บทที่ 4 ยิ่งรู้สึก ยิ่งเจ็บปวด

3032 Words

[บทบรรยาย :: สีคราม] โรงพยาบาล "หมอครับ! ช่วยด้วย! "ผมพูดเสียงดังเพราะตอนนี้ผมตื่นตระหนกที่จู่ๆ ไอ้เด็กนี่มันก็มาเป็นลมล้มพับไปต่อหน้าต่อมา เเถมหน้าตามันตอนนี้สีหน้าดูไม่ค่อยดีนัก "คนไข้เป็นอะไรมาคะ" "เอ่อ.."ผมชะงักไปสักพัก ไอ้ครามไม่รู้นี่หว่ามันเป็นอะไร ก่อนจะตอบหมอกลับไปว่า "เมื่อคืนเราอาจจะมีเซ็กกันค่อนข้างหนัก.. เป็นไปได้ไหมถ้าเขาจะอ่อนเพลียเกินไป" "งั้นเชิญทางนี้เลยค่ะ"เธอพูดยิ้มๆ ก่อนจะเดินนำหน้าผมไป ผมเเบกไอ้เด็กนี้ไว้ในอ้อมอกไม่ปล่อยให้ห่างไปไหนโดยมีไอ้เด็กโซ่มันขอติดมาด้วย ที่จริงผมก็ไม่ได้อยากให้มันตามมาด้วยหรอก แค่ไม่อยากให้ริคุมันตื่นมาแล้วไม่เจอใครเพราะเดี๋ยวผมก็ต้องกลับไปทำหน้าที่ต่อแล้ว "ว่าไงครับหมอ"ผมซักถามด้วยอาการใจร้อน ก็ไอ้เด็กริวเเม่งนอนนิ่งไม่ยอมตื่นขึ้นมาสักทีเเบบนี้ใครมันจะไปอยู่นิ่งได้วะ ยิ่งถ้าพ่อผมมารู้ว่าทำน้องไม่สบายล่ะก็ไอ้ครามโดนหนักเเน่ เเต่ขอโทษทีนะครับพ่อ ผมทำน้องมันมาทุกท่าเเล้วเเหละ J "คนไข้พักผ่อนน้อยน่ะค่ะมีอาการอ่อนเพลีย เเล้วก็ที่ข้อเท้า.."เธอหยุดไปสักพักมือจับไปที่ข้อเท้าของริคุ ผมมองตามไปก็พบว่ามันทั้งบวมเเละเกือบจะช้ำเเอบอมเขียวๆ ด้วยซ้ำ "มีอาการบวมหนักเลยนะคะ คนไข้ได้เดินหรือใช้งานมันหนักไปหรือเปล่าคะเนี่ย ยังไงช่วงนี้ช่วยดูเเลเขาอย่างใกล้ชิดนะคะ.. หมอจะให้น้ำเกลือเเละพักฟื้นก่อน" "ครับหมอ" "เดี๋ยวคุณช่วยเซนต์เอกสารเเละรับยาด้านนอกด้วยค่ะ" "ครับ" "อาจารย์"ไอ้เด็กโซ่มันเรียกผมเสียงเคือง ผมแค่ชายตามองแต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป หึ! คิดว่าผมไม่รู้หรอไงว่าไอ้นี่มันคิดอะไรกับริว ผมไม่ใช่คนโง่ที่จะดูไม่ออกขนาดนั้นเหมือนมันหรอกที่ไม่ฉลาดเอาซะเลยเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อเเท้ๆ "อาจารย์เลิกให้มันเดินมาโรงเรียนซะทีเถอะ.." "หึ มีสิทธิ์อะไรมาสั่งผม" "ผมไม่ได้อยากจะพูดเเบบนี้ เเต่ผมไม่ชอบขี้หน้าอาจารย์เท่าไหร่.." อันที่จริงผมก็รู้นั่นเเหละว่ามันดูจะไม่ชอบขี้หน้าผมเท่าไหร่ เเต่ผมเเคร์ด้วยหรอ ผมต้องเเคร์มันหรอไง ผมเเคร์เฉพาะคนที่ผมรักเท่านั้นเเหละ "หึ" "เเต่ถ้าเมื่อไหร่ที่อาจารย์ทำไอ้ริวมันเสียใจ ผมจะเอามันคืน.. จากอาจารย์ ...