“การแต่งงานของเราเกิดขึ้นเพราะฉันถูกบังคับการที่ฉันไม่ได้รักเธอมันไม่ใช่ความผิดของฉันฉันหวังว่าเธอจะเข้าใจ”
มนพัทธ์คงแสดงความรู้สึกในแววตามากเกินไป แม้ว่าจะนิ่งงันไม่ฟูมฟายและยอมรับแต่โดยดีแต่ดวงตาของหล่อนมันคงบอกทุกอย่างว่าหล่อนเสียใจแค่ไหนเมื่อที่ผ่านมาหล่อนไม่เคยได้เข้าไปอยู่ในใจเขา ไม่เคยแม้จะได้เฉียดกราย
ในยามที่อยู่กันเพียงลำพัง เขาถึงได้เอ่ยประโยคสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน มนพัทธ์สัมผัสได้ว่าเขาสงสารหล่อนและรู้สึกผิด ทั้งที่มันไม่ใช่ความผิดอะไรของเขาสักนิดเดียว ที่เขาพูดมันก็ถูก
เป็นหล่อนคนเดียวที่ก้าวเข้ามาในชีวิตเขา และเขาก็ตักเตือนแล้วว่าระหว่างเขากับหล่อนเป็นไปไม่ได้ แต่หล่อนเองที่ไม่เคยหักห้ามใจ คงต้องบอกกับธนาว่าหล่อนไม่สามารถถ่วงเวลาต่อไปได้อีก บางครั้งความรักระหว่างธีภพและจิดาคงจะมั่นคงจนเอาชนะทุกสิ่งอย่าง ธนาและภารดีคงเปิดใจกับพวกเขาได้
“มนเข้าใจค่ะคุณธีร์”
ในมือถือซ
