ความสัมพันธ์เพื่อนร่วมห้อง
2650 Words
สามเดือนต่อมีชีวิตในยุคเก้าศูนย์เริ่มเข้าที่เข้าทาง การเรียนในเอกไฟฟ้าของบอมบอม ถึงจะไม่ราบรื่นมากนักแต่ก็พอไปได้ ด้วยความฉลาดและรู้เรื่องราวต่างๆในอนาคต ส่วนเรื่องการทำงานก็ราบรื่นดีเยื่อม เพราะความรู้ที่ต้องสอนนักเรียน บอมบอมสามารถเรียนย้อนหลังสู่อดีตได้อย่างรวดเร็วเนื่องจากมีพื้นฐานจากอนาคต
เมื่อบอมบอมทำงานสอนวิชาคอมพิวเตอร์ทุกเย็นและเสาร์อาทิตย์ จึงมีเวลามากพอที่จะซื้อสิ่งอำนวยความสะดวก
โทรทัศน์สียี่สิบเอ็ดนิ้วยี่ห้อเนชั่นแนล ตู้เย็นหนึ่งประตูยี่ห้อซิงเกอร์ เครื่องเล่นวีดีโอ เครื่องเสียง วิทยุ คอมพิวเตอร์ และได้ย้ายหอพัก ไปอยู่ห้องเช่าราคาแพงเดือนละสามพันบาท มีเครื่องปรับอากาศในตัว มีเตียงนอน
การแต่งตัวของบอมบอมก็เปลื่ยนไป อย่างแรกทรงผมแสกกลางเซ็ทผมให้หนาและชี้ ใส่ยีนส์ขากระดิ่งรองเท้าชิปปี้ เสื้อจิออดาโน่ ห้อยโซ่กระเป๋า สะพายกระเป๋าเอ้าดอร์ บอมบอมส่องกระจกสามสี่รอบ เพราะวันนี้มีนัดกับสุรเดชไปกินขนมจีนที่หล่มสัก ทีแรกก็ไม่อยากไปเพราะมันไกลเกิน แต่ในเมื่อผู้ชายชวนก็ยากจะปฏิเสธ
ในการไปครั้งนี้บอมบอมตกรถเมล์ จึงจำเป็นต้องโหนรถสองแถว กว่าจะไปถึงคนก็นั่งเต็มกินพื้นที่ ผู้ชายก็นั่งอ้าขากว้างเพื่อระบายอากาศหรือไม่ก็อึดอัด ส่วนผู้หญิงก็นั่งเอียงตัวด้วยกลัวไปโดนตัวผู้ชาย ส่วนที่นั่งตรงกลางก็มีเด็กๆนั่งอยู่ ส่วนหลังคาเต็มไปด้วยกล่องกระดาษบรรจุสิ่งของ มัดติดไว้ ส่วนด้านหน้าคนขับนั่งได้หนึ่งคน แต่เขาจะเลือกเฉพาะผู้หญิงสาวๆสวยๆนั่งเท่านั้น บอมบอมเลยต้องยืนโหนเสาอยู่ท้ายรถ ใครลงทีบอมบอมก็ต้องลงจากรถให้ผู้โดยสารขึ้นลง
แต่ชีวิตแบบนี้บอมบอมก็เริ่มปรับตัวได้บ้าง จนเริ่มชินที่จะใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย ซึ่งบอมบอมโหนรถสองแถวมาลงที่ขนส่งหล่มสัก ใช้เวลาประมาณชั่วโมงเศษก็มาถึง
เมื่อบอมบอมลงจากรถก็มองหาสุรเดชที่นัดกันไว้ เขามองหาจนรอบและยืนรอ ไม่นานสุรเดชก็เดินมาหาเขาทันที
"บอมบอมมึงมานานหรือยัง พอดีกูต้องช่วยแม่เก็บร้านว่ะเลยมารับมึงช้าไปหน่อย"
