ตอนที่ 12
“องค์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมขอพูดอะไรสักประโยคได้หรือไม่?”
อู่เหนียงที่ไม่คิดว่าผู้เป็นนายจะโง่เขลาถึงเพียงนี้ หากเขาไม่พูดก็เกรงว่าพระองค์จะเสียใจในภายหลัง
“มีเรื่องอะไรก็พูดมาเถิด”
“พระองค์ทรงคิดกับพระชายาเพียงแค่สหายจริง ๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ”
ชายหนุ่มมองหน้าอีกฝ่ายอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าพระองค์มีท่าทีอึกอักจึงพูดเสริมว่า “แม้พระองค์จะทรงยืนยันว่าคิดกับพระชายาเฉกเช่นสหาย แต่การกระทำของพระองค์มันมิใช่เลยนะพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมอยากให้พระองค์ทรงคิดทบทวนตัวเองให้ดี ๆ ว่าทรงรักพระชายาเฉกเช่นคนรักหรือสหายกันแน่ หาไม่แล้วคนที่จะเสียใจไปตลอดชีวิตอาจจะเป็นพระองค์เองก็ได้น่ะพ่ะย่ะค่ะ”
สิ้นคำพูดของอู่เหนียง ลี่หยางก็ถึงกับนิ่งเงียบ เพราะเขาเองก็ตอบไม่ได้เช่นกันว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขารักนางแบบไหนกันแน่
ยามเมื่อนางคิดที่จะจากไป กลับเป็นตัวเขาเองที่ร้อนรนจนแทบทนไม่ไหว ยิ่งเมื่อเห็นบุร
