เสี่ยวชุนขึ้นรถม้าออกเดินทางไปยังสำนักบุปผาโปรยปรายพร้อมผู้คุ้มกันกลุ่มหนึ่งที่ท่านผู้เฒ่าหวงซวนจ้างวานด้วยเงินหลายสิบตำลึง
วันออกเดินทางเมิ่งถิงเซ่อยืนส่งด้วยรอยยิ้ม ไม่มีน้ำตาไหลแม้แต่หยดเดียว ทว่าหลังจากเสี่ยวชุนไปเพียงครึ่งชั่วยามนางก็นั่งร้องไห้ตาแดงก่ำ ทำเอาหวางสู่ผิงกับท่านผู้เฒ่าหวงซวนแทบรับมือไม่ทัน กว่าจะปลอบโยนกว่าจะหว่านล้อมได้ก็ผ่านไปอีกหนึ่งวันหนึ่งคืน
บัดนี้ไม่มีเสี่ยวชุนแล้ว ข้างกายของเมิ่งถิงเซ่อจึงเหลือเพียงหวางสู่ผิงที่แทบจะย้ายมาพำนักเรือนเดียวกัน ติดที่เรือนหลังนี้เล็กไปสักหน่อยจึงมาตอนเช้าแล้วกลับไปพักเรือนของตนในตอนค่ำ
ทว่าทุกวันทุกชั่วยาม เมิ่งถิงเซ่อมักได้ยินคำพูดหนึ่งเสมอ
“คุณหนู ท่านไปจวนโหวสักครั้งเถิด”
ฟังหนึ่งหนก็ทอดถอนใจหนึ่งหน ฟังสองหนก็ทอดถอนหายใจอีก จนตอนนี้จึงได้แต่หยิบเรื่องอื่นมาขัดขวาง “ท่านป้าหวาง หลายเดือนมานี้แม้ร่างกายของข้าจะดีขึ้น แต่ก็ยังต
