EP 04 คนที่ลัมบาน่าสนใจ ควรได้รับการดูแลอย่างดี
877 Words
อาทิตย์ของการถ่ายโปรโมทเซ็ทแรก
ลัมบาน่าเดินเข้ามาในสตูถ่ายพร้อมการ์ดสองคน ไดมอนด์ถือช่อดอกกุหลาบสีแดงสดช่อใหญ่ นั่นเรียกความสนใจของทีมงานได้อย่างดี ส่วนไวโอเล็ตในตอนนี้ยังไม่เห็นเพราะเธอกำลังทำหน้าที่ของเธอให้ดีที่สุด ให้สมกับเป็นนางแบบที่ลัมบาน่าเลือกเอง
“สวยอย่างที่นายว่าจริง ๆ ครับ”
“เอาดอกไม้ไปวางไว้ก่อน ฉันจะให้เธอเองตอนถ่ายเซ็ทนี้เสร็จ”
“ครับ”
“สวัสดีครับคุณบราวน์ มาดูเองเลยเหรอครับ?” ช่างภาพที่ได้รับหน้าที่เดินเข้ามาทักทายพอเป็นพิธี
“อืม”
“งั้นเชิญนั่งทางนั้นก่อนครับ ผมให้ทีมงานเตรียมที่เรียบร้อยแล้ว”
“ทำงานกันตามสบาย ไม่ต้องสนใจฉัน” ช่างภาพก้มหัวเล็กน้อยและเดินออกไป ส่วนลัมบาน่าเดินไปนั่งที่ที่จัดไว้ให้ อยู่หลังตากล้องจึงทำให้ไวน์เห็นเขาชัดเจน ร่างบางกดยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเริ่มโพสท่าต่อ
“พักกองครับ” เบรกช่วงแรกสิ่งที่หญิงสาวทำคือการเดินตรงเข้ามาหาลัมบาน่า
“ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้งนะคะ” เธอก้มหัวเป็นการทักทายและส่งยิ้มหวาน
“วันนี้ต่างจากครั้งแรกที่เจอกันนะ”
“วันนี้มาทำงาน ก็ต้องทำให้คุ้มกับค่าจ้างจริงมั้ยคะ”
“คงงั้น นี่ดอกไม้เป็นของตอบแทนเด็กดีของฉัน” ลัมบาน่ารับดอกไม้จากการ์ดคนสนิทส่งต่อให้เธอ ภาพดังกล่าวถูกมือดีถ่ายเอาไว้ แน่นอนว่าเขารู้ตัวและปล่อยผ่านมัน ไม่จัดการหรือปิดข่าว เพราะมันเป็นสิ่งที่ไวโอเล็ตต้องการตั้งแต่แรกอยู่แล้ว การเป็นข่าวกับลัมบาน่าถือเป็นเรื่องยาก
“ขอบคุณค่ะ แต่จริง ๆ คุณไม่ต้องลำบาก”
“เล็กน้อย ได้ยินมาว่าเธอชอบกุหลาบแดงมาก ๆ” ร่างบางส่งยิ้มถือว่าเขาทำการบ้านเรื่องเธอมาดีสมควร สงสัยว่าเธอต้องพิจารณาอีกครั้งเรื่องที่พ่อเลี้ยงของตนเองเตือนเอาไว้ว่าบางทีเขาอาจจะรู้แล้วก็เป็นได้
“ใส่ใจจังเลยนะคะ”
“หึ” เขาหัวเราะในลำคอก่อนเบือนหน้าออกไปมองยังทีมงานที่กำลังจ้องมาทางพวกเขาทั้งคู่
“ไปพักเถอะ เสร็จจากนี่ถ้าไม่เหนื่อยมากไปทานข้าวด้วยกันดีมั้ย?”
