“หมอที่โรงพยาบาลนี้รักษากันยังไง นี่แผลหายกับกระดูกเชื่อมกันบ้างแล้วแต่ความทรงจำไอ้ธีร์ยังไม่กลับมา”
อาการโวยวายของภูชิตที่มาเยี่ยมเพื่อนบ่อยไม่ได้นักเพราะว่าช่วงนี้เป็นเทศกาล เขาไม่สามารถพักได้ตลอดแม้จะเป็นเจ้าของกิจการ เขามาเยี่ยมธีภพเพียงสามครั้งตลอดสามสัปดาห์ที่ผ่านมา
เพื่อนสนิทมองเขาเหมือนคนแปลกหน้าและเฉยเมยจนใจหาย ในใจคิดว่าให้มันจำได้แล้วมาชำระบัญชีแค้นกันยังจะดีกว่าลืมกันอย่างนี้
“หมอตรวจทุกอย่างแล้ว คงต้องรอแค่เวลา” ธนาบอก สบตาของคนจำอะไรไม่ได้แล้วเลยไปมองมนพัทธ์ที่กำลังเก็บข้าวของเข้ากระเป๋าสำหรับกลับบ้านเพราะหมออนุญาตให้ธีภพกลับไปพักฟื้นที่บ้านได้และค่อยตามมาดูอาการตามนัดจนกว่าจะหายดี
เห็นคนพูดอาการของธีภพอย่างเป็นห่วงและหารือกันเรื่องให้เขาไปเช็กที่โรงพยาบาลอื่นกันอย่างเคร่งเครียดมนพัทธ์ก็มองคนตัวปัญหาเหมือนจะตำหนิที่เขาไม่ยอมบอกความจริงกับทุกคน ทั้งที่เวลาก็ล่วงเลยมาพักหนึ