เเละคุณจะไม่มีวันได้มันกลับคืนไปเเน่นอน" "มึงจะทำไม" ผมถามออกไปเสียงเเข็งมองมันด้วยสายตาเเข็งก้าว เเต่ผมกลับต้องพ่นลมหายใจฮึดฮัดทันทีที่ประโยคฟังไม่ขึ้นหูไอ้ครามจะหลุดออกมาจากปากไอ้เด็กเวรนี่ "ผมจะทำให้ริวมันมีความสุขในวันที่อาจารย์ทำมันร้องไห้.." บนรถ "เเม่งเอ้ย! "ผมสบถมือทุบลงไปที่พวงมาลัยอย่างเเรง บอกตามตรงคำพูดของไอ้เด็กนั่นทำผมหงุดหงิดเเละรำคาญใจอย่างมากตอนนี้ เหอะ จะเข้ามาทำให้ริวมันมีความสุขได้งั้นเหอะวะ! มโนห่าอะไรของมัน ผมไม่มีวันปล่อยมันไปเเน่ มันต้องเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น! Rrrrrrr~~ 'พลอย ไพลิน' มือถือผมมันดันดังขึ้นมาก่อนที่ผมจะหัวร้อนไปมากกว่านี้ พอเห็นชื่อที่หน้าจอผมก็กดรับสายทันทีอย่างไม่ลังเล "ฮัลโหลว่าไงพลอย.." (ครามวันนี้พลอยมีติวเด็กต่ออะ ครามไม่ต้องมารับก็ได้นะคะ) "ติวที่ไหน เดี๋ยวครามไปรับ" (เเถวซอยศิริน่ะ) "เดี๋ยวครามไปรับ" (ขอบคุณนะคะคราม งั้นเดี๋ยวพลอยไปทำงานก่อนนะคะ) "อื้ม ตั้งใจล่ะ" (รักครามนะคะ บายค่ะ) ติ๊ด! ผมกดวางสายพร้อมกับเอนเบาะหลังเงยหน้าพ่นลมหายใจออกมาเเรงๆ ผมคบกับพลอยมาเกือบจะสองปีเเล้วเรียกได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมอยากจะจริงจังด้วย เธอเข้าใจในความเป็นไอ้ครามเนี่ยเเหละ เที่ยวได้รักสนุกได้ เพราะฉะนั้นความรู้สึกบ้าๆ เกี่ยวกับไอ้เด็กริวที่คอยเข้ามากวนใจผมจะไม่มีทางที่จะเกิดขึ้นเเน่นอน ไม่มีวัน.. "อย่าสับสนดิวะคราม มีงรักพลอยนะเว้ย..." [บทบรรยาย :: ริคุ ] ผมลืมตาเเละค่อยๆ ปรับโฟกัสมองไปรอบๆ ห้องก่อนจะพบว่าตัวเองไม่ได้อยู่ที่ห้องพี่ครามหรือห้องเรียนเเต่มันเป็นโรงพยาบาลเเละช่วงล่างผมก็ชาจนไม่รู้สึกอะไรเเม้เเต่นิดเดียว สายตาเคลื่อนไหวไปมาช้าๆ แล้วเจอหน้าของโซ่ที่ยืนอยู่ข้างๆ สีหน้าเป็นห่วง ผมคลี่รอยยิ้มให้บางๆ เเม้ในใจจะรู้สึกโหวงเหวงที่ตื่นมาไม่พบหน้าพี่ครามเป็นคนเเรกก็เถอะ "ค่อยๆ นะริว" "ขอกินน้ำหน่อย" ลำคอผมเเห้งเหือดจนเจ็บเเสบไปหมด ผมรับน้ำจากมือโซ่เเละค่อยๆ ดื่มช้าๆ สายตามองข้อมือที่โดนเจาะสายน้ำเกลือพันธนาการอยู่ มันคงเป็นปฏิกิริยาแรกที่ไม่ชอบเวลามีอะไรมารั้งผมเอาไว้ "เเกะได้ไหม ไม่อยากอยู่ที่นี่"ผมถาม "ไม่ได้ ห้ามเเกะนะริว" "ไม่เเกะก็ได้ ว่าเเต่ว่า ..พี่ครามไม่ได้มาหรอ.." "....." "ว่าไงโซ่พี่ครามไม่ได้มาหรอ.." "อืม ไม่ได้มา"เขาตอบผมมาเเต่กลับหลบสายตากัน เเบบนั้นโซ่กำลังโกหกผมอยู่ใช่มั๊ย พี่ครามต้องมาหาผมเเน่ๆ ผมไม่สบาย พี่ครามต้องมาสิ ก่อนหน้านี้ผมจำได้ว่าเขาเป็นคนที่วิ่งเข้ามาหาก่อนที่ผมจะสลบลงไปด้วยซ้ำ หรือผมกำลังหลอกตัวเอง เขาไม่มาหรอกใช่ไหม "เมื่อไหร่เราจะได้กลับบ้านอะโซ่" "พรุ่งนี้เเหละหน่าา นอนลงไปเลย มึงเป็นขนาดนี้ยังจะดื้ออีกหรอวะ" "อืม..."