“ได้ค่ะ” โอกาสดี ๆ ที่จะสานสัมพันธ์เรื่องอะไรไวโอเล็ตจะปล่อยให้มันหลุดมือ ถึงแม้ว่าจะเหนื่อยมากแค่ไหนก็ตาม แถมวันนี้เธอยังต้องสู้รบกับตากล้องที่คอยฉวยโอกาสกับร่างกายของเธอ
“งั้นไวน์ขอตัวก่อนค่ะ” ร่างหนามองตามร่างเล็กก่อนหันกลับมาหาไดมอนด์
“ไปเอาไฟล์กล้องวงจรปิดมา คนที่ทำงานเกินหน้าที่ควรได้รับการอบรม” น้ำเสียงที่เรียบนิ่งทำเอาการ์ดคนสนิทขนหัวลุกแทนตากล้องจริง ๆ ลัมบาน่าน่ะเป็นคนช่างสังเกต บางเรื่องไม่ต้องมีใครบอกเขาก็รับรู้ได้ราวกับว่ามานั่งอยู่ตั้งแต่เริ่มงาน
“นายดูห่วงเธอนะครับ”
“บทผู้ชายแสนดี ฉันควรทำไม่ใช่เหรอ?” ไดมอนด์อมยิ้มก่อนจะส่ายหัวเล็กน้อยและเดินไปทำตามคำสั่งของเจ้านาย ครึ่งชั่วโมงต่อมาการถ่ายทำเซ็ทสองเริ่มขึ้น ชุดของไวโอเล็ตค่อนข้างวาบหวิวพอตัว แต่ดูเหมือนครั้งนี้ตากล้องจะไม่ทำตัวรุ่มร่ามเหมือนตอนที่เขายังไม่มา อาจจะเพราะสัมผัสได้ถึงพลังงานความน่ากลัวที่แผ่ออกจากตัวเจ้าพ่อ
“เดี๋ยวก่อน!” แต่เมื่อเริ่มถ่ายไปได้เพียงห้านาทีลัมบาน่าก็สั่งหยุด เขาลุกขึ้นและเดินตรงไปยังนางแบบสาว
“ท่านี้จะดีกว่านะ” ชายหนุ่มจัดวางแขนของนางแบบตามที่ตัวเองต้องการ ทั้งสตูเหมือนพากันหยุดหายใจชั่วขณะเพราะในตอนที่เขาขยับตัว ใบหน้าสองคนแทบจะแนบชิดกัน
“แบบนี้ดีกว่ามั้ย?” ไวน์พยักหน้าเล็กน้อย เพราะเธอรู้สึกว่ามันดีกว่าตอนแรกจริง ๆ
“คุณลัมบาน่านี่เก่งจังเลยนะครับ” ตากล้องเอ่ยขึ้น เขาไม่ค่อยพอใจแต่ก็ไม่สามารถแสดงอาการได้มาก เพราะไม่กล้าหือกับคนตระกูลบราวน์
“งั้นเหรอ ฉันยังไม่เก่งหรอก เพราะถ้าฉันเก่งนายอาจจะไม่ต้องมาเป็นตากล้องในวันนี้” เขาเอ่ยนิ่ง ๆ ทำเอาตากล้องถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ในตอนนี้เริ่มรู้ตัวแล้วว่าตัวเองกำลังเป็นที่หมายหัวอยู่ หากพูดอะไรไม่คิดอีกรอบอาจจะถูกหิ้วปีกออกไปเลยก็ได้
“ถ่ายต่อเถอะ” เขาพูดขึ้นเมื่อเห็นทุกคนเริ่มเกร็ง เว้นก็แต่นางแบบสาว
“ขอบคุณนะคะ” ไวโอเล็ตเอ่ยเบา ๆ เพราะไม่อยากให้ตัวเองเป็นหัวข้อในการสนทนาของคนอื่นมากกว่าที่ควรจะเป็น
“มันเป็นสิ่งที่ฉันควรทำ เมื่อฉันสนใจใครเขาควรได้รับการดูแลอย่างดีจากฉัน จริงมั้ย?” หญิงสาวเม้มปากแน่น และแล้วการทำงานก็เริ่มดำเนินต่อไป โดยมีลัมบาน่าคอยนั่งคุมไม่ห่าง
- Writer
