ย้อนกลับมาช่วงที่ไวโอเล็ตหายตัวไปเป็นเวลาสามเดือน
สองเดือนแรกเธอถูกกักขังอยู่ในห้องสี่เหลี่ยม ข้อเท้าข้างขวาถูกล่ามด้วยโซ่เส้นหนาจนมันรู้สึกเจ็บ เธอจะอิสระก็เพียงแค่ตอนที่เข้าห้องน้ำเท่านั้น วันที่รถถูกโจมตีเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะในขณะที่มีชายชุดดำสวมหน้ากากกำลังจะพาเธอลงจากรถ เธอเตรียมเหวี่ยงหมัดใส่เต็มแรง แต่วูบเดียวสติก็ดับไป
“น้องไวน์ ทานข้าวหน่อยเถอะนะลูก”
“แม่ ปะ..ปล่อยฮึก ไวน์ไปไม่ได้เหรอคะ?” คนที่เธอเรียกว่าแม่ก็คือเมียเก็บของเอดีน หรือเจ้าของนามสกุลวิลเลี่ยม เพราะหญิงสาวไม่สามารถตั้งครรภ์เองได้ ตอนเอดีนบอกว่าจะรีบเลี้ยงเธอจึงไม่ปฏิเสธที่จะรับไวโอเล็ตเป็นลูก
“แม่ทำแบบนั้นไม่ได้ หนูคงไม่อยากให้พ่อโกรธไปมากกว่านี้ใช่มั้ย?” หญิงวัยกลางคนลูบไปตามกรอบหน้าของไวน์ที่มีรอยแดงจากการถูกตบ
“พ่อเขาเคยระ..รับไวน์เป็นลูกจริง ๆ มั้ยคะ หรือเขาแค่เลี้ยงอะ..เอาไว้เพื่อทำเรื่องสกป
