หอนอก

2273 Words

หลังจากนพกับกรได้จากไป บอมบอมจึงมีความคิดที่จะย้ายหอใหม่ แต่เขาไม่มีเงินมากพอที่จะย้าย ก่อนหน้านี้เขาไปหาธงอีกครั้ง เพื่อสอบถามห้องว่างซึ่งก็มีเหลืออยู่หนึ่งห้อง ในราคาหนึ่งพันห้าร้อยบาท จ่ายล่วงหน้าหนึ่งเดือน ค่าน้ำไฟต่างหาก เบ็ดเสร็จ สามพันบาทซึ่งเขาไม่มีพอ จึงต้องเขียนจดหมายไปหาพ่อกับแม่เพื่อขอเงิน ก่อนเขียนจดหมายบอมบอมได้เข้าห้องสมุด เพื่อศึกษาการเขียนจดหมายเบื้องต้น กราบเท้าคุณแม่เคารพ เนื่องด้วยผมได้ย้ายออกจากหอพักใน เพราะมีปัญหาในการอยู่กับเพื่อนร่วมหอ จึงทำให้ไม่สามารถอยู่ในหอพักได้ ผมจึงมีความจำเป็นต้องย้ายออกจากหอพักใน มาอยู่หอพักข้างนอก ซึ่งมันมีค่าใช้จ่ายพอสมควร ผมจึงขอความกรุณาคุณแม่ช่วยส่งค่าหอมาให้ด้วย ประมาณห้าพันบาทครับ หวังเป็นอย่างยิ่งจะรับได้รับความกรุณาจากคุณแม่ ด้วยรักและเคารพ สมบัติ ดวงดี เมื่อบอมบอมเขียนเสร็จก็เดินไปที่ตู้ไปรณีย์หน้าตลาด และหย่อนซองจดหมายใส่ตู้ไปรษณีย์ ในระหว่างนั้นเองพี่กิตพี่ร่วมหอก็เดินเข้ามาทัน “ส่งจดหมายหาใครเอ่ย”บอมบอมรีบหันไปทันที “อุ้ย พี่กิต”บอมบอมตกใจ และคิดได้ทันที เขายังคาใจในอนาคตว่าก็อตเป็นลูกพี่กิตหรือเปล่า “เป็นไงบ้างอยู่หอนอก”กิตถาม “สู้หอในไม่ได้หรอก ไม่ได้เจอพี่กิตเหงาเลย” “ไม่อยากจะเชื่อ”กิตยิ้ม “ตามนั้นแหละครับพี่” “พี่หวังว่าบอมบอมคนเดิมจะกลับมาเร็วๆนะ”กิตรู้สึกได้ว่าบอมบอมคนนี้เริ่มเปลื่ยนไปเป็นคนเดิม “ครับ พี่กิตเห็นพี่เอกไหม” “คุยกับพี่กิตแต่ถามหาพี่เอก พี่น้อยใจแล้วนะ”ความรู้สึกกิตน้อยใจจริงๆ “พี่กิตอย่าขี้ใจน้อยซิ” “ใช่พี่มันแค่พี่ร่วมห้อง ไม่ใช่พี่รหัส” “พี่กิตน่ะ” “พี่พูดเล่น พี่ก็ไม่เห็นหรอก รายนั้นไปทั่วหมดนั่นแหละ ตามตัวยาก” “จริงด้วย”บอมบอมคิดได้ในทันทันที “อย่าลืมนะ ถ้ามีปัญหาอะไรมาหาพี่กิตได้เสมอ”กิตนั้นเป็นห่วงบอมบอมอย่างจริงใจ ตั้งแต่บอมบอมโดนไล่ออกจากหอใน เขาก็โทษตัวเองตลอดเวลาที่ไม่สามารถดูแลบอมบอมได้ ในระหว่างที่สองพี่น้องคุยกัน สุรเดชรีบเดินปรี่เข้ามาในทันที อย่างกับจะมาทำร้ายคู่อริ “จ้อย”สุรเดชเรียกเสียงดัง “เพื่อนมาแล้วพี่ไปก่อนนะ”กิตรีบเดินไปในทันที เพราะเขาไม่อยากเจอเพื่อนของบอมบอม ด้วยสาเหตุมาจากที่กิตคิดว่าทำให้บอมบอมเสียคน “ใครน่ะ”สุรเดชมองตามกิตจนสุดสายตา “พี่ที่หอในน่ะ” “กูได้ข่าวมาว่ามึงอยู่หอคนเดียวใช่ไหม ไอ้นพ ไอ้กรมันไปอยู่ที่อื่น” “ใช่ มีอะไรเหรอ” “ดีแล้ว อยู่คนเดียวกูสบายใจ”สุรเดชยิ้ม “ฮึ” “อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก” “อะไรของนายเป็นบ้าไปแล้ว”บอมบอมมีสีหน้าที่มึนงง “ถ้าแม่ส่งเงินมาก็จะย้ายหอทันที เพราะที่เก่าดูไม่ค่อยปลอดภัย” “ใช่ เห็นด้วย ย้ายเมื่อไรเดี๋ยวกูไปช่วยมึงเอง” “ได้”ตอนนี้บอมบอมเริ่มชินคำว่ามึงกูไปแล้ว ช่วงเวลาที่ทั้งคู่เดินคุยกันอยู่นั้น บอยพี่รหัสบอมบอมเดินอยู่ข้างหลังแบบย่องมาเบาๆ “เดี๋ยวพี่เอารถไปขนช่วย”บอยพี่รหัสคณะที่จ้อยแอบไปกินเหล้าด้วยอยู่หลายครั้ง “อ้าวพี่ มาเงียบๆตกใจหมดเลย”บอมบอมมีสีหน้าที่ตกใจ “อะไรของมึงว่ะ ตกใจง่ายเหลือเกิน วิญญาณบอมบอมเข้าสิงอีกหรือเปล่า”บอยเริ่มหงุดหงิดที่จ้อยเริ่มมีนิสัยเดิมที่แรกเห็น “พี่บอย น้องเอง” “อะไรของมึงเดี๋ยวกูเตะคว่ำเลย จะมาน้องเองอะไร” บอยรู้สึกได้ตั้งแต่รับน้องที่จ้อยเปลื่ยนไปเป็นคนละคน ซึ่งเขาไม่ชอบโหมดนี้ซักเท่าไร “พี่จะไปช่วยผมย้ายหอจริงๆใช่ไหม” “ก็จริงซิซะไอ้......เห็นกูพูดไปเล่นไปได้”บอยเริ่มมีน้ำโห “ครับ”บอมบอมยิ้ม “ไม่ต้องมาทำหน้าทะลึ่ง เดี๋ยวตบคว่ำเลย” บอมบอมไม่ได้โกรธกับคำพูดที่ดูแรง เพราะเขาเริ่มชิน และรู้จักความเป็นตัวตนจากข้างใน ไม่ใช่แค่เปลือกในที่คนทั่วไปมอง ทั้งสามเดินคุยกันไปสักพักก็แยกย้ายกัน สองสามวันผ่านไปบอมบอมก็ได้รับธณาณัตห้าพันบาท พร้อมจดหมายจากแม่ “ไอ้จ้อยกูส่งให้มึงไปเรียน ไม่ใช่ส่งไปกินเหล้าเมายา จะให้มึงครั้งสุดท้าย ถ้ามึงเกเรอีกกูตัดหายปล่อยวัดแน่ แม่ บอมบอมดีใจที่ได้เงิน แต่ก็เจ็บจี๊ดที่แม่จะปล่อยวัด ถึงจะไม่ใช่แม่ที่แท้จริง แต่บอมบอมก็รู้สึกรักและผูกพัน บอมบอมเอาธนาณัติไปขึ้นเงินที่ไปรษณีย์ หลังจากนั้นจ่ายค่าหอแล้วย้ายทันทีโดยมีบอยกับสุรเดชมาช่วยขนย้ายในครั้งนี้ เมื่อทุกคนกลับกันไปหมดแล้วเหลือเพียงบอมบอมคนเดียว เขาจึงเริ่มจัดห้อง อย่างแรกที่เขาซื้อคือตู้เสื้อผ้าที่ทำจากผ้าไม่ใช่ไม้ หลังจากนั้นบอมบอมนำเสื้อกางเกงใส่ไม้แขวนไว้แล้วรูดซิป อย่างที่สองที่ซื้อมาคือที่นอนปิ๊กนิก ตามด้วยหม้อหุงข้าว