่มึงดันนอนกับผู้ชายคนอื่น กูเสียใจมาก ทีกูกอดนิดกอดหน่อยทำเป็นหวงตัว ที่ไอ้พี่รหัสมึงนะ คงเสร็จมันแล้วซิ ดูแล้วมึงไม่น่าเสร็จมัน เมานอนฟุบอย่างนั้น มันคงเสร็จมึงมากกว่า"
"ถ้ามาพูดจาดูถูกกันอย่างนี้ก็ไม่ต้องมาหาเสียดีกว่า"บอมบอมหายใจถี่ด้วยความโกรธ
"ต่อไปกูก็จะไม่มาหามึงแล้ว คนหลายใจหลอกให้กูหลงรัก แล้วไปนอนกับคนอื่น"
"เราไม่ได้หลอกนายเลย เราอยู่ของเราเฉยๆ นายนั่นแหละมารักเราเอง แถมมาพูดจาดูถูกันสารพัด"
"ก็มันเรื่องจริงนี่ เป็นไปไม่ได้หรอกนอนด้วยกันจะไม่มีอะไรเกินเลย"
"ไม่เชื่อก็อย่าเชื่อสิ กลับไปได้แล้ว"
"มึงไล่กูเหรอ"
"ถ้านายไม่พูดจาแย่ๆกับเรา ใครจะกล้าไปไล่นายล่ะ"บอมบอมกอดอก
"มึงไม่ต้องมาพูดหรอก มึงเห็นไอ้พี่รหัสมึงดีกว่ากู ก่อนไปกูจะไปต่อยมันซะที"
สุรเดชรีบเดินไปที่เตียงแล้วดึงผ้าห่มออก แต่เขาก็ต้องหยุดชะงักในทันที เพราะเอกอยู่ในชุดนักศึกษาแม้แต่ถุงเท้าก็ยังไม่ได้ถอด
"อย่าทำอะไรพี่เอก ถ้านายทำอะไรพี่เอกชาตินี้ชาติหน้าไม่ต้องมาคุยกันเลย"
"กูไม่ทำมันหรอก" เมื่อสุรเดชเห็นเอกอยู่ในชุดนักศึกษาเขาจึงใจเย็นลง
"เห็นหรือยังว่าพี่เอกเขาอยู่ในชุดนักศึกษา เขาเมามานอนด้วยจริงๆ"
"ทำไมมึงไม่บอกกู"
"ก็นายปล่อยให้เรามีเวลาบอกไหมล่ะ"
"แต่ก็ยังมีความผิดอยู่ ที่มึงพาผู้ชายมานอนที่ห้อง ไม่รู้จักรักนวลสงวนตัวบ้าง ที่นี่ในอดีตไม่ใช่ในอนาคตที่มึงมา"
"หยุดพูดเลยนะ ไม่อยากจะทะเลาะด้วยแล้ว คนอะไรหาเรื่องได้ตลอดเวลา"
"ทำไมพูดแค่นี้ก็ไม่ได้ พูดแทงใจดำน่ะซิ"
"กลับไปได้แล้ว เราจะลงไปซื้อกับข้าวมากิน"
"ซื้อมาให้พี่รหัสกินด้วยใช่ไหม"
"ใช่"บอมบอมตอบห้วนๆ
"พูดมาตรงๆก็ดีกูจะเอาขนมจีนไปทิ้งขยะไม่ให้ไอ้พี่รหัสมันกินหรอก"
"อยากทำอะไรก็ทำไป เอาที่สบายใจ"
"กูทำแน่ กูจะกลับแล้ว ขืนอยู่ไอ้เอกมึงโดนตีนกูแน่ ถ้าวันหลังกูเห็นมันมานอนกับมึงอีก กูเอาเรื่องแน่ไอ้พี่รหัสมึงน่ะ "สุรเดชโมโหอย่างหนัก
"กูไปแหละ"สุรเดชเดินไปที่ประตู
"เดี๋ยวก่อน"บอมบอมเรียก
"อะไร"สุรเดชแอบอมยิ้ม
"เดี๋ยวจะลงไปด้วย จะหาอะไรกิน"
"มาเร็วๆนะ"สุรเดชไปยืนรอที่หน้าประตูห้อง
หลังจากนั้นบอมบอมก็เดินลงบันไดมาพร้อมกับสุรเดช ที่เริ่มใจเย็นลงมาก
"เมื่อกี้กูขอโทษมึงด้วย เป็นใครก็ต้องโกรธ ที่เห็นผู้ชายนอนในห้องมึง"
"ไม่เป็นไร เราก็พูดจาแรงไปหน่อย ขอโทษด้วยก็แล้วกัน"
"เจ๊ากันนะ"สุรเดชพูดขึ้น
"อะไรเจ๊า"บอมบอมสงสัย
"ไม่มีอะไรหรอก ทีหลังมึงอย่าเอาใครมานอนที่ห้องอีกนะ กูหวงมึงไม่อยากให้ใกล้ชิดผู้ชายคนไหน"
