บทที่ 17
“พราว...อยากรู้ว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้นเหรอคะ”
“หึ...ทำไมไม่ถามผัวสุดที่รักของเธอดูล่ะ”
พราวเนตรเม้มปากเป็นเส้นตรง “คือพราวโทรหาพี่ชัยแล้วค่ะ แต่พี่ชัยไม่ยอมรับสาย”
“มันคงยังไม่ฟื้นน่ะสิ” คีแรนแค่นยิ้มเลือดเย็น
“คะ? คุณคีแรนว่ายังไงนะคะ” หล่อนไม่เข้าใจความหมายของคำพูดที่ได้ยิน
“เธอลองทบทวนให้ดีๆ สิ แล้วเธอจะรู้ว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้นบ้าง”
“พราวพยายามคิดแล้วค่ะ แต่จำไม่ได้เลย”
คีแรนก้าวเท้าเข้ามาหา ในขณะที่คนตัวเล็กถอยหลังหนีตามสัญชาตญาณ
“ฉันกระทืบผัวเธอจนเข้าโรงพยาบาลยังไงล่ะ”
“คุณคีแรน?!” หล่อนตกใจแทบช็อก “คุณคีแรนล้อเล่นใช่ไหมคะ”
“ฉันไม่ได้ล้อเล่น ฉันกระทืบมันจนสลบคาตีน”
พราวเนตรยืนอึ้ง แทบไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน “ทำไม...ทำไมคุณคีแรนทำแบบนี้คะ” หล่อนร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ มองเขาอย่างตัดพ้อ “ถ้าเกลียดพราวก็มาลงกับพราวสิคะ ทำไมจะต้องไปทำร้ายคนอื่นด้วย...” หล่