"ไม่เป็นไรหรอกพึ่งมาเอง"
"ก็ดีเราไปกันเลย"
"ไปรถอะไร"
"รถเครื่อง"โน้น"สุรเดชชี้มือไปที่จอดรถมอเตอร์ไซค์
บอมบอมห้นไปมองแต่ก็ไม่รู้คันไหน เพราะละลานตาไปหมด มีหลากสีสันหลายขนาด มากยี่ห้อมีกือบทุกรุ่น พอเดินมาถึงรถของสุรเดช บอมบอมก็อ่านดูป้าย ฮอนด้าดรีม สีแดง
เป็นครั้งแรกที่บอมบอมได้นั่งรถมอเตอร์ไซค์ เขารู้สึกตื่นเต้นเร้าใจและกลัวตก บอมบอมกอดเอวสุรเดชไว้แน่น ส่วนสุรเดชนั้นแสนจะดีใจที่บอมบอมได้กอดเอวของเขาไว้ สุรเดชใช้เวลาประมาณสิบห้านาทีก็ถึงบ้านของเขา
บอมบอมสอดสายตามองบ้านสุรเดช ชั้นแรกเป็นปูนชั้นสองเป็นไม้ซึ่งก็ไม่ใหญ่มากเท่าไร
"ไปในสวนกันก่อนไหม"สุรเดชเอ่ยขึ้น
"ไปซิ"บอมบอมยิ้มและเดินตามเข้าไปในสวนมะม่วง
ซึ่งภายในสวนก็มีมะม่วงหลากชนิด ไม่ว่าจะเป็นเขียวเสวย อกร่อง พิมเสน และมีผลไม้อื่นๆบ้างประปราย ไม่ว่าจะเป็นขนุน กล้วย มะละกอ
"สวนของพ่อนายน่าอยู่จังเลย"บอมบอมพูดขึ้น
"อ้าวบ้านมึงก็มีนี่"
"มีซะที่ไหนมีแต่ตึก"
"ใช่ ลืมไปเลยว่ามึงมาจากอนาคต แล้วบ้านพ่อแม่ไอ้จ้อยเป็นแบบไหน"สุรเดชถามด้วยความอยากรู้และสงสัย
"ก็เหมือนบ้านนายนั่นแหละ อยู่แป๊บเดียวไม่ทันเห็นเยอะ"
"มึงชอบบรรยากาศแบบนี้ไหม"
"ชอบนะ ดูเป็นธรรมชาติ อากาศสดชื่นดีเหมือนกัน"
"ถ้าให้อยู่นี่ตลอดไปอยู่ไหม"สุรเดชหันมาจ้องตาบอมบอม
"ฮือ เราไม่รู้เหมือนกัน เราคิดถึงพ่อแม่ของเรา"บอมบอมก้มหน้าต่ำลง
"กูเข้าใจมึง กูไปอนาคตแค่วันเดียวยังคิดถึงบ้านเลย แต่ก็ยังมีมึงที่คอยอยู่เป็นเพื่อนกู แต่มึงไม่ต้องกลัวหรอก ถ้าอยู่นี่กูจะดูแลมึงเอง"
"เราดูแลตัวเองได้ แต่คิดถึงบ้านแค่นั้นนั่นแหละ เราได้ทำงานมีเงินใช้ อยู่แบบไม่ลำบาก ว่าแต่นายเหอะไม่อยากไปเป็นมิคกี้ลูกรัฐมนตรีกับคุณหญิงเเหรอ"
"ไม่เอาหรอก ถึงจะรวยสบายก็จริง แต่ต้องอยู่ในสังคมอีกแบบหนึ่งกูไม่ชินว่ะ"
"เรายังชินเลย"
"ไม่ดีกว่า อยู่แบบนี้แหละดีแล้ว"
ทั้งคู่เดินมาเรื่อยๆในสวนที่มีผลไม่หลากหลาย บอมบอมมองตลอดทาง
"ถ้าสมมมุติมึงกลับอนาคตไม่ได้มึงจะอยู่กับกูไหม"
"จะได้อยู่ได้ไง"
"ก็ คือ"สุรเดชอ่ำอี้ง
