ผมกับน้ำค้างขับรถมาถึงบ้าน ผมรู้ว่าชะเอมเธอน่าสงสาร แต่ในเมื่อน้ำค้างไม่ชอบใจที่ผมจะรับชะเอมติดรถมาด้วยผมก็ไม่เสี่ยงเอาเธอมาด้วยหรอกครับ เวลาน้ำค้างโกรธเธอชอบตีผม ถึงแม้เธอจะไม่ชกเต็มแรง แต่โดนบ่อยๆ มันก็จุกนะ
“กรี๊ดดด จอด ๆ ค่ะ” น้ำค้างตะโกนโหวกเหวกเหมือนเด็กเลยครับ น่ารักมากจริง ๆ
“จอดแล้วครับ” ผมจอดรถที่หน้าบ้าน
“ไปเล่นหิมะกัน”
“ไม่เอาหรอกมันหนาว” ผมพูดพร้อมกับฝืนตัวเอาไว้ แต่มีหรือน้ำค้างจะยอม เธอดึงแขนผมลงรถจนสำเร็จ หึ่ม! เด็กมันร้ายครับ
“ว้าว หิมะขาว ๆ อยากห่อไปฝากแม่จังค่ะ”
“เอาไว้หน้าหนาวปีหน้าค่อยชวนท่านมาด้วย”
“ค่ะ” รอยยิ้มแสนหวานนั้นทำใจผมเต้นแรง เธอสวยมากไม่ใช่น้ำค้างตัวดำเด็กบ้านนอกคนเดิมอีกแล้ว
“เข้าบ้านกันเถอะ อากาศหนาวแล้วเดี๋ยวจะไม่สบายเอา” ผมพยายามดึงแขนน้ำค้าง น้ำค้างอยากเล่นหิมะแต่มันก็เลยวัยของผมแล้วจะให้ผมไปกลับไปเป็นเด็กมันก็รู้สึกแปล