ผมนอนลงตามคำสั่งก่อนจะนอนหันหลังให้โซ่ เพราะว่าโซ่กำลังปิดบัผมอยู่แน่ๆ เลยใช่ไหม เขาถึงหลบตากันแบบนั้นน่ะ ผมเเค่อยากเจอหน้าพี่ครามตอนนี้เท่านั้นเอง เขาไม่มาหาผมจริงๆ ใช่มั๊ย ทำไมพี่ครามใจร้ายเเบบนี้ "นี่ไอ้เด็กยุ่น มึงอย่ามางอนกู" "ไม่ได้งอนซะหน่อย" "เเล้วที่ทำอยู่เรียกห่าไร" "ก็.. ก็ไม่ได้งอน" "งั้นก็หันมาคุยกันดีๆ "โซ่ว่าแล้วพยายามเขย่าตัวผมให้หันไปคุยกับเขา "โซ่โกหกใช่ไหม พี่ครามมาใช่มั๊ย" "ถ้ามาเเล้วยังไง ไม่มาเเล้วยังไงวะ" "ถ้ามาเราก็รู้สึกดีที่มาไง.." ผมหันหน้ามาหาโซ่มองเขาตาเเป๋ว คนตรงหน้าเผยรอยยิ้มขึ้นที่มุมปากทั้งสองข้างทำเอาผมยิ้มตามเขาอย่างไม่รู้ตัว "ต่อไปนี้คนที่จะทำให้มึงรู้สึกดี ..ก็คือกู ..กูจะไม่ยอมให้เขาทำมึงเสียใจอีกริว ..เชื่อใจกูนะ" "โอ้วว โซ่เหมือนพระเอกละครเลยตอนนี้ หล่อมากเลยเเหละ"ผมพูดยิ้มๆ "ไอ้เด็กยุ่นเดี๋ยวกูก็ส่งกลับประเทศซะเลย"คนตรงหน้าว่าพร้อมกลับจะยกมือมาเขกหัวผมเเต่กลับกลายเป็นหยีหัวผมเบาๆ เเทนซะงั้น "ไม่เอา ไม่อยากอยู่กับเเม่" ช่วงนี้เเม่ไม่ค่อยได้ติดต่อมาหาผมหรือส่งจดหมายมาเหมือนเมื่อก่อนเลย อาจจะเป็นเพราะว่าเเม่กำลังหลงสิ่งอื่นที่ดีกว่าผมหรือเปล่า เเม่ไม่คิดถึงผมบ้างเลยหรอ ? "ไปอยู่บ้านกูปะ" "บ้าหรอ! ไม่เอา” ผมตีแขนเขาแรงๆ ทีนึง พร้อมกับหลุดหัวเราะร่อนออกมายกใหญ่ "กูดีใจนะที่เห็นมึงยิ้มได้เเบบนี้" "เราก็ยิ้มออกจะบ่อย" "เฉพาะกับอาจารย์ครามหรือเปล่าริว ..กูรู้หรอก"คนตรงหน้าตอบกลับสีหน้าไม่สู้ดีนัก "ไม่รู้สิ.."ผมว่าเสียงค่อย "วันหยุดสัปดาห์นี้ไปเที่ยวกันปะ" "เที่ยวอ๋อ ? "ผมเลิกคิ้วขึ้น ผมใช้ชีวิตอยู่เเต่ที่บ้านเเละที่โรงเรียน พี่ครามจะพาผมออกไปข้างนอกก็เฉพาะไปซื้อของเข้าบ้านหรือไม่ก็ทำธุนะเล็กน้อยเเต่เราไม่เคยได้ไปเที่ยวด้วยกันเลยด้วยซ้ำน่ะ "อืม อยากไปปะ กูพาทัวร์เอง" "ไป! .. โซ่พูดจริงนะ" "เออพูดจริง นี่ไอ้โซ่คำไหนคำนั้นเว้ย" "ขอบคุณน๊าา ดีจังเลย.. เราขอเลือกสถานที่เองได้เปล่า" "ได้ดิ อยากไปไหนล่ะ ถ้าทำให้มึงยิ้มกูพาไปได้หมด" "ขอบคุณนะ ที่พยายามทำให้เรายิ้ม เเล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง.."