บอมบอมนั้นไม่อยากพูดต่อ กลัวจะได้ทะเลาะกันและนี่เป็นปัญหาใหญ่อีกเรื่องหนึ่ง ที่บอมบอมไม่รู้จะแก้อย่างไร เพราะบอมบอมไม่ได้รักสุรเดชเลยแม้แต่น้อย
"มึงยังไม่รับปากกูเลย"
"จะให้รับปากไปเรื่อยได้อย่างไง"
"กูถามมึงตรงๆมึงรักกูไหม"
"เราไม่ได้รักนายนะ รักแบบเพื่อน"บอมบอมถือโอกาสบอกความในใจจะได้ตัดปัญหาให้ขาดไปเสียทีเดียว
"แต่กูรักมึงน่ะ มึงจะให้กูทำอะไรกูยอมทุกอย่าง ขอให้มึงรักกูได้ไหม"สุรเดชมีสีหน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด
"เรื่องแบบนี้มันฝืนใจใครไม่ได้หรอก"บอมบอมก็รู้สึกเสียใจไม่น้อยที่ปฏิเสธความรักของสุรเดช แต่ความรักมันต้องมีหนึ่งเดียว บอมบอมจึงเลือกคนที่เขารักมากกว่าคนที่รักเขา
"มึงรักพี่รหัสหอมึงใช่ไหม"สุรเดชจ้องหน้า
"ใช่ เราไม่อยากปิดบังนาย"
"ก็ดี แค่นี้แหล่ะ แยกกัน"สุรเดชเดินก้มหน้าจากไปอย่างหง่อยเหงาเศร้าซึม
หลังจากที่บอมบอมได้แยกทางกับสุรเดช เขาก็เดินเข้าไปในตลาดอย่างเชื่องซึม เพราะการปฏิเสธสุรเดชครั้งนี้ทำให้เขาไม่สบายใจพอสมควร แต่เขาก็ต้องพยายามไม่คิดถึงเรื่องนี้ เพราะสิ่งที่สำคัญคือพี่เอกรอเขาอยู่ที่ห้องนอน
ในช่วงระยะเวลาไม่นานนักบอมบอมก็ซื้อของกินเสร็จเรียบร้อย เขาจึงรีบกลับมาที่ห้องนอนของเขา เพียงเขาเปิดประตูเข้ามา ถึงกับต้องตกตะลึงเมื่อเห็นเอกยืนแก้ผ้ากำลังเช็ดตัวที่เปียกชุ่มด้วยน้ำ และสิ่งที่เขาอยากเห็นแต่ก็ได้เห็น นั่นคืออาวุธคู่กายของพี่เอกที่ชูชันพุ่งมาตรงหน้าบอมบอมพอดี
"ไปไหนมา พี่ตื่นมาแล้วไม่เจอบอมบอม"เอกทำเป็นเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาจึงเช็ดตัวจนแห้งแล้วนุ่งผ้าเช็ดตัวปิดพันกายท่อนล่าง
"บอมบอมเป็นอะไรมองพี่ตาค้างเลย"
"เปล่าครับ"
"ยังจะมาแก้ตัวอีก ไม่เคยเห็นเหรอของบอมบอมก็มีนี่"
"ครับ"
"อยากดูอีกเหรอ เดี๋ยวพี่เปิดให้ดูอีกก็ได้"เอกกำลังจะดึงผ้าเช็ดตัวออก
"ไม่ต้องหรอก พี่เลือกเสื้อผ้าใส่ได้เลยในตู้ เอ่อ เดี๋ยวก่อนบอมบอมซื้อกางเกงในมาให้พี่ใส่ด้วย"บอมบอมเดินไปยื่นถุงกางเกงในให้เอก
"ขอบใจมาก พี่ก็ยังคิดว่าจะใส่ตัวเก่าอยู่พอดีเลย บอมบอมนี่รู้ใจพี่ทุกอย่างว่าพี่ต้องการอะอะไร"
"ก็เป็นน้องรหัสพี่เอกนี่ก็ต้องรู้สิ"
"อยากเป็นแค่น้องรหัสจริงหรือเปล่า"เอกเย้าเล่น
"ถ้าเป็นอย่างอื่นได้ไหมล่ะ"
"ไม่ได้หรอกแค่น้องก็พอ"เอกพยายามตัดบท เพราะไม่อยากหยอกบอมบอมเล่นอีก กลัวบอมบอมคิดจริงจัง และอีกอย่างเขายังไม่ลืมนภาเลยแม้แต่น้อย แต่ก็สบายใจขึ้นมาบ้างที่ได้ระบายออกให้บอมบอมฟัง
