9.คนไม่สำคัญ
1098 Words
อัครพล เปิดประตูเข้ามา เห็นมาณวิกานอนหลับอยู่บนเตียง เขาเดินเข้าไปใกล้ๆ มองหน้าของเธอที่ดูซูบเซียว ขาถูกใส่เฝือกเอาไว้ อิงอรที่นอนหลับอยู่โซฟาไม่ไกล งัวเงียตื่นขึ้นมา เห็นอัครพลกำลังลูบหัวมาณวิกาอย่างอ่อนโยน เหมือนกล่อมเด็กน้อยให้หลับ จึงค่อยๆลุกออกไปข้างนอกอย่างรู้งาน อัครพลเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างเตียงกุมมือมาณวิกาเอาไว้
" เจ็บมากไหม ทำไมถึงไม่บอกผม ทำไมไม่ขอความช่วยเหลือจากผม คุณเห็นผมเป็นคนอื่นแล้วเหรอ"
ดวงตาของอัครพลแดงกร่ำ ในใจเกิดบีบรัดจนเจ็บปวด เขาอยากดูแลเธอ อยากให้เธอเป็นเหมือนก่อน พอเธอทำตัวห่างเหิน ไม่สนใจเขาแบบนี้ เขารู้สึกหน่วงๆในใจแปลกๆ
เสียงมือถือสั่นอยู่ในกางเกง เขาปิดเสียงเอาไว้ก่อนจะมาที่นี่ อัครพลเอามือถือออกมาดู ศศิโทรมา เขากดวางสายเก็บมือถือไว้ที่เดิม เสียงโทรเข้า ยังคงดังต่อเนื่อง จนเขารำคาญ จึงหยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้งกะจะปิดเครื่องไปเลย แต่ข้อความก็แจ้งเตือนขึ้นมา โรสเกิดอุบัติเหตุกำลังส่งร.พ
อัครพลหันไปดูมาณวิกา เธอยังคงนอนหลับอยู่ ก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้อง
เสียงประตูปิดลง มาณวิกาลืมตาขึ้น ความจริงเธอตื่นตั้งแต่ตอนที่อัครพลลูบหัวเธอแล้ว เมื่ออัครพลออกไปดูโทรศัพท์ เธอก็เดาว่าคนที่โทรมาจะต้องเป็นรสสิกาแน่ๆ
ไม่อย่างงั้นเขาคงไม่รีบร้อน ออกไปแบบนี้
น่าสมเพชตัวเองชะมัด คิดเข้าข้างตัวเอง
ว่าคืนนี้เขาจะอยู่เฝ้าเธอทั้งคืน ก็ลืมไปว่าเธอเป็นคนไม่สำคัญ
อิงอรเห็นอัครพลรีบเดินออกไป ก็แปลกใจ เธอคิดว่าคืนนี้ อัครพลจะอยู่เฝ้ามาณวิกาซะอีก ถ้าเธอไม่ไปซื้อของกินกลับมาให้ มาณวิกาคงต้องถูกทิ้งไห้อยู่คนเดียวแน่
คิดได้แบบนั้นก็เห็นใจมาณวิกา ท้องอยู่แท้ๆ แทนที่สามีจะดูแล ขนาดเธอไม่ใช่ภรรยา ยังน้อยใจเลย แล้วมาณวิกาจะเสียใจขนาดไหน อัครพลผู้ชายคนนี้ใจดำจริงๆ พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นมาณวิกาลืมตาแป๊วอยู่
" อ้าว ตื่นแล้วเหรอ "
" ไม่ได้หลับ "
" ฉันเห็นพี่หลับตา ก็นึกว่าหลับซะอีก อ๋อ รู้แล้ว เพราะพี่รู้ ว่าคุณอัคมา ก็เลยรีบหลับตา
เพราะไม่อยากเห็นหน้าเขาใช่ไหมหล่ะ "
" _ "
" เมื่อกี้ฉันสวนทางกับเขา เห็นเขารีบร้อนออกไป ว่าจะเรียกถาม ก็ไม่ทันแล้ว "
" คงรีบกลับไปหาคนรักของเขาหล่ะมั้ง "
" บางทีคุณอัคอาจจะมีงานด่วนก็ได้นะ พี่อย่าพึ่งคิดมากเลย มันไม่ดีกับลูกในท้องนะ
มากินนี่ดีกว่า ดูสิฉันซื้อของกินมาเพียบเลย "
อัครพล โทรหาศศิ ถึงได้รู้ว่าเกิดอุบัติเหตุในกองถ่าย รสสิกาหน้ามืดล้มลงหมดสติ
ดีที่ถ่ายทำเสร็จพอดี คงเพราะอากาศร้อนและเร่งถ่ายด้วย เลยทำไห้เป็นลมแดด
ถ้าไม่เร่งถ่ายก็คงต้องรอไปอีกเป็นอาทิตย์เลย เพราะมีประกาศเตือนพายุเข้า จึงต้องรีบถ่ายรีบออกมาจากเกาะ
