ข้าคือหญิงบ้าผู้โง่งม

บทที่ ๑ ข้าคือหญิงบ้า(๑)

     หอคณิกาอวี้หลิง

        บรรยากาศที่คลี่คลุมรอบหอคณิกาซึ่งให้ความสุขสำราญกับบุรุษหมื่นพันในเวลานี้แปลกประหลาดกว่าเคยมากนัก ในวันหนึ่งกลางฤดูเหมันต์กลับมีสายฝนกระหน่ำลงมาอย่างบ้าคลั่ง สายฟ้าที่เคยสงบเงียบฟาดเปรี้ยงจนเรียกเสียงกรีดร้องจากผู้คน ต้นไม้บ้างล้มหักโค่นบ้างไร้กิ่งใบ ทว่าแม้ผู้คนหลายร้อยชีวิตจะวิ่งหลบพายุร้ายครั้งนี้จ้าละหวั่นเพียงใด แต่กลับมีคนผู้หนึ่งยืนนิ่ง หลับตาลง พลางนับข้อนิ้วไปมา เวลาผ่านไปเกือบครึ่งถ้วยชาถึงลืมตาขึ้นแล้วมองไปยังเรือนท้ายหอคณิกาเนิ่นนาน

        เรือนชิงเถา ซึ่งมีต้นท้อเพียงหนึ่งต้นยืนนิ่งไม่ไหวติงต่อแรงพายุ บัดนี้เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นเสียแล้ว

        เดี๋ยว

        เดี๋ยวก่อน

        เดี๋ยวอีกครั้ง…

        แพขนตาโค้งงอนของนักแสดงสาวกะพริบปริบๆ เพื่อมองเพดานไม้ไผ่ตรงหน้าให้ชัด

กลิ่นเครื่องเรือนเฉพาะที่ไม่คุ้นเคยทำเอาเจ้าตัวต้องมุ่นหัวคิ้วขมวดเป็นปม พอรู้สึกว่าภาพตรงหน้าผิดแผกแตกต่างจากสิ่งที่เคยเห็นมาตลอดยี่สิบแปดปีก็ถึงกับดีดตัวลุกแล้วมองไปรอบๆ นี่มันคือสถานที่ใด มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง จำได้ว่าระหว่างสวมบทบาทนางร้ายในละคร

        ตบนางเอก จีบพระรอง หลอกล่อพระเอก ทำเรื่องเลวร้ายสารพัด แต่นั่น...มันเป็นเพียงการแสดงไม่ใช่หรือ เหตุใดพอพลาดท่าโดนนางเอกในละครตบจนหัวทิ่มชนผนัง ทำไมถึง...

        วราลี สุขเจริญมงคลนักแสดงสาวในวัยยี่สิบแปดปีเบิกตาโตอ้าปากค้าง ไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าเกิดอะไรกับตัวเองกันแน่ กระทั่งต้องลุกสำรวจรอบๆ ห้อง เครื่องเรือนไม้แม้จะเก่าแต่ดูล้ำค่าดี หมอนมุ้งสีหม่นไม่ได้สกปรกเลอะเทอะเท่าใดนัก รองเท้าที่วางอยู่หน้าเตียงทำจากผ้าปักลายผีเสื้อตัวเล็กตัวน้อยโอบอุ้มผลท้อสุกสีแดง ตรงปลายสึกและซีดเก่ามากแล้ว มุมห้องคล้ายจะมีโต๊ะกลม แล้วก็กาน้ำชาตั้งอยู่

        ในห้องไม่ใช่เต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหราหรอกหรือ เตียงนอนต้องปูด้วยผ้านุ่มสีชมพูสิ ตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่มีเสื้อผ้าเครื่องประดับครบครันทำไมถึงกลายเป็นหีบไม้เล็กๆ สองสามใบไปได้

        ถ้าจำไม่ผิด มิใช่ว่าภาพเหล่านี้มักปรากฏในซีรีส์จีนโบราณหรอกหรือ

        ตลกน่า...ไอ้เรื่องทะลุมิติข้ามภพข้ามชาติมีแค่ในโลกนิยายกับซีรีส์เท่านั้นแหละ ไม่มีทางที่นักแสดงสาวผู้คร่ำหวอดในวงการมายามาร่วมสิบห้าปีต้องซวยถึงขั้นถูกสวรรค์ลงทัณฑ์ส่งข้ามมิติมากระมัง

        ไม่จริงหรอก เป็นแค่ฝันเลือนรางเท่านั้น ตื่นมาทุกอย่างก็จะเป็นเหมือนเดิม ถ้ากลับไปได้สัญญาว่าจะตบนางเอกให้น้อยลงแล้วก็จะไม่เอาตัวไปพัวพันกับพระเอกเด็ดขาด จะอยู่อย่างเจียมตัว

        ดวงตากลมโตที่เบิกกว้างจึงค่อยๆ ปิดลง หวังเหลือเกินว่าถ้าหากลืมตาขึ้นอีกครั้งภาพเหล่านี้จะหายไป จะต้องตื่นขึ้นมาในห้องนอนหรูหราบนคอนโดฯ ชั้นห้าสิบกลางเมืองกรุง

