หมอผี

ความหวามไหวจากชายแปลกหน้า

        จมูกโด่งชนเข้ากับแก้มนวลสาวโดยไม่รู้ตัว

          หน้าอกอวบเคร่งครัดเบียดบดอยู่บนแผ่นอกแกร่งมือใหญ่ที่เกาะกอดเอวคอดเอาไว้รัดเข้ามาโดยอัตโนมัติ ทำให้เบื้องล่างก็แนบสนิทกันอย่างมิได้ตั้งใจ

          กุหลาบสาวนูนอูมเบียดบดอยู่กับความยิ่งใหญ่แห่งบุรุษเพศ...

          ทั้งสองนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น ทั้งความตกใจ และอีกความรู้สึกที่เต้นเร่าไหวระริกอันเป็นธรรมชาติแห่งกายหนุ่มสาว 

          มันเกิดขึ้นได้ แต่เพราะมิใช่สัตว์เดรัจฉาน มนุษย์จึงควรมีสติที่จะควบคุมมัน

          ชายหนุ่มเป็นฝ่ายได้สติก่อน จึงรีบประคองเธอให้ลุกขึ้น แล้วเอ่ยขอโทษ

          “ ขอโทษทีนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจ พอดีมันลื่น ” เธอส่ายศีรษะ แก้มนวลซับสีแดงระเรื่อ เสียงหวานเอ่ยอ้อมแอ้ม

          “ บัวต่างหากที่ต้องขอโทษ เซล้มไปทับตัวพี่เอง ”

          “ ไม่เป็นไร พี่ไม่เจ็บหรอก ตัวหนาขนาดนี้  ไป เดี๋ยวพี่ไปส่งบ้านนะ ” เขาบอกพร้อมหยิบของที่กระจุยกระจายเป็นรอบที่สองเพราะหลุดมือเขาใส่ตะกร้าอีกครั้ง มือใหญ่จับแขนเรียวไว้หลวม ๆ

          “ ให้พี่จับเถอะนะ เผื่อจะวูบลงไปอีก ”

          หญิงยิ้มก่อนเดินตามเขาไปที่รถ เขาส่งตะกร้าให้เธอถือ ก่อนหยิบหมวกกันน็อคมาสวมแล้วขึ้นสตาร์ท เธอยืนเก้ ๆ กัง ๆ ด้วยไม่เคยซ้อนมอเตอร์ไซค์คันใหญ่แบบนี้

          ชายหนุ่มเปิดกระจกขึ้นมามองอย่างแปลกใจ

          “ ทำไมไม่ขึ้น ”

          “ บัวขึ้นไม่เป็นจ้ะพี่ ไม่เคยนั่งรถใหญ่แบบนี้ ”

          เขายิ้ม ยิ่งทำให้ใบหน้าคมสันนั้นน่ามองขึ้นมากโข เธอเผลอมองแล้วยิ้มตามอย่างไม่รู้ตัว

          “ พี่ขอโทษนะที่ไม่ได้บอก งั้นส่งตะกร้ามาให้พี่ จับเอวพี่ไว้แล้วนั่งไขว้ขามาทางเดียวกัน ”

        เขาบอก เธอทำตาม ยื่นตะกร้าส่งให้เขาถือ มือเล็กเอื้อมไปจับเอวสอบไว้แล้วพยุงตัวขึ้นนั่ง มันสูงมากเธอเลยเสียว  สองแขนรีบกอดเอวเขาไว้แน่นจนเขาหัวเราะ

          “ บัวต้องถือตะกร้ามือหนึ่ง เอาวางบนตักแล้วประคองไว้ เพราะพี่ต้องขับรถ ถือให้ไม่ได้ อีกมือหนึ่งกอดเอวพี่ ”

          “ แล้วจะตกไหมพี่ บัวเสียวจัง ”

          “ ไม่ตกหรอก พี่ไม่ขับเร็ว ”

          “ ก็ได้จ้ะ ”

          เธอพูด เขาจึงค่อยส่งตะกร้าให้เธอถือ รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ค่อย ๆ เคลื่อนออก กระนั้นมือเล็กก็เอื้อมไปรัดเอวสอบเสียแน่นพร้อมแนบกายซบแผ่นหลังแกร่งเพราะกลัวแสนกลัว ไม่รู้เหตุผลกลใดไปดลใจให้มือใหญ่เอื้อมมาสัมผัสมือเล็กเบา ๆ แล้วบีบ คล้ายกับจะบอกว่า

          “ ไม่ต้องกลัวนะ ”

          แปลกที่ความรู้สึกนั้นส่งผ่านไปยังเธอ หญิงสาวขยับมือเล็กน้อยเป็นสัญญาณว่ารับรู้แล้ว เขาจึงผละมือไปขับรถต่อ

          ทั้งที่เป็นคนแปลกหน้าของกันและกันทั้งคู่ แต่แปลกไหมที่เขายังมีความห่วงใยให้เธอ มากกว่าคนที่ได้ชื่อว่าผัวเสียอีก

