เงามาลย์

บทที่ 3 ตอนที่ 4

ในขณะที่มือก็ยังกำลำเนื้อกระสันนั้นแล้วสอดกดลึกเข้าสู่ตัวเธอที่คงคายความชื้นบรรเทาความแน่นฝืดให้น้อยลงกว่าเก่า

"คุณพี่ อา คุณพี่ขา..." ร่างกายที่ไม่เคยได้รับรสจากเพศตรงข้ามกำลังแอ่นหยัดอย่างบ้าคลั่งเพื่อกระตุ้นให้เขารุกล้ำอย่างที่ใจโหยหา

เนตรมณีรับรู้ถึงความแห้งฝืดในลำคอ ร่างกายที่ชื้นไปด้วยเม็ดเหงื่อผุดพรายไปทั่ว และไฟตัณหาที่กำลังจะฆ่าหล่อนให้แดดิ้นสิ้นใจในเร็วๆ นี้ หากเขา...ละเลยที่จะโอบอุ้มหล่อนทะยานสู่ความสุขอันสูงสุดไปด้วยกัน

"อ๊า!! กรี๊ด!!"

"โอว...ลดาจ๋า รัดพี่แน่นเหลือเกินที่รัก...อืม..." เมื่อความคล่องตัวอำนวยใจ กฤษณะจึงไม่รอช้าที่จะใช้กำลังคุกคามจนสิ้นเสน่หาในคราเดียว ส่วนปลายแห่งบุรุษเพศชนกึกยันกำแพงเนื้ออ่อนภายใน เขาปลดปล่อยเสียงครางประหนึ่งสัตว์ร้ายกำลังร่ำร้องด้วยความเจ็บปวดทรมาน

เนตรมณีก็เช่นกัน...หล่อนถึงกับกัดฟันกลั้นลมหายใจในวินาทีที่ได้หลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียวอย่างสมบูรณ์แบบนั้น ความระบมลุกลามเล็กน้อยแต่ไม่มากพอจะกลบไฟคาระอันเร่าร้อนลงได้ หล่อนปริ่มเปรมในตัณหานี้จนเคลิบเคลิ้มเสียจนไม่อยากให้เขาถอดถอนตัวตนห่างจากกันเลยแม้แต่วินาทีเดียว

"คุณพี่ อ๊ะ!!" ร่างเล็กเริ่มโยกคลอนเมื่อกฤษณะขยับกายเข้าออก เชื่องช้าเนิบนาบในนาทีแรกและค่อยๆ ทวีกำลังวังชาถี่รัวเร็วแรงขึ้น เนตรมณีสวมกอดเขาไว้แน่น สองขาตวัดเกี่ยวเอาไว้กับสะเอวสอบที่กำลังรุกคืบขึ้นลงอยู่เหนือร่างของหล่อนเอง

"!!" หนุ่มใหญ่กำลังไม่ได้ลดด้อยลงตามอายุที่มากขึ้น เขากลับห้าวห่ามคึกคะนองในลีลารักอย่างช่ำชองไปเสียทุกท่วงจังหวะ หญิงสาวกอดเขาแน่น จิกเล็บบาดเนื้อสนั่นชื้นเหงื่อโดยไม่ได้ตั้งใจ และไม่รู้ตัว รับรู้ความปรารถนาที่กำลังถึงจุดแตกดับในทุกๆ ครั้งที่เขากระแทกกระทั้น ยิ่งหนักหน่วง ยิ่งรุนแรงหล่อนก็ยิ่งจะปริ่มเปร่อความสุขจนใจจะขาด

กฤษณะรับรู้ถึงปฏิกิริยานั้นเป็นอย่างดี...แรงตอดรัดบีบตัวตนของเขาจนไม่อาจที่จะกลั้นน้ำเสียงเอาไว้ได้ ต้องคำรามครางเครืออยู่ในลำคอตลอดเวลาด้วยความเสียวซ่านสุดแรงใจ หล่อนซุกใบหน้ามุดแผงอกเขา พร่ำเพ้อเสียงหวีดหวิวไม่ได้ศัพท์ ชายหนุ่มจึงขยับส่งลำสวาทเข้าหาถี่ยิบรุนแรงเป็นจังหวะหนักแน่นจนร่างของหล่อนสั่นคลอนไปตามแรงในแต่ละครั้ง...