        ทว่าหลับตา...ลืมตา สลับกันอยู่สิบครั้งภาพตรงหน้าก็ยังเหมือนเดิม จึงได้แต่ขยี้ผมแล้วกรีดร้อง เพียงเสียงแหลมเล็กโพล่งออกมาไม่ถึงอึดใจกลับต้องหยุดชะงัก

        ผม...เส้นผมนุ่มสลวยสีดำขลับที่ทะนุถนอมบำรุงเป็นอย่างดีทำไมถึงได้ กระด้าง หยาบ ไร้ความนุ่มลื่น แถมยังเหม็นเหมือนของเน่าไม่ผิด

        ก้มมองเรียวแขนที่เคยขาวประดุจปุยนุ่นทำไมถึงได้  กระด่างกระดำ เล็ก ไร้ความอิ่มเอิบ 

        เสื้อผ้าที่ควรสะอาดเหมือนสภาพในห้องกลับสกปรก แถมยังเก่าและขาด

        ดังนั้นเพื่อมองให้เห็นสภาพตัวเองชัดๆ วราลีจึงหากระจกสักบาน แต่น่าเสียดายในห้องนี้ไม่มี สิ่งที่ทำได้คงมีเพียงเทน้ำชาจากกาลงใส่อะไรสักอย่างที่กว้างพอจะให้เห็นภาพใบหน้าตนเอง

        ถาดกระเบื้องที่วางอยู่ไม่ไกลจึงเป็นเป้าหมายชั้นดี เพียงคว้ากาน้ำชาเทลงไปจนหมดถึงได้ค่อยๆ ชะโงกหน้ามอง

        ชั่วขณะหนึ่งที่รู้สึกว่าหัวใจหยุดเต้น ชั่วขณะหนึ่งหายใจไม่ออก

        ผู้หญิงขี้เหร่ผมเผ้ายุ่งเหยิงคนนี้คือใครกัน พอเห็นสภาพตัวเองแล้วถึงกับเข่าทรุดไปกองกับพื้น ก้มมองเรือนร่างบอบบางแห้งเหี่ยวเหมือนต้นไม้ขาดน้ำมาหลายปีแล้วก็ไม่อาจหักห้ามเสียงหวีดร้องเอาไว้ได้

        กรี๊ดดด...หญิงบ้าผู้นี้คือใครกัน ทำไมนักแสดงสาวที่สวยหยาดฟ้า แม้แต่เทพธิดายังอาย ต้องกลายมาเป็นหญิงอัปลักษณ์เช่นนี้

        สวรรค์ ที่ผ่านมาทำผิดมากมายนักหรือ เหตุใดถึงได้โหดร้ายเล่นตลกกับชีวิตถึงเพียงนี้

        เดี๋ยวก่อน...หากนี่คือเรื่องจริง หากนี่คือการทะลุมิติมาอีกภพจริงๆ ทำไมถึงได้แตกต่างจากสิ่งที่อ่านมานัก ปกติคนทะลุมิติมาต้องเป็นพระเอกนางเอกไม่ใช่หรือ ไม่ได้เป็นลูกขุนนางใหญ่โตก็ต้องเป็นลูกคหบดีมีชื่อ เป็นฮองเฮา ไทเฮา พระสนม อะไรสักตำแหน่ง ต่อให้ไม่ร่ำรวยเงินทองก็ต้องงดงามปานเทพธิดาบุปผา

        แต่นี่อะไร...ฮ่าๆ วราลีได้แต่หัวเราะเยาะหยันตัวเองไม่หยุด เพราะตนนั้นทะลุมิติมาอยู่ในร่างของหญิงบ้าผู้หนึ่ง หัวเราะจนโง่งมอยู่นานความทรงจำจากเจ้าของร่างจึงค่อยๆ ชัดเจนขึ้น

        คนผู้นี้คือ เมิ่งถิงเซ่อ ผ่านวัยปักปิ่นมาสองปีแล้ว นางเป็นบุตรสาวของผู้ใดไม่แน่ชัดนัก รู้แค่เพียงมารดาเป็นหญิงงามมีวรยุทธ์ล้ำเลิศ ส่วนบิดาคล้ายจะเห็นหน้าแต่ก็เลือนราง สุดท้ายไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจึงได้พลัดหลงเข้ามาอยู่ในหอคณิกาแห่งนี้ โชคดีที่สติไม่สมประกอบบ้าๆ บอๆ จึงถูกส่งตัวมาอยู่ท้ายหอ ไม่ต้องปรนนิบัติพัดวีรบุรุษมักมากในกาม

        หน้าที่ของนางคืออยู่ในเรือนชิงเถารับใช้ท่านผู้เฒ่าหวงซวนตั้งแต่อายุแปดขวบ ตอนนี้ก็ผ่านมาสิบปีเต็มแล้ว