กะทะไฟฟ้า พัดลม เบ็ดเสร็จหมดเงินไปสี่พันแปด แลกกับความสะดวกสบาย แต่เหลือเงินเพียงสองร้อยไม่พอใช้แน่กว่าจะถึงสิ้นเดือน ช่วงนี้บอมบอมจึงเครียด เนื่องจากใช้เงินเกินตัวด้วยความเคยชินในโลกอนาคต เขา จึงทำให้เงินเหลือเพียงสองร้อยไม่พอใช้จ่ายแน่ เขาจึงคิดจะหางานพาร์ทไทม์ทำ บอมบอมจึงเดินเลาะตามร้านค้าเพื่อดูป้ายประกาศรับสมัครงาน มีหลายร้านที่รับแต่บอมบอมเดินผ่านไป เพราะไม่ใช่แนว ไม่ว่าจะเป็นล้างจาน เด็กเสิร์ฟ ขายของหน้าร้าน แต่แล้วต้องมาสะดุดกับร้านคอมพิวเตอร์ ที่เขียนป้ายติดประกาศไว้ รับอาจารย์สอนคอมพิวเตอร์ โปรแกรม ราชวิถี จุฬา DBASE LOTUS Microsoft Windows95 World excel power point บอมบอมอยากจะไปสมัคร แต่เรียนนำหน้าไปยี่สิบกว่าปี เพราะที่บอมบอมใช้อยู่ที่บ้านก็วินโดวส์สิบเอ็ด นี่พึ่งวินโดว์ส์เก้าห้าเองจะเรียนถอยหลังได้เหรอเนี่ย บอมบอมคิดอยู่นานจึงกลับเข้าไปในมหาวิทยาลัย เพื่อลองหัดใช้คอมพิวเตอร์ เมื่อเขาเข้าไปในห้องคอมพิวเตอร์ใช้ฟรีสำหรับนักศึกษา พอเข้าไปในห้องบอมบอมก็เห็นคอมพิวเตอร์ที่เหลือเพียงเครื่องเดียว เขาจึงรีบเข้าไปนั่งในทันที พอเปิดเครื่องเป็นวินโดวส์เก้าห้าบอมบอมเลยโล่งอก ถ้าเป็นวินโดวส์สามหนึ่งอันนั้นย้อนหลังเกินไป บอมบอมจึงเริ่มเรียนวิชาย้อนหลังฝึกใช้จนครบทุกโปรแกรม แต่ที่เขาสังเกตเห็นโต๊ะข้างขวาใช้แผ่นดิสขนาดใหญ่เสียบไดร์ฟเอบันทึกข้อมูล หันไปฝั่งช้ายใช้แผ่นดิสก์เล็กเสียบไดร์ฟบี ยิ่งบอมบอมมองยิ่งปวดหัว เพราะที่โรงเรียนนาชาติที่เขาเรียนใช้แฟลซไดร์ฟ บอมบอมนั้นฝึกเล่นลองใช้ทำงานจริงจนคล่อง หลังจากนั้นจึงกลับห้องเพื่อไปพักผ่อนและในวันพรุ่งนี้จะไปสมัครเป็นครูสอนคอมพิวเตอร์ ถึงเวลาที่บอมบอมจะมาสมัครเป็นครูจำเป็น บอมบอมจึงยืนอยู่หน้าร้านพักหนึ่งเพื่อทำใจ หลังจากนั้นเข้าไปในร้านคอมพิวเตอร์ทันที “มาสมัครเรียนหรือซื้อคอมคะ”พนักงานร้านคอมยิ้มให้อย่างเป็นมิตร “มาสมัครเป็นอาจารย์สอนคอมครับ”บอมบอมตอบอย่างมั่นใจ “อายุเท่าไรเราน่ะ”พนักงานร้านคอมพิวเตอร์แอบหัวเราะ “18ครับ” “สอนได้เหรอ” “ได้ครับเป็นทุกอย่าง” “ถ้างั้นรอสักครู่นะ”พนักงานเดินเอาใบสมัครมาให้กรอก พอบอมบอมได้รับใบสมัครมา จึงเขียนมั่วๆแต่เน้นเรียนที่กรุงเทพเป็นหลัก