ผมคลี่รอยยิ้มจนเห็นฟันครบทั้งสามสิบสองซี่เลยก็ว่าได้ มองคนตรงหน้าที่เริ่มหาเรื่องเล่าอย่างอื่นมาเล่าให้ผมฟังเพื่อคลายเหงา 20.45 น. ผมใช้ไม้ค้ำช่วยพยุงเเบกร่างตัวเองออกจากโรงพยาบาลเท้าทั้งสองข้างมันยังบวมนิดๆ ก็เถอะ เเต่ผมยังไหวจริงๆ นะ อันที่จริงคุณหมอคนสวยบอกให้ผมนอนดูอาการอีกวัน เเต่ผมเป็นห่วงพี่ครามไม่อยากให้เขาอยู่บ้านคนเดียวหนิ อีกอย่างนอนนิ่งๆ น่าเบื่อจะตายไปครับ "ดื้อฉิบหาย" "เอ้าา.า..." "กูบอกให้นอนรอจนกว่าเท้าจะหายบวม ยังเถียงหมอเถียงกู" "พี่ครามไม่มีเพื่อนที่บ้านนะโซ่.." "เเต่มึงก็ควรนึกถึงตัวเองก่อนไม่ใช่คนอื่น" ผมก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด เเล้วก็ดูเหมือนว่าโซ่จะไม่ค่อยพอใจที่ผมเอาเเต่พูดถึงพี่ครามเเบบนี้ เเต่ทำยังไงเขามักเป็นสิ่งเเรกเเละสิ่งเดียวที่ผมนึกถึงได้ก่อนตัวเองเสมอ "ขอโทษ..." "เถียงอะไรกูไม่ได้เเล้วล่ะสิ ถึงพูดขอโทษ" "อื้ม" "อยากกินอะไรเปล่า" "ไม่เอาอะ เราอยากพัก" "โอเค งั้นเดี๋ยวยืนรอตรงนี้กูไปเอารถก่อน" "อื้ม นั่งรอตรงนี้นะ ยืนไม่ไหวอะ เเหะๆ "ผมบอกยิ้มๆ ให้คนตรงหน้าที่เอื้อมมือมายีหัวผมเบาๆ "เดี๋ยวกูจะให้หมอจับตัดขาเดี๋ยวเหอะมึง" ผมยู่หน้าใส่เขาก่อนจะนั่งลงรับลมที่หน้าโรงพยาบาล รู้สึกเหมือนว่าตัวเองได้รับการพักผ่อนที่นี่เพียงพอแล้วล่ะครับ ผมไม่อยากให้ใครมามองว่าผมอ่อนแอ ถึงแม้ผมจะร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง แต่ร่างกายของผมมันฮึดเต็มร้อยอยู่แล้วครับ ฮึบ!! "เดี๋ยวมา" "อื้ม"ผมตอบกลับสายตามองเเผ่นหลังคนตัวสูงที่เดินหายเข้าไปเอารถที่ลานจอดรถ ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่ครามเขาจะหลับหรือออกไปข้างนอกเเล้วหรือเปล่านะ เขาไม่โทรหรือติดต่อใครแล้วถามถึงเรื่องผมบางเรื่อง หรือบางทีเขาจะลืมผมไปแล้วก็ได้ "ขึ้นรถ" "พะ พี่คราม..."ผมเบิกตาโพลงมองผู้ชายที่มีสายตาคมเฉี่ยวมองมาที่ผม เขาเรียกผมด้วยน้ำเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ คนที่ขับรถมาตรงหน้าผมไม่ใช่โซ่เเต่กลับเป็นพี่ครามที่ลดกระจกลงมาครึ่งนึงสายตามองมาที่ผมนิ่งเรียบ "เเต่ว่า..โซ่.." "กูบอกให้ขึ้นรถไง! " "เอ่อ ..ฮะ! " ผมรีบรนจนไม่ทันได้ระวังว่าขาตัวเองยังไม่หายดีเท่าไหร่ มือเลยคว้าไม้ค้ำไม่ทันล้มลงก้นจุมปุ๊กลงไปที่พื้นต่อหน้าพี่ครามเรียบร้อย "ลุกขึ้นมาริว" "พะ พี่คราม..