บอมบอมเริ่มสงสัยพฤติกรรมของสุรเดช แต่เขาก็พอจะมองออกว่าสุรเดชคิดอย่างไรกับเขา แต่บอมบอมก็ไม่สามารถที่จะให้ความรักกลับคืนได้ เพราะในใจเขามีเพียงแต่พี่เอก ซึ่งเขาก็รู้ดีว่าพี่เอกนั้นชอบผู้หญิง แต่บอมบอมก็จะพยายามทำให้พี่เอกของเขาเปลื่ยนใจ ให้มาชอบเขาให้ได้ ถึงมันจะเป็นเรื่องยากเย็น และอาจไม่สมหวัง แต่บอมบอมคิดว่าอย่างน้อยขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆ พี่เอกในช่วงเวลาที่ยังไม่ครอบครัว ส่วนสุรเดชนั้นบอมบอมรู้สึกว่าเขาเป็นคนดีจริง แต่คนมันไม่ได้รักทำอย่างไงก็ไม่ได้รัก
"เรากลับเข้าบ้านกันเถอะจะเที่ยงแล้ว ไปกินขนมจีนกัน"สุรเดชเอ่ยขึ้น
"ไป เรากำลังอยากกินเหมือนกัน พ่อแม่นายจะว่าเราไหมเนี่ยที่มากินขนมจีนฟรี"
"ไม่หรอก แม่กูใจดี ส่วนพ่อกูไปขับรถเมล์บางวันก็กลับบางวันก็ไม่กลับ"
"นายบอกว่ามีน้องด้วยนี่"
"มีคนหนึ่งเป็นผู้ชายอยู่ ป.2"
"เราก็อยากมีน้องเหมือนกัน เป็นลูกคนเดียวเหงาน่ะ"
"ถ้ามึงมาอยู่กับกูก็ไม่เหงาแล้ว"
"เอาอีกแล้ว พูดไปเรื่อยเราจะอยู่กับนายได้อย่างไรพ่อแม่นายจะว่าเอาได้"
สุรเดชเงียบลงไป เพราะมันเป็นความจริง ถึงอย่างไรก็ไม่สามารถที่จะอยู่กับบอมบอมได้หรอก ไม่ว่าในฐานะอะไรจะเพื่อนหรือเแฟน
"ตอนอยูในอนาคตมีงมีแฟนไหม"สุรเดชพูดขึ้น
"ไม่มี"
"เคยมีไหม"
"ไม่เคย"
"เคยมีใครมาจีบไหม"สุรเดชจ้องตาบอมบอมอีกครั้ง ด้วยความที่อยากได้คำตอบที่ชัดเจน
"มีนะ"บอมบอมคิดย้อนไปในอนาคตที่ผ่านมา มีทั้งผู้หญิงผู้ชายมาจีบเยอะพอสมควร
"ผู้หญิงเหรอ"ในใจสุรเดชอยากถามว่ามีผู้ชายมาจีบไหมมากกว่า
"ฮือ"
"ถ้ากูจีบมึงได้ไหม"
"บ้า ผู้ชายเหมือนกัน"บอมบอมหันมองไปทางต้นมะม่วง
"ทำไมล่ะ"สุรเดชตีหน้าเศร้า
"เราเป็นเพื่อนกัน"ความจริงแล้วบอมบอมไม่ติดใจอะไร เพราะยุคสมัยที่เขามาก็เปิดเผยกันมากขึ้น แต่ที่เขาแปลกใจยุคนี้มากกว่าที่สุรเดชล้ำหน้าทันสมัย ยอมเปิดใจจีบเขาแต่เขาแน่ใจว่าไม่ทางเป็นไปได้ ต่อไปสุรเดชก็ต้องมีครอบครัว มีภรรยาและลูกแบบอาเอกในวัยผู้ใหญ่
บอมบอมยังอดสงสัยไม่ได้ คนที่เขารู้จักในปัจจุบันที่เคยเจอในอดีตกลับไม่มีใครจำเขาได้เลย
