รักใคร่เพียงคุณ

กลับมาเจอกัน

ปึก!!

“ขอโทษคะ” ฉันรีบขอโทษคนด้านหลังแต่พอหันไปก็พบว่าเป็นไอ้สารเลวที่ทำให้ชีวิตฉันพัง

วายุเลิกคิ้วมองเอวาและหันไปมองเด็กน้อยที่กำลังนอนหลับบนตักของผู้ชายคนนึงอยู่ด้านนอก

“ว้าว มีผัวใหม่แล้วเหรอ?”

ฉันได้แต่มองผู้ชายตรงหน้าด้วยอารมณ์โกรธแค้นแต่คุณวาริสเดินเข้ามาเสียก่อนฉันเลยขอตัวกลับก่อนหากอยู่นานกว่านี้ฉันคงคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้แน่ๆ

“ตุลย์เรากลับกันเถอะ”

"เสร็จงานแล้วเหรอ"

"อื้อ!"

ฉันรีบพาวันใหม่กลับให้ไวที่สุดเพราะไม่อยากทนหายใจร่วมกับผู้ชายที่เห็นแก่ตัว ถ้าคุณวาริสไม่มีพระคุณกับฉัน ฉันจะไม่มีทางมาเหยียบที่นี่แน่ๆ

//วายุ//

ผมเดินมาดูรูปที่ทีมงานลองถ่ายเด็กที่ชื่อวันใหม่ก็น่ารักนะ น่ารักมากเลยล่ะผมให้ทีมงานส่งรูปมาให้ผมทำให้ทีมงานต่างหันมามองหน้าผมกันหมด นั่นสิผมจะเอามาทำไมกัน

“ฉันรู้สึกถูกชะตากับวันใหม่ยังไงก็ไม่รู้” วาริสเดินมาหาน้องชายที่กำลังเลื่อนดูรูปของวันใหม่จนกระทั้งมาถึงรูปของเอวา

“เริ่มถ่ายเมื่อไหร่อะ”

“อาทิตย์หน้าแต่เสียดายเอวาไม่รับงานเพิ่มขอแค่งานนี้งานเดียว เธอคงอยากให้วันใหม่โตกว่านี้”

“มันก็เรื่องของเขาตอนนี้ก็คงไม่ลำบากอะไรมากหรอกมั้งแฟนเธอก็ดูมีเงินน่าจะเลี้ยงเธอได้อยู่หรอก เลิกสนใจสองแม่ลูกนี่ได้แล้ว วันนี้จะพาไปรู้จักว่าที่น้องสะใภ้”

“อีเด็กริชชี่นั่นน่ะเหรอ ไล่ไปได้แล้วไอ้วา ไม่ยอมไปก็ขายคอนโดทิ้งไปเลยฉันไม่ถูกจริตกับเด็กนี่เลย”

“ฮ่าๆ ไล่ยังไงก็ไม่ไปให้ทำไงอะ”

“ถ้าเอวาไม่มีลูกฉันคงจะยุให้แกรับไว้พิจารณาแต่เผอิญว่าน้องชายฉันมันเลวทรามมากเลยไม่อยากให้น้องเอวามาจมทุกข์กับคนแบบแก ไปได้แล้วไป”

“จ้า เครียดมากระวังแก่ไวนะ”

“ไอ้วา!!!”

ผมหนีลงมาข้างล่างก็เจอสองแม่ลูกกำลังป้อนขนมให้กันแล้วผัวไปไหนทำไมไม่มาดูแลผมเดินมายืนอยู่ด้านหลังแต่เด็กคนนี้น่ารักจัง ขอซื้อเอวาจะขายไหมนะ

วันใหม่ส่งยิ้มหวานให้วายุทำให้วายุอดไม่ได้ที่จะยิ้มกลับไป รอยยิ้มแบบนี้มันทำให้หัวใจของวายุเจ็บแปล๊บจนอธิบายไม่ถูก ทั้งสองเดินขึ้นรถเบนซ์ของตุลย์วายุเลยได้แต่มองตามจนพ้นสายตา

“คุณวายุคะ” นารีสาวน้องฝึกงานที่กำลังอยู่ในช่วงทดลองงานกับวายุอยู่ เธอเดินเข้ามาพร้อมกับถุงขนมที่วายุซื้อมาให้

“เสร็จงานหรือยังคะ”

“เสร็จแล้วค่ะ เรากลับกันเลยไหมคะ”