ฮึ่ก .. "ผมเริ่มจะเบะปากอีกครั้งแต่ก็ต้องพยายามอึบไว้เพราะก่อนหน้านี้ผมมั่นใจว่าตัวเองเป็นคนเข็มแข็งแล้วนะ TT "ล้มเองก็ต้องลุกเองริว กูบอกให้ลุกขึ้น! " "พี่คราม.."ผมค่อยๆ พยุงร่างตัวเองขึ้นด้วยความทุลักทุเล ก่อนจะหยิบไม้ค้ำเดินเเบกสังขารตัวเองขึ้นรถพี่คราม แต่ยังไม่ทันที่จะเปิดประตูนั่งฝั่งตรงข้ามคนขับเสียงของเขาก็ดังขัดขึ้นมาซะก่อน "ไปนั่งข้างหลัง กูต้องไปรับพลอย" "....."ผมเงียบเเละทำตามที่เขาบอกคือการไปนั่งด้านหลัง เเต่สายตาผมยังคงมองหาโซ่ไม่ห่าง เดี๋ยวค่อยโทรบอกโซ่ก็ได้มั้งว่ามากับพี่ครามเเล้ว โซ่ไม่โกรธใช่ไหม.. "กินอะไรหรือยัง" "กินเเล้วครับ เเล้วพี่ครามกินอะไรหรือยังฮะ ..เมื่อเช้าพี่ครามมาหาผมใช่มั๊ย เเต่ทำไมถึงกลับก่อน"ผมถามเสียงค่อยเเต่เขากลับตอบมาเเค่ไม่กี่คำเท่านั้น "กูกินเเล้ว" "ครับ.."ผมงุดหน้าลงมองมือตัวเองพลางออกเเรงบีบมันน้อยๆ ผมไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรได้มากกว่านี้หรอกครับ เพราะที่เขาให้ผมทุกวันนี้มันก็มากเกินพอเเล้ว ผมนั่งเงียบเเล้วเขาก็เงียบเช่นกัน ผมเลยไม่รู้จะชวนอะไรเขาคุยในระหว่างที่รอพี่พลอยเลิกงาน ผมรู้จักเธอฮะ เธอเป็นคนที่น่ารักดีนะ เธอน่าจะรักพี่ครามพอๆ กับที่ผมรักเลยก็ว่าได้ ทั้งสองคนดูเหมาะสมกันมากจนบางทีผมยังอิจฉาเลยด้วยซ้ำ เเต่ผมทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้อยู่ดีนั่นเเหละ ไม่ว่าจะสถานะไหนผมก็ไม่เคยมีความสำคัญอยู่เเล้ว.. 'โซ่' "ฮัลโหล.. ว่าไงโซ่"เเสงหน้าจอที่ปรากฏเบอร์ของโซ่ ทำเอาพี่ครามช้อนสายตาขึ้นมามองผมทันทีที่ได้ยินชื่อเขา ผมเลยเบาเสียงลงนิดนึงเเละเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรผมอีก (ทำไมไม่รอกู มึงไปไหนริว!) "ขอโทษนะโซ่ พี่ครามมารับเรา.. ขอโทษนะ" (เเม่งเอ้ย!) "โซ่เราขอโทษ" (กูไม่ได้โกรธมึง) "เเล้วเป็นอะไร" (กูโกรธตัวเองที่ไม่ได้ดูเเลมึงให้เต็มที่.. ขอโทษนะริว) "ฮึ้ย ขอโทษทำไมอะ โซ่ไม่ผิดสักหน่อย" (อืม งั้นกลับบ้านดีๆ นะริว มีอะไรโทรหากูได้ตลอดเลยนะ) "อื้ม ขอบใจมากนะโซ่ กลับบ้านดีๆ ล่ะ.." (อืม) "บายย~.."ผมกดวางสายพร้อมกับเอาหัวผมกระจกด้านข้างไปพลางๆ "หึ ดูเเคร์กันจังนะ" "ไม่มีอะไรหรอกฮะ โซ่ก็เเค่.."