บอมบอมคิดว่าเขาย้อนอดีตมา หรืออยู่ในโลกคู่ขนานกันแน่ อาจเป็นการทะลุมิติมาสู่โลกคู่ขนานยุคเก้าศูนย์ บอมบอมยิ่งคิดยิ่งปวดเศียรเวียนเกล้า
"ยังไม่ตอบคำถามกูเลย"
"หิวแล้วไปกินขนมจีนกัน" บอมบอมเฉไฉไม่ยอมบอก ทั้งๆที่ความจริงแล้วเขาก็ชอบผู้ชาย แต่ที่ไม่บอกเพราะไม่อยากให้ความหวังสุรเดช บอมบอมจึงรีบเดินนำหหน้า
"ถ้ามึงยังไม่พร้อมก็ไม่เป็นไรกูรอมึงได้"
สุรเดชรีบเดินตามมาให้ทันบอมบอม เพื่อที่จะได้เดินเคียงคู่กันไปที่บ้านของเขา
เมื่อทั้งสองมาถึงที่บ้านสุรเดช ก็ได้เจอแม่และน้องของเขา แม่ของสุรเดชก็กำลังทำขนมจีนอยู่ ส่วนน้องชายก็ดูโทรทัศน์อย่างสบายใจ ไม่สนใจแม้แต่นิดที่พี่ชายพาใครมาบ้าน
"แม่เราน่ะ"สุรเดชเปลื่ยนสรรพนามทันที
"สวัสดีครับแม่"บอมบอมยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อม
"ไหว้พระเถอะลูก ไปไหนกันมาเนี่ย"
"พาจ้อยไปเที่ยวที่สวนมา"สาเหตุที่ไม่เรียกบอมบอม เพราะจะได้ตัดความสงสัยของแม่เขาในเรื่องชื่อออกไป
"ดูรูปร่างหน้าตาผิวพรรณไม่น่าจะมาเรียนช่างไฟเหมือนไอ้เดช"แม่สุรเดชเพ่งพินิจรูปร่างหน้าตาบอมบอม
"ชอบเรียนครับ"บอมบอมยิ้มแบบฝืนๆ
"ดูแล้วไม่น่าจะใช่ลูกชาวบ้าน ชาวไร่ชาวสวน"
" พ่อกับแม่ทำสวนแล้วทำนาด้วยครับ"
"ไม่น่าเชื่อดูผิวพรรณดี พ่อแม่น่าจะรับราชการ"
"ใครๆเขาก็พูดแบบนั้นครับ"บอมบอมยิ้ม
"ไอ้เดชพาเพื่อนไปกินขนมจีนได้แล้ว คงหิวแย่นี่ก็เที่ยงพอดีเลย"
เมื่อทั้งสองคุยกับแม่ของสุรเดชพอเป็นพิธีก็พากันเข้ามาในบ้าน
"นั่งลงก่อน"สุรเดชพูดขึ้น
บอมบอมเลยนั่งลงกับพื้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนบอมบอมอาจกล้าๆกลัวๆ ความสกปรกของพื้น เดี๋ยวนี้บอมบอมปรับตัวได้เยอะขึ้น ทำจนเป็นนิสัยอยู่ง่ายกินง่าย
สักพักสุรเดชก็นำขนมจีนพร้อมน้ำราดมาให้เขากินหนึ่งจาน ส่วนสุรเดชก็มีในส่วนของเขา
"น่ากินจังลย"บอมบอมรีบตักกินทันที
"อร่อยสมชื่อเลย"บอมบอมตักอีกคำ
"ฝีมือแม่กูอร่อยอยู่แล้ว ทั่วหล่มสักของแม่กูอร่อยที่สุด"สุรเดชยิ้มอย่างภูมิใจ
"น่าจะใช่ เพราะกินอยู่เจ้าเดียว"บอมบอมยิ้ม
"ไอ้จ้อยมึงกวนบาทาอีกแล้ว"สุรเดชวางจานลงทันที