เมื่อถึงเวลาทดสอบและสัมภาษณ์บอมบอมก็ทำได้ดีเยื่ยม จนผู้จัดการร้านแปลกใจ แค่นักศึกษาปีหนึ่งเองรู้มาก รู้ลึก รู้จริง จนต้องรีบรับเข้าทำงาน เพราะถ้าปฏิเสธไปน่าเสียดาย คนความรู้สูงอายุน้อยหน้าเด็กหายาก บอมบอมนั้นดีใจมากจึงซื้อมาม่าหนึ่งแพ็คไข่สิบฟอง ผักบุ้งสามมัด เพื่อไปเลี้ยงฉลองได้งานพาร์ทไทม์กับธงเพื่อนสมัยมัธยม เมื่อมาถึงห้องของธง บอมบอมก็คุยฟุ้งแต่ธงไม่เชื่อ คิดว่าจ้อยเมายาแต่ก็ไม่พูดอะไร เพราะบอมบอมซื้อมาม่ามาฝากก็ต้องเอาใจเพื่อนหน่อย “ไม่ดีใจกับเราเหรอ ที่เราได้งานทำ”บอมบอมหยุดเม้าท์ทันที “ไม่ใช่ไม่เชื่อ แต่มันเหลือเชื่อ” บอมบอมหยุดคิดเมื่อได้ยินคำพูดของธง ซึ่งมันก็เป็นจริงดั่งที่ธงว่าไว้ เพราะเขาไม่ใช่จ้อยแต่เป็นบอมบอม เขาจึงหยุดพูดเรื่องนี้และพิสูนจ์เห็นเสียก่อนถึงจะมาพูดคุยเรื่องนี้ “อย่าโกรธกูเลย กูพูดตามความรู้สึก”ธงก็ยังแปลกใจที่จ้อยคิดหางานทำ “ไม่โกรธหรอก กินกันดีกว่า”บอมบอมพูดขึ้น บอมบอมนั้นเปลื่ยนเรื่องทันที เขาไม่อยากจะคุยเรื่องนี้ต่อ ในช่วงเวลาที่บอมบอมอยู่กับธงนั้นก็มีความสุขดี คุยกันถูกคอเหมือนสนิทกันมานานนับสิบปี จนถึงเวลาที่บอมบอมต้องกลับห้อง เพียงเขาออกมาจากห้องของธงความสุขนั้นได้จางหาย เมื่อเห็นหน้าลูกนัทเดินผ่านมา พร้อมสายตาที่เหยียดมองบอมบอมตั้งแต่หัวจรดเท้า “มองอะไร”บอมบอมรู้สึกหมั่นไส้ “เปล่า”ลูกนัทเชิดหน้าขึ้น “ระวังคอหักนะ”บอมบอมหัวเราะแล้วรีบเดินเข้าห้องไปในทันที “บอมบอมฝากไว้ก่อนเถอะ”ลูกนัทเม้มปากและรีบเดินเข้าห้องของตัวเอง บอมบอมนั้นเข้าห้องมาได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง เขาก็รู้สึกแปลกใจอยู่เหมือนกัน เพราะคนที่รู้ว่าบอมบอมย้ายหัองมีเพียงไม่กี่คน เขาจึงตัดสินใจเดินไปเปิดประตู เมื่ิอบอมบอมเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือพี่เอกของเขา บอมบอมถึงกับอ้าปากค้างทำอะไรไม่ถูก ยืนนิ่งงันใจสั่นหวั่นไหวต่อคนตรงหน้า ,”จะให้พี่เข้าไปได้หรือยัง”เอกอมยิ้มส่วนสายตาก็จ้องมองบอมบอมตลอดเวลา “เข้ามาได้เลยพี่เอก พี่เอกมีอะไรหรือเปล่ามาหาผม” “ทีหลังอย่าพูดว่าผม พูดบอมบอมนะ ส่วนจ้อย ใครจะเรียกก็เรียกไป แต่พี่เอกคนนี้จะเรียกบอมบอมเสมอ”เอกเดินมาถึงกลางห้อง