รสสิกาอยู่ร.พเดียวกับมาณวิกา เมื่อรู้ว่าเธออยู่ห้องไหนก็ตรงไปหาทันที รสสิกาโผเข้ากอดอัครพล อัครพลขืนตัวออก
" คุณเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นรึยัง "
" ดีขึ้นแล้วค่ะ แต่ยังเพลียๆอยู่ "
" ลำบากคุณแล้ว วันนี้อากาศร้อนมาก พรุ่งนี้พายุเข้า ถ้าไม่เร่งถ่ายวันนี้ พวกเราอาจจะต้องติดเกาะอีกเป็นอาทิตย์เลย "
" พอออกจากร.พแล้ว คุณก็กลับกรุงเทพไปได้เลย "
" แล้วคุณล่ะค่ะ โรสจะกลับพร้อมคุณ "
" ผมยังกลับไม่ได้ วิบาดเจ็บอยู่ ขาก็ใส่เฝือก หมอให้แอดมิทดูอาการหลายวัน ยังไม่รู้จะได้ออกจากร.พวันไหน "
" ตายจริง เธอเจ็บหนักถึงขนาดนั้นเลยเหรอค่ะ"
" อืม กระดูกขาร้าว"
" ถ้าอย่างนั้น คุณพาฉันไปเยี่ยมเธอหน่อยได้ไหมค่ะ "
" เธอหลับอยู่ ไว้วันหลังเถอะ "
" พรุ่งนี้ โรสต้องออกจากร.พแล้ว ยังไงคืนนี้อัค อยู่เป็นเพื่อนโรสได้ไหม "
เมื่อเห็นสีหน้าลำบากใจของอัครพล รสสิกาก็ทำหน้าเศร้า พูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วน่าสงสาร
" ช่างเถอะ อัคไปดูแลวิเถอะ ยังไงเธอก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยา ส่วนโรสมันเป็นแค่อดีต โรสแค่กลัวที่จะอยู่คนเดียว ยัยศิไปเก็บข้าวของ กว่าจะมาก็น่าจะดึก "
" เดี๋ยวผมอยู่เป็นเพื่อนคุณ จนกว่าศิจะมาละกัน"
" ขอบคุณนะ "
อัครพลเดินไปที่ระเบียง โทรถามคชา ว่างานที่บริษัทเรียบร้อยดีไหม จากนั้นก็โทรถามวสันต์ ว่าทีมงานเก็บข้าวของออกมาจากเกาะเรียบร้อยดีหรือยัง เมื่อลูกน้องทั้ง2ตอบกลับมา ว่างานที่บริษัทเรียบร้อยดี
ส่วนที่เกาะตอนนี้ทีมงานทุกคนเก็บข้าวของ นั่งเรือออกมาจากเกาะแล้ว และจะเดินทางกลับกรุงเทพคืนนี้เลย เมื่อรู้แบบนั้นเขาก็สบายใจ
รสสิกาเห็นอัครพลออกไปคุยโทรศัพท์ ก็รีบส่งข้อความบอกศศิ ว่าไม่ต้องกลับมาหาตนไห้หาโรงแรมนอนค้างไปก่อน แล้วพรุ่งนี้ค่อยกลับกรุงเทพพร้อมกัน แล้วก็อย่าลืมโทรไปบอกอัครพลด้วย ว่ามีธุระด่วนจึงกลับไปก่อน
4ทุ่มศศิโทรมาหาอัครพล บอกว่ามีธุระด่วนต้องรีบกลับกรุงเทพ จึงฝากดูแลโรสด้วย
อัครพลวางมือถือลง ในใจรู้สึกไม่สบาย เขาอยากไปดูแลมาณวิกา แต่ก็ทิ้งรสสิกาไปไม่ได้
" อัค มีอะไรรึเปล่าค่ะ"
" ศิโทรมา เธอติดธุระ กลับกรุงเทพไปแล้ว"
" เธอพึ่งไลน์ มาบอกโรสเมื่อกี้เหมือนกัน ขอโทษนะ ถ้าโรสทำไห้อัคต้องลำบากใจ"
" อย่าคิดมาก พักผ่อนเถอะผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณเอง "
ถึงยังไง มาณวิกาก็ยังมีอิงอรอยู่เป็นเพื่อน แต่รสสิกาไม่มีใคร ถ้าเขาไม่อยู่ดูแลเธอก็ดูจะใจดำไปหน่อย เดี๋ยวพรุ่งนี้เธอก็ออกจากร.พแล้ว ส่วนมาณวิกายังอยู่อีกหลายวัน ไว้พรุ่งนี้เขาจะไห้อิงอรกลับกรุงเทพ แล้วเขาจะดูแลมาณวิกาเอง คิดได้แบบนั้นก็สบายใจขึ้นมาหน่อย
- Writer
