เมื่อถึงที่หมาย...พิณพเยียลุกจากที่นั่งและมองหาสุภาพบุรุษผู้นั้น ทว่ากลับไม่เห็นแม้แต่เงาของเขาเสียแล้ว ชายหนุ่มอาจจะลงป้ายก่อนหน้าและหล่อนเผลอลืมตัวไปชั่วขณะไม่ได้ให้ความสนใจในตอนนั้นก็เป็นได้ ร่างเล็กก้าวเท้าลงสู่พื้นและยังหันกลับขึ้นไปมองบนรถเมล์ซึ่งแล่นออกไปแล้วจนสุดสายตา
หล่อนยังไม่ได้กล่าวลา ไม่ได้เอ่ยขอบคุณเขาสักคำที่มีน้ำใจเอื้อเฟื้อ หล่อนรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ที่หลงลืมไม่ได้เอ่ยอะไรกับเขาเลย แต่ก็ช่างมันเถอะ...หากมีโอกาสได้เจอกันอีกค่อยบอกก็ได้ อย่างน้อยๆ ก็เรียนอยู่ที่เดียวกัน
"พักอยู่แถวนี้เหรอเราน่ะ..."
"คุณ!" สองเท้าชะงักทันทีเมื่อได้ยินเสียงนั้นพร้อมๆ กับร่างใหญ่ที่เดินตีคู่มายืนอยู่ข้างๆ ตัวของหล่อน
"ฉันชื่อศิขรา เรียกว่าปั้นก็ได้...เธอล่ะ..." จู่ๆ ชายหนุ่มก็แนะนำตัวทำความรู้จักทันทีโดยที่พิณพเยียเองก็คาดไม่ถึงเช่นกัน
"ฉัน...พเยียค่ะ พิณพเยีย ฉันพักอยู่หอพักแถวนี้แหละ
