ดั่งลมหวนรัก ตอนพิเศษ

ตอนที่หนึ่ง เพียงรัก แรกพบ 2

มนพัทธ์เรียกแท็กซี่เพื่อเดินทางกลับคอนโดมิเนียมของเพื่อนซึ่งหล่อนมาขออาศัยอยู่ระหว่างทำธุระที่กรุงเทพฯ วันนี้นอกจากทำภารกิจไม่บรรลุเป้าหมายแล้วยังเพิ่มปัญหามาอีกหนึ่งอย่างนั่นคือหล่อนต้องหาทางเอาเงินแปดพันบาทคืนชายแปลกหน้าที่หล่อนจำหน้าเขาและยี่ห้อรถกับเลขทะเบียนได้อย่างแม่นยำให้ได้

“มน กลับมาแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง หาบ้านตามที่อยู่ในกระดาษที่ลุงเขียนให้เจอไหม” ตรี เนตรตรียา เพื่อนสนิทที่สุดในช่วงเรียนมหาวิทยาลัยเดินเข้ามาหาทันทีที่หล่อนเปิดประตูห้องเข้าไป ท่าทางสอบถามแบบกระตือรือร้นของเพื่อนทั้งที่หล่อนก็ตามหาบ้านหลังนี้มาสองวันแล้วทำให้หล่อนค่อนข้างแปลกใจ

“ยังไม่เจอ ทำไมเหรอตรี”

“ก็ถามไปอย่างนั้นล่ะ กำลังลุ้นไงว่ามนจะหาเจอหรือเปล่า”

มนพัทธ์เล่าให้เนตรตรียาฟังเรื่องเหตุผลที่หล่อนเดินทางจากพัทยามาจากกรุงเทพฯ โดยไม่ปิดบัง ก่อนหน้านี้หล่อนเรียนชั้นอุดมศึกษาที่มหาวิทยาลัยชื่อดังย่านรังสิตและได้กลับไปทำงานที่บ้านเกิดที่พัทยา หล่อนได้เคยช่วยเหลือยามเฝ้าบ้านของเศรษฐีหลังหนึ่งแล้วเขามอบที่อยู่กับสร้อยล็อกเกตให้หล่อนพร้อมกับบอกว่าเป็นบ้านเจ้านายเขาที่อยู่กรุงเทพฯ เจ้านายเขามีโรงแรมหลายๆ สาขาทั่วประเทศเขาสนิทกับเจ้านายมากและจะฝากงานให้หล่อนหากหล่อนต้องการหางานทำ

ตัวเขาเองไม่ได้มาบ้านที่พัทยาบ่อยเพราะเฝ้าบ้านให้เจ้านายที่กรุงเทพฯ จะตามมาพัทยาในช่วงที่เจ้านายมาพัทยาเท่านั้นถ้าหล่อนต้องการงานหรือว่ามีเรื่องเดือดร้อนให้มาหาที่บ้านนั้นพร้อมกับยื่นล็อกเกตให้ลุงยามจะขอร้องเจ้านายให้ช่วยหล่อนตอบแทนที่หล่อนช่วยชีวิตลุงเอาไว้

มนพัทธ์คิดว่าเป็นเรื่องตลกและไม่คิดว่าจะไปหาลุงตามที่คิด แต่มัวแต่ช่วยลุงที่เป็นโรคหัวใจกำเริบจนลืมคืนล็อกเกตคุณลุง พอมีรถมูลนิธิพาคุณลุงยามคนนั้นเข้าโรงพยาบาลแล้วหล่อนก็ตามหาเขาไม่พบ ล็อกเกตจึงถูกเปิดออกดู พอเห็นว่าเป็นรูปคุณลุงกับผู้หญิงวัยเดียวกับท่านซึ่งอาจจะเป็นของสำคัญเพียงชิ้นเดียวของลุงยามคนนั้น

แม้ว่าไม่มีราคาค่างวดแต่หล่อนก็คิดว่าน่าจะสำคัญกับคุณลุงจึงตั้งใจจะนำมาคืน ประจวบเหมาะกับช่วงนี้หล่อนโดนเลย์ออฟเพราะว่าโรงแรมที่ทำงานอยู่ปิดกิจการ มนพัทธ์จึงเดินทางมาเพื่อหางานทำ ช่วงระหว่างรอเรียกสัมภาษณ์หล่อนก็ไปตามหาบ้านเจ้านายคุณลุงยามผู้ใจดี และถ้าหางานไม่ได้จริงๆ อาจจะหน้าด้านช่วยให้ลุงยามของานให้ทำด้วยให้รู้แล้วรู้รอดเพราะช่วงนี้งานหายากหาเย็นเหลือเกิน

“หาไม่เจอแถมยังได้งานงอกขึ้นมาอีกต่างหากล่ะตรี” มนพัทธ์ยื่นเงินปึกหนึ่งให้เพื่อนดูแล้วก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้เนตรตรียาฟัง

