"จะไปซื้อเองก็ได้" บ่นอุบอิบแต่ก็มีความมุ่งมั่นมากยังไม่ทันเปิดประตูรถธีภพก็เดินเข้ามาหาหล่อนพร้อมด้วยใบหน้าเรียบตึงเป็นนิจศีลของเขา
"มนหาไม่เจอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นปากกาถึงหายไปหมดบ้านแบบนี้คนขับรถก็ไม่ช่วยมนจะออกไปซื้อมาเซ็นคุณธีร์อย่าเพิ่งนอนนะคะมนจะกลับมา"
"ไม่ต้อง ต่อให้ออกไปร้านสะดวกซื้อคงไม่มีปากกาขายให้เธอสักด้ามหรอกเพราะเธอไม่ได้ตั้งใจให้มันมีแต่แรก"
"คุณธีร์หมายความว่ายังไง "
หญิงสาวมองดวงตาวาวโรจน์ของเขาแล้วก็นิ่วหน้ายิ่งตอนที่มือหนาของเขายื่นมาบีบแขนหล่อนอย่างคุกคามผิดวิสัยเขายิ่งทำให้หล่อนแปลกใจ
"ฉันต่างหากที่ต้องถามว่าทำอย่างนี้เธอต้องการอะไรเธอเป็นคนยังไงกันแน่มนพัทธ์"
เสียงห้าวทุ้มที่ลงเสียงหนักกว่าที่เคยเสียงลมหายใจหอบกับโหนกแก้มแดงระเรื่อบ่งบอกความโมโหของเขาทำให้หล่อนงงเป็นไก่ตาแตก
"เลิกพูดบ้าบอสักทีปล่อยมนมนจะออกไปข้างนอกเอ๊ะปล่อยนะคะ"
หญิงสาวสะบัดแขนแต่กลับถูกเข
