บทที่ 26
เช้าวันต่อมา พราวเนตรต้องสะดุ้งตกใจ เมื่อเปิดประตูห้องพักออกมาแล้วพบว่าคีแรนยืนรออยู่
“คุณคีแรน...”
“ไม่ต้องทำหน้าตกใจ ฉันไม่ได้มาฟัดเธอหรอก วันนี้ไม่สะดวกฉันมีประชุมแต่เช้า” เขาพูดดักคอหล่อนอย่างรู้ทัน “ที่ฉันมาก็เพราะว่า...” ชายหนุ่มหยุดพูดเล็กน้อย ก่อนจะยื่นเนกไทให้หล่อน
“ผูกให้หน่อย”
“คะ?”
“ผูกให้หน่อย วันนี้มือไม่มีแรง”
พราวเนตรมองเขาอย่างประหลาดใจ “แต่ปกติ...คุณคีแรนก็...ผูกเองนี่คะ”
โหนกแก้มของคีแรนมีจุดสีเข้มขึ้นทันที ก่อนที่เขาจะทำเป็นพูดเสียงดังกลบเกลื่อนความรู้สึกแท้จริงของตัวเอง
“ก็บอกว่ามือไม่มีแรงไงล่ะ เมื่อคืนใช้ทำอะไรให้ใครก็ไม่รู้ทั้งคืน ผูกให้หน่อยจะตายหรือไง”
คนตัวเล็กหน้าร้อนจัดด้วยความขัดเขินเอียงอาย เพราะเข้าใจความหมายดีว่าเขาหมายถึงใคร
“ก็...ได้ค่ะ”
คีแรนแทบจะซ่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เอาไว้ไม่อยู่ เขาขยับตัวเข้ามาใกล้พราวเนตร และย่อตัวให้ต่ำลงเพื่อไ
