บทที่ 22
นาฬิกาที่ผนังห้องบอกเวลาตีหนึ่งสี่สิบห้านาทีแล้วแต่บทสวาทร้อนฉ่าครั้งที่นับไม่ถ้วนของคีแรนก็ยังไม่จบสิ้น ตลอดเวลาที่ผ่านมาหลายชั่วโมงหล่อนถูกเขากระทำย่ำยีด้วยความหื่นกระหาย ถูกปลุกเร้าจนโอนอ่อนผ่อนตามอย่างน่าละอาย
“พะ...พอ...พอก่อนเถอะค่ะ...พราวไม่ไหวแล้ว...”
หล่อนไม่เหลือเรี่ยวแรงที่จะต่อกรกับความหิวกระหายบ้าคลั่งของคีแรนได้อีกแล้ว ความอ่อนล้ากัดกินจนร่างกายแทบจะหมดแรงเคลื่อนไหว
คนตัวโตคลายยอดถัน เงยหน้าขึ้นมองหล่อนด้วยสายตาที่ยังคงเต็มไปด้วยเพลิงปรารถนา
“นี่ยังไม่ได้กึ่งหนึ่งของความต้องการของฉันเลยนะ พราวเนตร...ฉันยังหื่นได้มากกว่านี้อีกเกินครึ่ง”
หล่อนรู้ว่าคีแรนเป็นผู้ชายที่หื่นกระหายในรสสวาทอย่างบ้าคลั่ง เพราะคู่ขาแต่ละคนของเขาต้องเดินขาถ่างออกไปจากคฤหาสน์หลังงามแห่งนี้ทุกคน
“แต่พราว...ไม่ไหวแล้ว...พราว...เหนื่อย...” หล่อนวิงวอนขอความเมตตา “ให้พราว...กลับห้องเถอะนะคะ”