"อา! คุณพี่..." เนตรมณีกรีดครางปนหอบในอ้อมแขนร้อนระอุของเขา ครั้งแรกในชีวิตที่ได้บรรลุจุดหมาย ได้ขับคายสายสวาทกลั่นชโลมอาบความเป็นชายที่ยังคงคาค้างอยู่ในตัว...เขาพักให้หล่อนชั่วครู่ ร่างเล็กอ่อนปวกเปียกตัวนวลราวกับสิ้นใจไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น

หล่อนปล่อยวางทุกสิ่งอย่างเพราะเรี่ยวแรงถูกสูบจนสูญสิ้นไปหมด คลายมือคลายเท้าลงมานอนแผ่หลาอยู่ใต้ร่างของเขา...บนเตียงนอนที่เปรียบเหมือนสังเวียนสวาทนั้น หายใจหอบถี่ ปรือตาที่พร่างพร่ามองเขาซึ่งกำลังขยับเคลื่อนตัวอีกครั้ง...

"อืม...ที่รัก...คืนนี้พี่ทำให้น้องสำลักความสุขจนหนีพี่ไปไหนไมได้อีก อา..." หนุ่มใหญ่ครางทุ้มพ่นลมหายใจเหนื่อยหอบขาดห้วงออกมาเป็นระยะ ก่อนจะเริ่มเร่งสะเอวสอบโยกขยับหนักหน่วงอีกครั้งด้วยไม่อาจทนทานต่อความเสียวซ่านได้ไหว หยาดทิพย์อุ่นซ่านกระตุ้นความเถื่อนในตัวทำให้เขากระชากเข้าหาร่างเล็กอ่อนแรงราวกับสัตว์ป่าผู้หิวโหย

เนตรมณีโยกคลอนไปรั้งตัว รู้สึกจุกและปลาบแปลบสั่นไหวยามถูกเขารุกคืบเข้าหาแบบไม่เหลือจังหวะเอาไว้ให้หายใจ ก่อนที่คนตัวใหญ่จะรวบหล่อนเข้ามาไว้ในอ้อมแขน

รัดแน่น...ราวกับจะกลืนกินหล่อนในวินาทีแห่งการเสพรักนั้น ก่อนที่เสียงครางจะดังกระหึ่มสมใจในช่วงจังหวะสุดท้าย..

เขาปลดปล่อยความเร่าร้อนเข้าสู่ร่างของหล่อนจนหมดสิ้น ดูเหมือนคนที่สำลักความสุขจะเป็นเขาเสียมากกว่า

ปลายทางที่เพริศแพร้วหฤหรรษ์ถึงคราวบรรจบสิ้นสุดลงแล้ว ร่างใหญ่ฟุบฮวบทับหล่อนเอาไว้ทั้งที่ยังหอบระโหย ผิวเนื้อผิวตัวชื้นหมาดร้อนระอุไม่ต่างจากเพิ่งตรากตรำศึกหนัก

เขายังไม่คลายอ้อมแขนจากเนตรมณีในขณะที่คนใต้ร่างตัวอ่อนตัวนวลเหมือนคนหมดสติไปแล้ว...

แผ่นหลังกว้างหนาสะท้านไปตามแรงหายใจหอบโหย ในห้องนอนที่ควรจะเป็นห้องหอของคู่บ่าวสาว บัดนี้...กลับสลับตัวผิดผู้ผิดคนจนรังแต่จะสร้างความเจ็บปวดให้กับทุกฝ่ายหากสติหวนคืนมาในวันพรุ่ง

แสงไฟสลัว...เหมือนกำลังใช้ความมืดครึ่งๆ กลางๆ ไว้อาลัยให้กับเส้นทางชีวิตที่กำลังจะเป็นสีเทา ไปตลอดกาล...