“ช่วงนี้ดวงมนมีแต่คนให้ของนะเนี่ย” เนตรตรียาแซว “เอ่อ มน ถ้าตรีช่วยให้หาเจ้าของรถคันนี้เจอได้ มนช่วยตรีกลับเรื่องหนึ่งได้ไหม” เนตรตรียาบอกอย่างตื่นเต้น ดวงตาคู่สวยที่ไหวระริกของเพื่อนทำให้มนพัทธ์กังขา

“ตรีทำท่าตื่นเต้นลุกลี้ลุกลนตั้งแต่มนเปิดประตูเข้ามาแล้ว จริงๆ ตรีอยากพูดเรื่องนี้กับมนแต่แรกหรือเปล่า จริงๆ ไม่ได้สนใจเรื่องของมนหรอกใช่ไหม”

“แหม รู้ทันจริง ตอนแรกจะขอให้มนช่วยอย่างที่มนว่าล่ะ รอมนมาทั้งวันเลยล่ะ แต่ว่าตอนนี้ เรามีข้อแลกเปลี่ยนกันแล้วล่ะ ว่าไงๆ ตกลงไหม”

“ตกลงจ้ะ ถึงตรีไม่ช่วยอะไรเรา เราก็ช่วยตรีอยู่แล้วล่ะ แล้วว่าแต่อยากให้เราช่วยอะไร เล่ามาเถอะก่อนที่ตรีจะอกแตกตาย” ท่าทางตื่นเต้นและยิ้มแก้มแทบปริของเพื่อนทำให้มนพัทธ์แกล้งบอกเสียงขึงขัง เนตรตรียาโผเข้ามากอดและหอมแก้มฟอดใหญ่เป็นการขอบคุณ

“มนน่ารักที่สุดเลย คืองี้ พี่คนหนึ่งที่มนเคยเจอที่ร้านบีทวิน” เนตรตรียาเอ่ยถึงร้านอาหารกึ่งผับระดับไฮคลาสที่เจ้าตัวเคยไปบ่อยๆ “พี่เขาเป็นคนที่ตรีเห็นหน้าแล้วปลื้มก่อน วันนั้นตรีมองเขาสบตาไปมา เขาเลยมาขอเบอร์ตอนนั้นตรีดีใจมาก แต่ผ่านมาสองสามวันเขาไม่ค่อยติดต่อกลับเลย เจอชื่อเขาในโปรแกรมแชตตอนแอดเบอร์เลยทักทายไป แต่ส่วนใหญ่ถามแล้วเขาไม่ค่อยตอบ เข้าใจไปแล้วว่าวันที่เจอกันน่ะเหมือนเขาจีบตรีเล่นๆ ตรีนอยด์ไปพักหนึ่งเลย แต่วันนี้เขาคุยกับตรีตั้งหลายประโยคเหมือนที่ผ่านมาเขาไม่ค่อยว่าง แต่วันนี้เพิ่งจะว่าง แถมเขายังชวนตรีไปเจอกันด้วย”

“เข้าเรื่อง” มนพัทธ์บอกเพื่อนแกล้งทำเสียงดุกับคนที่ทำท่าทำทางเพ้อฝันสุดๆ ให้เบรกบ้างเพราะรับเนตรตรียาในภาพแบบนี้ไม่ค่อยทัน

เนตรตรียาเป็นสาวสวยและเป็นดาวคณะในตอนที่เรียนแต่เจ้าตัวเอาแต่มุเรียนและทำกิจกรรม ไม่เปิดช่องว่างหัวใจให้ใคร มนพัทธ์สนิทกับเจ้าตัวที่สุดจนขนาดมีคนบอกว่าเสียดายหากจะเป็นคู่เลสเบี้ยนกัน การที่ได้ยินเพื่อนพูดถึงผู้ชายอย่างตื่นเต้นเป็นเรื่องใหม่สำหรับหล่อน แต่หล่อนก็ไม่ชวนตื่นเต้นต่อเพราะไม่ค่อยชอบทำให้เพื่อนกู่ไม่กลับ บางครั้งหล่อนก็ดึงเพื่อนให้อยู่กับโลกแห่งความจริงบ้าง

“แหม” เนตรตรียาตีแขนมนพัทธ์ผลัวะ “เรื่องของเรื่องคือ เราอยากไปเจอพี่เขา มนพาไปหน่อยสิ คืนนี้เลย”

“คืนนี้” มนพัทธ์อุทาน “คนดีๆ ที่ไหนเขานัดกันกลางคืน แน่ใจเหรอตรี”

“เพราะไม่แน่ไงถึงจะพามนไปด้วย แต่พี่เขาน่าไว้ใจนะ เขาดูเนิร์ดๆ ด้วยซ้ำ เขาดูเป็นคนดีมากๆ เลยนะ พูดจาอ่อนโยนคะขาทุกคำ แถมที่ที่นัดก็เป็นผับที่ปลอดภัยด้วย ไปเหอะนะ เราเชื่อในเซนส์ของเรา” พูดไปมือก็เขย่าแขนมนพัทธ์ไปเหมือนเด็กกำลังอ้อนให้ซื้อของเล่นถูกใจ

