“นารา! ผมบอกให้หยุดดิ้น!”
นายหัวหนุ่มคำรามห้ามเสียงทุ้มลึก มองคนในอ้อมแขนด้วยความโมโห หากพิมพ์นาราไม่ได้ผ่านเหตุการณ์ที่น่ากลัวมาแบบสดๆ ร้อนๆ เหมือนเมื่อสักครู่ เขาคงได้จับหญิงสาวพาดกับต้นขา แล้วฟาดลงไปหนักๆ บนก้นงามงอนให้หญิงสาวได้รู้จักเชื่อฟังคำสั่งของเขาบ้าง
“ไม่หยุด! ปล่อยนาราเดี๋ยวนี้”
พิมพ์นาราตะคอกกลับเสียงดังไม่แพ้กัน ทั้งดิ้นทั้งข่วนไปตามต้นแขนและหน้าอกที่เต็มไปด้วยไรขนอ่อนๆ ของคนที่กำลังกระเตงเธอราวกับลูกน้อย ไปยังรถปาเจโรที่จอดไว้ด้านหน้าเรือนแก้ว
“เข้าไปนารา”
ผู้ที่เป็นเจ้าของเกาะเปิดประตูออกได้ ก็โยนร่างเล็กไปที่เบาะหน้าโดยไม่ปราณีปราศรัย ก่อนจะปิดประตูรถกระแทกเสียงดัง แต่พอก้าวมาขึ้นรถ ก็มีอันต้องนิ่งขึงตัวชา ความรู้สึกผิดแล่นพล่านทั่วกาย เมื่อได้ยินคำรำพันปนสะอื้นของคนที่นั่งคู้เข่ากอดตัวเองกลมนั่งอยู่ชิดกับประตูรถ
“ทำไมต้องโทษว่าเป็นความผิดของนารา...นาราไม่ได้ไปยั่
