“ชุดนอนที่ถอดเมื่อเช้าไปไหนคะ?” ฉันถามพร้อมกับค้นตะกร้า ปกติฉันจะเป็นคนเก็บเสื้อผ้าของเขาไปซัก ฉันเป็นคนทำเองทุกอย่างเอง
“ก็อยู่ในตะกร้า เมื่อเช้าฉันถอดเอาไว้ในนั้น ทำไมเหรอ?” คุณพายุเอ่ย
“ไม่มีอะไรค่ะ” เดินไปเปิดตู้แล้วกวาดสายตามองชุดคุณพายุ ไม่ว่าจะเป็นชุดทำงานชุดนอนฉันจำได้หมดเพราะฉันเป็นคนจัด แต่วันนี้มันกลับผิดแผกแปลกไปจากเดิม “นอกจากชุดนอนที่น้ำค้างให้ใส่คุณพายุได้มาค้นเสื้อผ้าในตู้หรือยัง?”
“ไม่นะ พออาบน้ำเสร็จ ฉันก็ใส่ชุดที่น้ำค้างเตรียมให้ มีอะไรหรือเปล่า?”
“อ๋อ เปล่าค่ะ นอนกอดกันดีกว่า น้ำค้างอยากนอนกอดคุณพายุค่ะ”
“กินยาแล้วมานอนครับ”
“ค่ะ” ฉันพยักหน้าแล้วส่งยิ้มให้ผู้เป็นสามี ถึงแม้ว่าในใจของฉันจะเครียดคิดไปอีกเรื่องหนึ่ง ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่หยุดความคิดที่จะจับผู้ชายของฉัน ก็ต้องเจอบทลงโทษที่สาสม ฉันจะจับให้มั่นแล้วคั้นให้ตาย ฉันแค่รอเวลาแค่นั้นเอง ฉันไม่ได้โง่เหมือ