“ตรีเชื่อในเซนส์หรือว่าหลงรักเขาหัวปักหัวปำกันแน่ ตรีไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะเนี่ย” ปากเอ่ยสอนเพื่อนไปราวกับว่าลืมเหตุการณ์ที่หล่อนยืนตะลึงกับหนุ่มหล่อท่ามกลางเมฆทะมึนในวันนี้มา

“เอาจริงๆ นะมน ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ตรีรู้สึกว่าเจอคนที่ใช่ ตลอดยี่สิบห้าปีที่ผ่านมาตรีไม่เคยรู้สึกเลยว่ารู้สึกแบบนี้มาก่อน ไม่อย่างนั้นตรีก็เฉยเมย ไม่ยินดียินร้ายหรอกที่ผ่านมามีคนมาจีบเยอะไปไม่เห็นเคยสนใจ แต่กับคนนี้ตรีมีเซนส์จริงๆ นะมน ตรีฝันเห็นงูยักษ์ตัวเขื่องก่อนเจอพี่เขาแล้วตอนนี้ก็ยังฝัน แถมช่วงนี้ดูดวงออนไลน์มาเว็บไหนก็บอกว่าจะเจอเนื้อคู่ทั้งนั้น ตรีเลยรู้สึกว่ามันต้องใช่”

เนตรตรียาเป็นคนช่างเพ้อฝันและชอบดูดวง แต่ที่ผ่านมาเจ้าตัวเคยแต่บ้าดารานักร้อง ครั้งนี้เพิ่งเคยเห็นสนใจและบ้าคลั่งคนธรรมดาอย่างจริงจัง สงสัยครั้งนี้จะปลื้มมากจริงๆ แล้วเจ้าตัวอ้างว่ามีเซนส์อีก ใครจะทัดทานไหว เกิดไม่ไปเป็นเพื่อนแล้วเนตรตรียาไปเองคนเดียว ใครจะช่วยดู

“ก็ได้ๆ อยากเห็นเหมือนกันว่าเนื้อคู่ของเพื่อนมนจะหน้าตาดูเป็นคนดีอย่างที่บอกไหม แต่ท่าทางคงจะหล่อกว่าดาราเกาหลีชัวร์ ไม่งั้นตรีคงไม่เพ้อถึงได้ขนาดนี้”

“หล่อกว่าสิบเท่า ตัวจริงพระเอกเกาหลีที่เคยเจอมาไม่เคยมีใครหล่อกว่าพี่คนนี้ พูดเลย”

“มิน่าล่ะ” มนพัทธ์พอเข้าใจ

“ไป เข้าใจตรีแล้วก็ไปแต่งตัว เราจะไปกันคืนนี้”

“โธ่ ตรี นี่มันเพิ่งหัวค่ำ ใจคอจะไปตอนนี้เลยหรือไง มนเพิ่งกลับมาเอง” มนพัทธ์ขืนมือของเพื่อนเอาไว้

“เราต้องเตรียมตัวก่อน ตรีจะออกเดตนะ เสื้อผ้าหน้าผมต้องเป๊ะหน่อยสิ มนเองก็เหมือนกัน จะไปแซตเทิลไลต์ผับนะ สาวๆ ที่นั่นแข่งกันแต่งตัวอย่างกับจะไปเป็นพริตตี้มอเตอร์โชว์ถึงแค่ไปเป็นเพื่อนตรีก็แต่งให้มันดูดีด้วย ไม่เอาชุดอาร์ตๆ กับกระเป๋าใบโตๆ นะ มันไม่เข้ากับสถานที่อย่างแรง”

เพราะเหตุผลของเนตรตรียามนพัทธ์จึงถูกลากไปห้องนอนเพื่อเลือกเฟ้นหาชุดที่ดูดีในสายตาเพื่อน โดยมนพัทธ์มีข้อแม้ว่าต้องไม่โป๊ด้วยเพื่อความปลอดภัยและคล่องตัว เห็นเพื่อนรักมีความสุขและตื่นเต้น ดูอิ่มเอมจนยิ้มแก้มปริแล้วก็ต้องยอมตามใจ ปรกติแล้วไม่ได้เห็นรอยยิ้มของเพื่อนง่ายนักเพราะเนตรตรียามีปัญหาครอบครัว เลยไม่ค่อยยิ้มอีกทั้งไม่ค่อยเปิดโลกของตัวเองให้ใครเข้ามา

มนพัทธ์เห็นความร่าเริงของเพื่อนรักแล้วจึงยอมตามใจเพื่อนทุกอย่างทั้งที่วันนี้ตัวเองก็เพลียจากการเดินหาสมัครงานและตามหาบ้านเจ้านายคุณลุงยาม แต่เห็นแววตาแห่งความสุขพร้อมทั้งความตื่นเต้นของเพื่อนแล้วไม่อยากขัด คิดไว้ด้วยซ้ำว่าผู้ชายคนนั้นอาจจะเป็นคนที่นำพาโลกแห่งความสดใสมาสู่เนตรตรียาก็เป็นได้