“แต่ผมขอเวลาสักหน่อย ผมจะกลับเอง พ่อกับแม่กลับไปก่อน ผมขอเวลาจัดการอะไรสักนิดแล้วจะตามกลับไป”
“อย่างนั้นเหรอ...เออ...เอาอย่างนั้นก็ได้”
แม้พ่อกับแม่จะพูดไปแบบนั้น แต่ก็แอบกังวลใจไม่ได้ ทั้งหมดพูดคุยเรื่องที่ต้องกลับไปทำ และพ่อกับแม่ก็คิดว่าจะพักสักวันก่อนจะเดินทางกลับกรุงเทพฯ ไปเตรียมบ้านตามที่ลูกชายคนเดียวร้องขอ
ปกรณ์รอจนผู้ใหญ่ทั้งสองเข้าห้องพักแล้วจึงเดินมาหาชานนท์ แม้ฐานะจะเป็นเพียงคนดูแล แต่เขาก็รู้สึกสนิทสนมกับชานนท์เหมือนเป็นเพื่อนกันจริงๆ แต่ยังไม่ทันเอ่ยปากอะไร ชานนท์ก็พูดขึ้นก่อนเหมือนจะรู้
“วันเสาร์-อาทิตย์นี้ ช่วยไปในเมืองเป็นเพื่อนผมหน่อยนะครับ”
ปกรณ์อ้าปากเหมือนจะพูดอะไรแต่แล้วก็ยิ้มแล้วพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
“ได้ครับ ผมก็อยากไปเดินถนนคนเดินดูสักครั้งเหมือนกัน”
ไม่มีคำพูดใดอีก ชายหนุ่มทั้งสองเพียงต่างตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง
ตั้งแต่เห็นแววตาดุๆ ที่จ้องมองกันใ