เมื่อเอกหยิบกล่องกางเกงในรอสโซสีขาวออกมา เขาก้มตัวต่ำลง ส่วนสองมือก็ดึงกางเกงในให้ยืดออก หลังจากนั้นใช้เท้าใส่ไปทีละข้าง เมื่อใส่เท้าในกางเกงในทั้งสองข้างแล้ว เอกจึงดึงขึ้นมาเรื่อยๆจนถึงกลางลำตัว ต่อจากนั้นขยับขาสองข้างนิดหน่อยให้พวงสวรรค์และอาวุธคู่กายเข้าไปอยู่ในกางเกง เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว เอกจึงดึงผ้าเช็ดตัวออกไว้ข้างเตียง แล้วใช้มือล้วงไปจัดระเบียบน้องชายให้พับลงล่าง หลังจากนั้นเขาขยับขาสองข้างนิดหน่อยให้เข้าที่ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยเอกจึงเดินไปตู้เสื้อผ้าเพื่อเลือกชุดที่บอมบอมอนุญาติให้ใส่
ทุกการกระทำของเอกไม่คลาดสายตาบอมบอมแม้แต่น้อย เขามองทุกท่วงท่าที่เอกทำด้วยใจที่เต้นระรัว พอเอกเลือกเสื้อผ้าเสร็จ บอมบอมจึงได้สติเขาจึงรีบไปหยิบถ้วยชามมาใส่ข้าวต้มกุ้งที่ซื้อมาให้เอกกินหลังจากส่างเมา
"พี่เอกมากินข้าวต้มเร็ว"บอมบอมพร้อมวางถ้วยข้าวต้มของเอกกับตัวของเขาไว้บนโต๊ะ
"เดี๋ยวพี่หวีผมแป๊บหนึ่ง"
บอมบอมจ้องมองพี่เอกของเขาอย่างไม่คลาดสายตาจนเอกทำธุระส่วนตัวของเขาเสร็จ หลังจากนั้นเขาจึงเดินมาหาบอมบอมที่โต๊ะอาหาร
"หอมเชียวน่ากินมาก"เอกนั่งลงข้างบอมบอมแล้วรีบจับช้อนทันที เพื่อจะกินเพราะเขาหิวข้าวมากเนื่องจากตอนเย็นไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากเบียร์
"กินเยอะๆนะ ดูพี่ผอมมากเลยช่วงนี้"
"ผอมจริงเหรอ ถึงว่าพี่นภาถึงไม่รักพี่"
"เอาอีกแล้วอย่าไปพูดถึงพี่นภาซิ เดี๋ยวก็คิดมากอีกหรอก"
"ก็ได้ คุยเรื่องบอมบอมดีกว่า"
"กินก่อนค่อยคุย"
"แหม ทำอย่างกับเป็นเมียพี่เลยนะ"
"เป็นได้หรือเปล่า"
เอกแท่บสำลักข้าวต้ม เมื่อเจอคำพูดของบอมบอมที่หยอดมาหยอดกลับ ตามให้ทันกันเพื่อจะได้ไม่เสียเปรียบ
"ได้สิ ถ้าบอมบอมเป็นผู้หญิง"เอกพูดไม่ทันได้คิด มาได้คิดอีกทีเพราะไม่ได้ยินเสียงของบอมบอม
"พี่ขอโทษพี่ลืมไปพี่จะไม่พูดแบบนี้อีกแล้ว"เอกรีบวางช้อนลงทันที เพราะเขาเริ่มรู้สึกแคร์ควาามรู้สึกของบอมบอมพอสมควร
"ไม่ต้องขอโทษหรอก"บอมบอมฝืนยิ้ม
"ถ้าใครได้บอมบอมเป็นแฟนนี่โชคดีมากเลย ทั้งเก่งทั้งขยัน น่ารัก นิสัยดี"เอกพูดเอาใจทันทีเพื่อไถ่โทษ
"พี่เอกไม่อยากได้เหรอ"
"อยากซิ อ๋อ ใครๆก็อยากได้แฟนแบบบอมบอมทั้งนั้นแหละ ข้าวต้มอร่อยมากเลย เดี๋ยวจะต้องกินให้หมด"
บอมบอมมองเอกกินข้าวต้มอย่างเอร็ดดอร่อย ส่วนตัวของบอมบอมเองก็มีความสุขที่ได้เห็นเอกมีความสุขมากขึ้น เมื่อเทียบจากเมื่อคืน และเขายังคิดว่าเอกจะจำได้ไหมว่าได้ทำอะไรไว้เมื่อคืน
- Writer