"พูดเล่นแค่นี้ก็โกรธ"บอมบอมหน้าเสีย เพราะดูสุรเดชโกรธจริง
"ทีหลังอย่าพูดแบบนี้อีกนะ"สุรเดชหยิบจานขนมจีนขึ้นมากินเหมือนเดิม
"ไม่พูดแล้ว ล้อเล่นแค่นี้ทำเป็นจริงเป็นจังไปได้"
"หายโกรธก็ได้ แค่บอมบอมยิ้มก็หายโกรธแล้ว"
"ปากหวานเนาะ"
"ปากหวานกับมึงคนเดียวนั่นแหละ"
บอมบอมไม่พูดต่อ เพราะเขารู้สึกว่าพักหลังสุรเดชรุกหนักเหลือเกิน เขาแท่บตั้งรับไม่ทัน ในความรู้สึกของบอมบอมสุรเดชนั้นแค่เพื่อน ถึงเขาจะนิสัยดีและคอยช่วยเหลือบอมบอมตลอด แต่ก็ไม่สามารถเปลื่ยนใจได้ เพราะในช่วงเวลานี้บอมบอมมีเพียงพี่เอกคนเดียว ไม่ว่าจะในอดีตหรืออนาคต
บอมบอมนั้นรู้สึกอิ่มอีกคำเดียวก็ไม่สามารถจะกินได้ เขาไม่อยากฝืนกินต่อไป ถึงจะอร่อยแต่ในเมื่ออิ่มจนจะยากรับไหวเขาจึงพอ
"อิ่มแล้วเหรอทำไมกินนิดเดียวเอง"สุรเดชถาม
"นิดเดียวอะไร เกือบหมดจาน"
"อีกคำเดียวเองกินให้หมดเสียดาย"
"ไม่แล้ว อิ่มมากเลย ขืนกินไปอีกแน่นท้องแย่แน่ๆ"
"อีกคำเดียวเดี๋ยวกูป้อนมึงเอง"สุรเดชหยิบช้อนแล้วตักอีกคำที่เหลือจ่อปากของบอมบอม
"ไม่เอาอิ่มจริงๆ"
"ต้องกินนะมึงเสียดายของ"
"ก็คนมันอิ่มแล้วจะให้ฝืนกินอีกเหรอ ไม่เอาหรอก ถ้าอย่างนั้นนายกินแทนเราก็แล้วกัน"
"ก็ได้ แต่มึงต้องป้อนกูนะเว้ย"
"จะป้อนได้ไง เดี๋ยวแม่นายมาเห็นเข้า จะเป็นเรื่องเอานะ"
"ไม่หรอก แม่กูยังไม่เข้ามาหรอก ทำขนมจีนอีกนานกว่าจะเสร็จ"
"ก็ได้"บอมบอมพูดห้วนๆหน่อยๆแบบรำคาญนิดๆในความเยอะของสุรเดช
บอมบอมหยิบช้อนจากมือสุรเดช หลังจากนั้นป้อนขนมจีนใส่ปากสุรเดชทันที แต่หารู้ไม่ว่าน้องชายตัวแสบกำลังเดินมาหาพอดี
"พี่เดช ทำอะไรกัน" น้องชายสุรเดชยืนงง ว่าทำไมพี่ชายตัวเองไม่ยอมกินขนมจีน ต้องให้เพื่อนป้อน ส่วนสุรเดชนั้นพอเห็นน้องและได้ยินเสียงแท่บสำลักขนมจีน
"อ๋อ"สุรเดชพยายามคิดหาคำแก้ตัวแต่คิดไม่ออก
"พี่เขาเจ็บมือนะ"บอมบอมแก้ตัวแทน
"เมื่อเช้าก็ยังตัดฟืนให้แม่อยู่เลย"
"ก็นั่นแหละทำให้พี่เจ็บมือ"
"ใช่เหรอ"น้องชายสุรเดชไม่ค่อยเชื่อ แล้วก็หันมองหน้าทั้งสอง
"เราชื่ออะไร"บอมบอมพยายามเบี่ยงเบนความสนใจ
"ชื่อเด่นครับ ชื่อจริงสุรศักดิ์"