          หญิงสาวแนบใบหน้าลงกับแผ่นหลังแกร่ง หลับตาพริ้ม คล้ายจะกำซาบความอบอุ่นเล็ก ๆ น้อย ๆ จากชายแปลกหน้าเข้าไปในหัวใจ เพราะเมื่อกลับบ้านไปแล้ว เธอจะหาความอบอุ่นใด ๆ ไม่ได้เลยจากที่นั่น

          อีกราวยี่สิบนาทีถัดมาก็มาถึงจุดหมายปลายทาง

          ชายหนุ่มจอดรถอย่างระมัดระวังเพราะรู้ว่าหญิงสาวกลัว เธอค่อย ๆ ลงจากรถอย่างปลอดภัย ก่อนจะวางตะกร้าลงกับพื้นแล้วกระพุ่มมือขึ้นไหว้ขอบคุณ

          “ ขอบคุณพี่มากนะจ๊ะที่ช่วยเหลือบัวไว้ แถมยังมาส่งถึงบ้านอีก ” เขาเปิดกระจกหมวกกันน็อคขึ้นแล้วส่งยิ้มมาให้

          ยิ้มแบบนั้นอีกแล้ว ยิ้มที่ทำให้หัวใจดวงน้อย ๆ ของบัวชุ่มชื่นเหลือเกิน

          “ ไม่เป็นไร งั้นพี่ขอตัวกลับเลยนะ ”

          “ จ้ะพี่ ขับรถดี ๆ นะจ๊ะ ”

          เขาพยักหน้ารับ ก่อนจะขับรถจากไป หญิงสาวยืนมองตามหลังเขาจนลับสายตา ก่อนพึมพำอยู่ลำพัง

          “ ขอบคุณมากนะจ๊ะพี่ อ้าว พี่อะไรก็ลืมถามชื่อเสียด้วย เฮ้อ นังบัวนะนังบัว ทำไมซื่อบื้ออย่างนี้นะ พี่เขาอุตส่าห์ช่วยตั้งหลายอย่างดันลืมถามชื่อ ” เธอบ่นตัวเองเบา ๆ ก่อนจะถือตะกร้าแล้วเดินเข้าบ้าน

        “ ต๊าย อีบัว ทำไมมอมม่อล่อกม่อแลกมาแบบนี้วะ อย่างกับไปฟัดกับหมาที่ไหนมา ” เสียงแปร๋นของสาวอวบชื่อลำใย หนึ่งในนางบำเรอของ “ กำนันเทิ้ม ” ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นผัวของเธอ เอ่ยถามขึ้น แต่น้ำเสียงนั้นคล้ายจะเย้ยหยันมากกว่าเป็นห่วง

          “ มึงพูดอย่างนั้นได้ยังไงวะอีลำไย นั่นมันคนเคยโปรดของกำนันเทียวนะเว้ย ทั้งสด ทั้งซิง แต่ขอโทษเถอะ อีของซิงหรือจะมาสู้ของโชกโชนลีลาเด็ด มันก็เลยถูกเทให้เป็นหมาขี้เรื้อนข้างถนนแบบนี้ล่ะวะ ” ละมุด ที่นั่งร่วมวงกินมะม่วงน้ำปลาหวานเอ่ยกัดจิกขึ้นมาบ้าง แล้วพวกลูกคู่ทั้งหลายก็พากันหัวเราะกันเสียงดังอย่างสาแก่ใจ ทั้งที่เธอเองไม่เคยไปทำอะไรล่วงเกินพวกเขาเลยแม้แต่น้อย

          บัว ผู้ถูกกำนันเทิ้มขับรถพาไปตลาดแต่เขาก็ทิ้งเธอให้กลับเอง ก้มหน้าก้มตามองพื้น ไม่ยอมตอบ น้ำตาเจ้ากรรมไหลปริ่มขอบตา จึงรีบสาวเท้าเอาของไปเก็บยังโรงครัวที่ทำแยกออกไปจากตัวเรือนหลังใหญ่

          หากจะผิด ก็ผิดแค่ที่เธอมาแย่งความรักของกำนันเทิ้มให้มาหลงกับความสาวความสดของเธอได้แต่ก็เพียงแค่ช่วงระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น ก่อนที่เขาจะเบื่อแล้วทิ้งขว้างเธอราวกับหมาขี้เรื้อนข้างถนนอย่างที่พวกนั้นว่า

          บัวเก็บของใส่ตู้เย็นเรียบร้อยก็รีบเดินกลับไปยังห้องพักแคบ ๆ ของตนที่อยู่มุมหนึ่งของบ้าน หยิบผ้านุ่งเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำอาบท่าผลัดผ้าก่อนจะเข้ามาในห้องอีกครั้ง ก่อนจะทิ้งตัวลงบนฟูกนอน คว่ำใบหน้าลงกับหมอนใบใหญ่แล้วร้องไห้ปลดปล่อยน้ำตาและความเจ็บช้ำในอกให้มันได้ระบายออกมาบ้าง