หลังจากนั้นเขาก็นั่งลงกับพื้น สักพักบอมบอมก็นั่งลงข้างๆ เอกพี่รหัส “ที่พี่มาหาบอมบอมก็จะมาชวนไปดูหนัง อาทิตย์ก่อนพี่พาลูกนัทไปดูมาแล้ว วันนี้ก็คิดคิวบอมบอมแล้ว” “อยากไปดูเหมือนกัน พี่เอกใจดีจังเลย เดี๋ยวบอมบอมไปเปลื่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ” แต่แล้วบอมบอมต้องหยุดเพราะอายที่จะเปลื่ยนเสื้อผ้า จึงไม่กล้าถอดเสื้อและกางเกง “เป็นอะไร”เอกสังเกตเห็นจึงพูดขึ้น “บอมบอมอายครับ”บอมบอมยิ้มอย่างเหนียมมอาย “ผู้ชายเหมือนกันอายทำไหม” “พี่เอกหันไปทางอื่นก่อน ถ้าพี่เอกมองบอมบอมไม่กล้าเปลื่ยนหรอก” “ก็ได้ ทำอย่างกับเป็นผู้หญิง”เอกอดคิดไม่ได้ ถ้าบอมบอมเป็นผู้หญิงจะดีมากเลย เขาจะไม่ปล่อยให้หลุดมือเด็ดขาด บอมบอมนั้นใช้เวลาเปลื่ยนเสื้อผ้าไม่นานนัก ก็เสร็จเรียบร้อยอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นทั้งสองจึงเดินออกมาจากหอพัก ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงหนังประจำจังหวัดมากนัก เมื่อทั้งสองมาถึงโรงหนัง ที่ดูเก่าไม่หรูหราเลยก็ว่าได้ “รออยู่นี่นะ เดี๋ยวพี่ไปซื้อตั๋วหนังก่อน” หลังจากเอกเดินไปต่อคิวซื้อตั๋วหนัง บอมบอมก็มองไปรอบๆ โรงหนังซึ่งเก่ามากโปสเตอร์หนังก็เป็นเพียงกระดาษ ใช้ฝีมือคนทำการวาดรูปให้ดูเหมือนจริง ส่วนหนังนั้นสองเรื่องควบจีนกับฝรั่ง และอาหารที่บอมบอมเคยกินในอนาคตที่เขาจากมาก็ไม่มี อย่างเช่น น้ำอัดลมเป็นแก้ว ป๊อบคอร์น ไอศครีม มีเพียงร้านขายของข้างใน ที่มีขนมขบเคี้ยว โก๋แก่ ฮานามิ เม็ดก๋วยจี้อยู่ในซองสีแดง “จะกินอะไรไหม”เอกถามทันทีที่เดินมาถึง หลังจากซื้อตั๋วหนังเสร็จ “ไม่นะ” “บอมบอมไม่อยากกินแต่พี่เอกอยากกิน” เอกนั้นรีบเดินไปยังร้านค้าขายของกินทันที เขาเลือกมาสามสี่อย่างพร้อมน้ำดื่มสองขวด “ไป๊ เข้าไปในโรงหนังกัน”เอกยื่นตั๋วหนังให้บอมบอมหนึ่งใบ ซึ่งบอมบอมก็ยกมาดู เขาถึงกับตกใจราคาตั๋วยี่สิบบาทสองเรื่องควบ “ตกใจอะไรบอมบอม”เอกทันเห็นสีหน้าบอมบอม “ทำไมราคาตั๋วถูกจัง ที่บอมบอมมาน่ะเป็นร้อยเชียวนะ” “อะไร ค่าตั๋วหนังจะแพงขนาดนั้น”เอกมีสีหน้าที่สงสัย “อ๋อ ไม่มีอะไรเข้าไปข้างในกันเถอะ”บอมบอมรีบเดินนำหน้าเอกไปทันที

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more