ผมยังพูดไม่จบประโยคก็ต้องหุบยิ้มลงทันทีที่เขาตอบกลับมา "กูไม่ได้อยากรู้ ไม่ต้องพูดชื่อมันให้กูได้ยิน" "ขะ ขอโทษฮะ.." ก๊อกๆ เสียงเล็กๆ จากการเคาะกระจกรถ ทำเอาผมเเอบเศร้าหนักกว่าเก่าเพราะพี่พลอยเธอเดินมาด้วยสีหน้ายิ้มเเย้มเเละพี่ครามเองก็ยิ้มเหมือนกัน รอยยิ้มของพี่ครามเเบบนั้นมันหายากมากเลยนะฮะ ซึ่งผมยังไม่เคยได้รับจากเขาเลยเเม้เเต่ครั้งเดียว.. "พี่พลอยสวัสดีฮะ.." "เอ้าริวมากับครามด้วยหรอจ้ะวันนี้" "พอดีมันไม่สบายนิดหน่อย"พี่ครามพูดเเทรกเเทนผมทันทีที่ผมอ้าปากจะตอบกลับ เขาคงไม่อยากให้ผมทำตัวสนิทสนมกับเเฟนเขาหรือเปล่า ริวไม่หลุดพูดอะไรที่ทำให้เขาสองคนผิดใจกันหรอกฮะ "หายไวๆ นะน้องริว อื้มครามวันนี้พลอยผ่านร้านขนมที่ครามชอบด้วยนะคะ นี่ไง..พลอยซื้อมาฝากค่ะ รู้ว่าครามต้องชอบมากเเน่เลย"เธอพูดด้วยรอยยิ้มสดใส ความเป็นธรรมชาติของเธอเเบบนั้นพี่ครามต้องรักเธอมากเเน่ๆ "ขอบคุณนะพลอย" ผมตะลึงอ้าปากค้างมองคนตัวสูงโน้มหน้าไปจูบเธอเบาๆ เขาไม่ได้สนใจเลยหรอฮะว่ามีผมอยู่ด้วย ผมเบือนหน้าหนีมองไปทางอื่นทันทีที่รู้ว่าน้ำตา ..มันกำลังจะไหล ทำไมผมถึงมาอยู่ในสถานการณ์เเบบนี้ด้วย ไม่เข้าใจเลยจริงๆ .. "อื้อ! คราม! น้องริวอยู่นะมาจุ๊บเเบบนี้ไม่ได้นะ" "ช่างหัวมันสิ" ผมก้มหน้าบีบมือตัวเองเเน่นกว่าเดิมหลายเท่า พยายามกลั้นเสียงสะอื้นไว้ให้ลึกสุดใจ ก่อนจะพิมพ์ข้อความไปหาโซ่ เพราะผมไม่ได้อยากจะอยู่ขัดความสุขของพวกเขาหรอกเท่าไหร่ ถึงแม้ในใจอยากจะอยู่ในความทรงจำของเขาสักเสี้ยวนึงก็ยังดี ผมรู้ว่าตัวเองสถานะไหน เเละเขารักใคร ..เท่านั้นเอง ทำไมยิ่งรักผมถึงยิ่งเจ็บปวดทรมานหัวใจเเบบนี้ ริคุ ริว :: 'มารับเราหน่อยได้ไหม เราไม่อยากอยู่คนเดียว...' โซ โซ่ :: 'มีอะไร กูโทรหาได้ไหม' ริคุ ริว :: 'ไม่ได้ เดี๋ยวพี่ครามจะรู้' โซ โซ่ :: 'อยู่ที่ไหนเดี๋ยวกูไปรับ' ริคุ ริว :: 'ปั๊ม WD เรารอที่ป้ายรถเมล์นะโซ่ ..' โซ โซ่ :: 'ร้องไห้อยู่หรือเปล่า' ผมสะอึกไม่น้อยที่เขารู้ เพราะไม่งั้นผมไม่พิมพ์ข้อความหาเเบบนี้หรอก ถ้าผมไม่ได้กำลังร้องไห้อยู่.. ริคุ ริว :: 'เปล่า' โซ โซ่ :: 'โอเค กูกำลังไปหารออีกแปปนะ อย่าพึ่งงอเเง..กูอยู่ข้างๆ มึง' ริคุ ริว :: 'ขอบคุณนะ..' ผมขอให้พี่ครามเเวะปั๊มด้านหน้าเเล้วก็อ้างว่าผมปวดท้องหนัก ก่อนจะเเอบอ้อมมานั่งรอโซ่ที่ป้ายรถเมล์ตามที่ผมนัดหมายเอาไว้ จู่ๆ คำพูดของโซ่มันก็ผุดขึ้นมาในหัวผมซะดื้อๆ '..ต่อไปนี้กูจะทำให้มึงยิ้มเองเชื่อใจกูนะ' '..ที่ไหนก็ได้ที่ทำให้มึงยิ้ม' 'ไอ้เด็กยุ่นขี้เเงเอ้ย..' '..กูอยู่ข้างๆ มึง'

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more