“ค่ะ วันนี้พี่ขอแวะไปหาเพื่อนแป๊บนึงนะ”

ผับวายุ

เสียงเพลงและสาวสวยที่กำลังห้อมล้อมวายุแต่กลับไม่มีท่าทีที่วายุจะสนใจเลย รอยยิ้มของวันใหม่ยังติดตาของตนไม่หาย

"เป็นเหี้ยไรครับท่านรองหัวหน้าพรรค" ปอนด์เอ่ยถามเพื่อนที่นั่งเงียบตั้งแต่มา

"วันนี้กูเจอเอวากับลูกด้วย แต่เสียดายมีผัวแล้ว"

"ถุ้ยย ตัวมึงเองจิ้มผู้หญิงมามากกว่าอายุมึงอีกไอ้ฉิบหาย แต่ลูกของเอวาหน้าคล้ายๆมึงนะ แม่กูยังบอกเลย"

"ใช่ไหม กูก็คิดแบบมึงแต่เรื่องมันผ่านมาจะ5ปีแล้ว ถ้าเป็นลูกกูทำไมไม่มาเรียกร้องอะไร กูรับลูกได้นะจะเลี้ยงให้ดีเลย"

"มึงพูดเหมือนไม่อยากได้แม่เขา เขาคงจะยกให้มึงหรอก ถ้ามึงอยากรู้ก็ลองตรวจDNAดิวะ"

วายุเองก็คิดเรื่องนี้มาตลอดทั้งวัน แต่ถ้าเป็นลูกของตัวเองขึ้นมาจริงๆจะทำยังไง เอวาคงไม่มีทางยกลูกให้แน่ๆ

อีกด้าน...

วันใหม่ตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะเธอหิวจนทนไม่ไหว เอวาเลยต้องลุกมาหานมให้เธอดื่มแต่วันใหม่กลับพูดถึงการลองชุดวันนี้ไม่หยุดเลย

"วันนี้ชุดที่วันใหม่ใส่สวยมากเลยค่ะ มี๊ชอบไหมคะ"

"ชอบสิคะ มี๊ชอบชุดของวันใหม่ทุกชุดเลยค่ะ"

"เพื่อนๆของวันใหม่ถามว่าลุงตุลย์คือพ่อของวันใหม่หรือเปล่า วันใหม่จะตอบเพื่อนยังไงดีคะ"

"ลุงตุลย์ก็คือลุงตุลย์ไงคะ ดึกมากแล้วมานอนดีกว่าค่ะ พรุ่งนี้มี๊ต้องไปซื้อเสื้อผ้ามาขายให้ทันเย็น"

ก็คงประมาณนี้แหละนะชีวิตฉัน ต้องตอบคำถามที่ไม่รู้จะตอบยังไง ทำไมลูกฉันต้องมาเจอสังคมแบบนี้ด้วย หรือฉันควรจะไปทำงานกับตุลย์เพื่ออนาคตของวันใหม่

"มี๊สัญญาว่าจะไม่ปล่อยให้หนูต้องเจอเขาเลย เขาไม่มีคุณสมบัติในการเป็นพ่อด้วยซ้ำ!"

วันต่อมา

ฉันต้องเอาวันใหม่ฝากตุลย์ไปทำงานด้วย ถ้าต้องหอบหิ้วลูกสาวไปประตูน้ำก็คงจะไม่ดี วันใหม่คงร้อนจะทนไม่ไหว ฉันใช้เวลาเลือกเสื้อผ้าอยู่นานกว่าจะได้ชุดที่ถูกใจ ดูเวลาตอนนี้เกือบ10โมงแล้วป่านนี้วันใหม่งอแงแย่แล้วล่ะ ฉันเลือกที่จะเดินออกมาแม้จะอยากดูเสื้อต่ออีกหน่อย ออกมาได้ไม่เท่าไหร่ก็เจอคนของคุณวาริส น่าจะน้องนารีเธอหันมายิ้มให้ฉันด้วยแต่พอเห็นผู้ชายที่เดินตามเธอมามันทำให้ฉันต้องหุบยิ้มทันที

"คุณเอวามาซื้อเสื้อผ้าเหรอคะพอดีบ้านนารีอยู่แถวนี้พอดีเลย"

"ค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วขอตัวก่อนนะคะ" ฉันเดินแยกออกมายังไม่ถึง3ก้าวเสียงของไอ้สารเลวนั่นก็เอ่ยทักฉันทันที

"ลูกอยู่กับใครอะ อยู่กับผัวใหม่เหรอ"