"นั่งลงซิยืนค้ำหัวอยู่ได้"สุรเดชพูดขึ้น
"พี่ชื่ออะไร ทำไมเหมือนผู้หญิงจัง"เด่นจ้องหน้าบอมบอมไม่กระพริบตาเลย
"ชื่อจ้อย"สุรเดชตอบแทน
"ไม่ได้ถามพี่ซักหน่อย ผมถามพี่จ้อย"เด่นยิ้ม
"ไอ้น้อง..."สุรเดชด่าด้วยความโกรธเล็กๆ
"ไปว่าน้องเขาทำไม พูดไม่เพราะเลย"บอมบอมพูดขึ้น
"ใช่ครับพี่เดชพูดไม่เพราะเลย ไม่เหมือนพี่จ้อยพูดเพราะยังกับผู้หญิง"เด่นเด็กน้อยพูด
"น้องชายน่ารักดีนะ"เนื่องจากบอมบอมไม่มีน้องเลยรู้สึกชอบเด่นน้องของสุรเดช
"เห็นไหม พี่จ้อยยังชมผมเลย พี่เดชได้แต่ด่าว่าผมตลอดเลยพี่จ้อย"
"เอาน่าพี่เขารักนั่นแหละเขาเลยหยอกเล่น"
"ไม่เชื่อหรอก"
"ไม่เชื่อก็ตามใจ กลางคืนพี่จะไม่หมุนเสาอากาศโทรทัศน์ให้หรอก"
"นั่นไงพี่เดชเอาอีกแล้ว ถ้าไม่หมุนเสาอากาศผมจะดูหนังจีนได้ไง"
"เอาน่าเดี๋ยวพี่จัดการเอง"บอมบอมยิ้มแล้วลูบหัวเด่นน้องของสุรเดช
ทั้งสามนั่งคุยเล่นกันจนเกือบบ่ายสาม ซึ่งใกล้เวลารถเที่ยวสุดท้ายที่จะไปตัวเมืองเพชรบูรณ์ สุรเดชจึงรีบพาบอมบอมขึ้นท้ายรถมอเตอร์ไซค์มาส่งที่คิดวรถหล่มสัก
"วันนี้ขอบใจมากนะที่ชวนมาเที่ยวบ้านน่ะ"บอมบอมพูดขึ้นในระหว่างรอรถออก แต่รถยังไม่เข้ามาที่สถานีขนส่ง
"ไม่เป็นไร กูชวนมึงค้างคืนด้วยทำไมไม่อยู่กับกูว่ะ"
"จะอยู่ได้ไง พรุ่งนี้ต้องสอนคอมคอร์สใหม่อีกน่ะ"
"จะขยันไปถึงไหน"
"ก็จะซื้อรถยนต์ให้พ่อไงมันเก่ามากแล้ว ขับไปไหนมาไหนอันตราย"
"นายนี่ดีเนาะ"
"ไม่ดีหรอก"บอมบอมยิ้ม เพราะไม่รู้ว่าจะพูดต่อว่าอย่างไร ในความคิดของเขาอยากจะซื้อรถกระบะมือสองให้พ่อจ้อยซักคัน เพราะคันที่มาส่งเขาวันเปิดเรียนค่อนข้างเก่ามาก ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่พ่อจริงๆ แต่เขาก็ต้องกลับไปหาอยู่ช่วงปิดเทอมในอีกไม่กี่วันนี้ เพราะคิดถึงทั้งสมชายและสมศรี
บอมบอมนั่งรอรถเมล์ประมาณครึ่งชั่วโมง รถก็มาถึง บอมบอมจึงขึ้นไปบนรถทันทีพร้อมโบกมือให้สุรเดช จนหลายคนมองบอมบอมด้วยความสงสัย แต่บอมบอมไม่แคร์ไม่สนยืดอกเดินเข้าไปนั่งบนรถเมล์ และเดินหาที่นั่งที่ติดริมหน้าต่างจะได้ดูวิวทิวทัศน์สองข้างทาง
- Writer
