บทที่ 2 อยากเอาเด็ก

2856 Words

ตกเย็น หลังจากเข้าเเถวเสร็จผมก็มุ่งหน้าตรงกลับบ้านสถานเดียว เพราะคำพูดของพี่ครามนั่นเเหละทำเอาผมเสียวสันหลังทุกที เเล้วอีกอย่างคาดว่าวันนี้เขาน่าจะไม่มีธุระอะไรที่ตัวเองทำที่อื่นเเล้วด้วย เขาจะต้องกลับถึงบ้านก่อนผมเเน่ พี่ครามใจร้อนนะฮะ เวลาโมโหน่ากลัวมากเลยเเหละ "เห้ยริคุ เดี๋ยวกูไปส่ง! " "ไม่เป็นไรโซ่เดี๋ยวกลับเองดีกว่า"ผมพูดด้วยท่าทีร้อนรนเเต่ยังไม่วายหันไปโบกมือลาโซ่ด้วย "อย่าดื้อดิวะริว" ร่างสูงไม่วายขับบิ๊กไบค์คู่ใจมาเทียบข้างผมด้วย โซ่เปิดหมวกมาให้เห็นเเค่ครึ่งหน้าเเต่นั่นมันก็ทำให้เขาดูดีไม่น้อย ถึงเเม้โซ่จะยังไม่มีเเฟนเเต่ก็ใช่ว่าไม่มีคนคุยน๊า วันๆ เห็นโซ่ก้มเล่นมือถือตลอดเลยคุยกับสาวอยู่เเน่ๆ เลยอะดิ "ขึ้นมา" "ไม่เอาอะ"ผมปฏิเสธถ้าพี่ครามรู้ว่าผมกลับบ้านพร้อมโซ่พี่ครามได้โกรธเป็นฟื้นเป็นไฟจนบ้านเเตกเเน่นอน "มาเหอะ เดี๋ยวกูส่งเเค่ปากซอยเเล้วมึงก็เดินเข้าไปเอง" "เเต่ว่า.." "ไม่มีเเต่เหี้ยอะไรทั้งนั้นอะ ขึ้นมาเถอะก่อนที่ขามึงจะบวมจนเดินไม่ได้ซะก่อน" "เเค่บวมเฉยๆ เอง ไม่เป็นอะไรหรอก"ผมยังคงเลือกที่จะปฏิเสธคนตัวสูงออกไปเพราะไม่อยากให้เขามีเรื่องกับพี่ครามด้วยนั่นเเหละ "อาจจะต้องตัดขานะมึง" "ตัดขาอ๋อ! " ผมตะเบ็งเสียงดังก่อนจะรีบหัวหมุนกระโดดขึ้นท้ายรถมอเตอร์ไซค์ของโซ่อย่างรวดเร็ว เเค่เดินบ่อยถึงกับต้องตัดขาเลยเหรอ แบบนี้ผมคงต้องคลานมาโรงเรียนเองแล้วล่ะ -.- "หลอกง่ายจริงนะมึง" "เอ้า! " ผมมุ่นคิ้วอย่างหัวเสียเเต่ก็ทำอะไรไม่ได้เเล้วตอนนี้เพราะคนตัวสูงออกรถเรียบร้อยเเถมยังขับเร็วมากซะด้วย เเต่ขับไปได้สักพักเขาก็จอดรถโดยไม่มีสาเหตุก่อนจะเอี่ยวตัวหันมาสวมหมวกกันน็อคที่ตัวเองใส่อยู่ยัดลงมาที่หัวผม "ใส่ซะ ไอ้เด็กยุ่น" "โซ่อะ.."ผมบอกยิ้มๆ "อีกไกลกว่าจะถึงบ้านมึงนอนซบหลังกูก่อนได้นะ" "เเฟนว่าเปล่า" "ไม่มีเเฟน"เขาตอบกลับสีหน้าจริงจัง "ล้อเล่น^^"ผมพูดเเกมหยอกล้อเเต่ก็ยอมเอนซบหลังเขาเเต่โดยดีนั่นเเหละ อย่างที่เขาบอกอะอีกตั้งไกลกว่าจะถึงบ้านผมขอหลับเอาเเรงหน่อยก็ดีเนาะ ไม่รู้เหมือนกันว่าทางมันไกลขนาดนี้ผมเดินมาไหวทุกๆ วันได้ยังไงกัน ? บ้านสุริยะคณประสิทธิ์ ผมรู้สึกตัวเพราะลมเย็นๆ พัดมาโดนหน้าเบาๆ พอลืมตามันถึงทำให้ผมรู้ว่าตัวเองมาอยู่ที่หน้าบ้านเเล้วเเล้วคนที่ขับรถมาส่งผมยังให้ผมนอนซบหลังอยู่เเบบนี้เเล้วนั่งผิวปากสบายใจอีกต่างหาก "ทำไมมาจอดหน้าบ้านอะโซ่"ผมถาม "ถามตัวเองเหอะ กูเรียกตั้งเเต่หน้าป้ายรถเมล์ยันหน้าปากซอยก็ไม่ยอมตื่น" "จะ จริงหรอ"ผมเบิกตาโพลงเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะหลับลึกขนาดนั้น "เออดิกูจะโกหกทำไม เเล้วมึงจะนั่งเหว๋ออีกนานมั๊ยล่ะเดี๋ยวอาจารย์ครามก็มาเห็นหรอก" "นั่นดิ! งั้นเดี๋ยวเราไปก่อนนะ ขอบคุณนะที่มาส่งอะ กลับบ้านดีๆ ล่ะ" "ไอ้เด็กยุ่นหมวกมึงหมวก! " "อ๋อโอเคๆ ๆ " ผมรีบร้อนจนลืมหมวกกันน็อคที่ใส่อยู่บนหัวไปเเล้วด้วยนะเนี่ย โชคดีที่โซ่เรียกัดไว้ทันไม่อย่างงั้นพี่ครามรู้เเน่เลยว่าไม่ได้เดินกลับบ้านมาเอง "มีอะไรก็โทรหากูนะ" "อื้ม" ผมรีบเดินเข้าบ้านสายตากวาดสอดส่องดูว่ารถของพี่ครามมาจอดเเล้วหรือยัง เเต่ก็ต้องชะงักฝีเท้าลงพร้อมกับหัวใจที่เต้นระรัว เพราะคนที่ผมกังวลเเละกลัวตอนนี้มายืนเท้าเเขนกับประตูสายตามองหน้าผมนิ่งเรียบเหมือนกับกำลังระงับอารมณ์อยู่อย่างไงอย่างงั้น "ทำไมกลับช้า" "คือว่า.."ผมก้มหน้ามองพื้นไม่กล้าเเม้เเต่จะมองหน้าเขา ผู้ชายอย่างสีครามเป็นคนโหดที่เด็ดขาดเเละคำพูดของเขามันเหมือนคำพูดอาบยาพิษที่ใครได้ยินก็ต้องถูกเเช่เข็งทำอะไรไม่ถูกแบบผมเนี่ยเเหละ เเม้สิ่งที่เขาพูดออกมามันจะไม่กี่พยางค์เเต่มันกลับทำให้ใจผมกลัวเขาอย่างบอกไม่ถูก "กูถาม ก็ตอบสิวะ! " "คะ คือว่า.. ขอโทษฮะ.." "เรื่อง" "ที่ผิดสัญญา ริวให้โซ่มาส่งที่บ้านฮะ เขาอาสามาส่ง ตะ เเต่ว่าผม.." "ไม่ต้องพูด เข้าบ้าน" "พี่ครามเเต่ว่า..." ผมพยายามจะอธิบายเเต่คนตัวสูงกลับไม่ยอมฟังอะไรเลย ที่เขาสั่งให้ผมเข้าบ้านเเบบนั้นเพราะเขากำลังโมโหเเละลงโทษผมเเน่ๆ TT "กูบอกให้เข้าบ้านไง!!! " "ฮะ เข้าใจเเล้ว.." ผมเดินตามพี่ครามเข้ามาอย่างรู้สึกผิด พี่ครามเดินไปนั่งบนโซฟาพลางช้อนสายตาขึ้นมามองผม ผมรีบเดินเข้าไปนั่งคุกเข่าตรงหน้าเขาทันที ปกติเขาจะชอบมองว่าผมอ่อยแต่ผมกำลังอ้อนเขาอยู่ต่างหาก บางครั้งผมไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าที่เห็นพี่ครามมองมาด้วยสายตาที่อ่อนโยนแปลกๆ "ช่วยกู ถ้าทำดีกูจะลดโทษให้.." "จริงนะครับ"ผมถามตาโต "เเต่ถ้าไม่ พรุ่งนี้เตรียมลาหยุดได้เลย" "พี่คราม" "ทำสิรออะไร" ผมยังไม่ชินกับบทลงโทษเเบบนี้ของเขาสักเท่าไหร่ บางวันเขาเเทบจะไม่ปล่อยให้ผมได้พักยกเเต่บางวันเขาก็มีงานยุ่งจนเเทบจะไม่ได้เเตะเนื้อต้องตัวกันเลยสักนิด เหมือนเขากำลังสะสมความเก็บกดมากกว่าเเละตอนนี้มันก็กำลังจะระเบิดออกมา "คะ ครับ.." ผมรับคำ ก่อนจะคลานเข้าไปหาเป้ากางเกงที่ตุงโป่งออกมาอย่างเห็นได้ชัด เขาไปทำอะไรมาทำไมมันถึงตื่นตัวเร็วขนาดนี้ สองมือผมเอื้อมไปเเตะมันเเละลูบอย่างช้าๆ พลางค่อยๆ รูดซิปกางเกงของพี่ครามลงจนสุด มือควักท่อนเอ็นร้อนออกมาเเละรั้งขึ้นลงเป็นจังหวะ "อื้อ.อ.." เรียวลิ้นเล็กซุกซนของผมค่อยๆ เเตะเลียที่ส่วนหัวบานเบาๆ พี่ครามเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไวต่อความรู้สึกเหมือนเกินเเค่ผมจับนิดหน่อยมันก็เเข็งคับมือซะเเล้ว "อย่าทรมานกู" "อึ่ก" อ่อก.ก ผมใช้ริมฝีปากครอบส่วนหัวบานเเละค่อยๆ ขยับเข้าออกทีละนิด มันใหญ่คับเเน่นปากจนผมรู้สึกเหมือนริมฝีปากจะฉีกออกจากกันอยู่ตลอด จากพี่ครามที่แสนดีแต่ตอนนี้คงเหลือแค่คำว่า.. เคย เพราะเขากำลังทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่มันเคยดีจนหมดสิ้นด้วยคำพูดและการกระทำของเขาเอง ที่ผมยังทนอยู่เพราะผมอยากเปลี่ยนใจเขาให้ได้สักวัน ..หรือไม่ก็สักวันเขาอาจจะคิดได้และเปลี่ยนมาเป็นพี่ชายคนเดิมของผมเอง "อื้อ อ้าห์.." "อื้ม" ผมชิมเเท่งร้อนนี้อย่างกับของเล่นบางทีผมก็เเกล้งเขาด้วยการที่ทำให้เขาครางสั่นไม่เป็นจังหวะ เเละทุกครั้งเขาก็พอใจกับมันมาก เวลาที่เขามีความสุขเขาจะเผลอพูดดีกับผมโดยที่เขาไม่รู้ตัวด้วยล่ะครับ นั่นคือสิ่งที่ผมชอบหลังจากเรามีอะไรกันเสร็จเเล้ว ถึงรู้ว่าเขาจะไม่ได้ทำดีตลอดกับผมเเต่อย่างน้อยผมก็เคยได้รับมันจากเขา "อื้อ ห่อปากรัดเเน่นๆ! " "อื้อ" "ซี๊ด.ด จะเเตกเเล้วโว้ย! อ่าห์.. อื้มมม.." มือหนารีบชักท่อนเอ็นร้อนออกจากปากผมจนน้ำสีขาวขุ่นเเตกกระจายออกมาใส่หน้าผมเต็มๆ คนตัวสูงใช้มือลูบรั้งของตัวเองขึ้นลงเบาๆ เเต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่มีทีท่าว่าจะหดตัวลงเลยสักนิด "มานี่ดิ"เขาพูดเเละจัดการเก็บท่อนเอ็นร้อนให้เรียบร้อย เเต่มันก็ยังตุงเด่นออกมาอยู่ดีนั่นเเหละ ผมก้มหน้าปาดน้ำสีขาวขุ่นที่ไหลเลอะหน้าผมออกไปพลางๆ โดยที่มีมือคนตัวสูงฉุดเเขนผมให้ขึ้นไปนั่งบนตัก เรียวเเขนยาวโอบเอวผมเเน่น บนหน้าปรากฏรอยยิ้มที่ผมเห็นเเล้วก็อดยิ้มตามไม่ได้ "เดี๋ยวเช็ดให้" "ไม่เป็นไรฮะ เดี๋ยวผมเช็ดเอง" "ริคุ.." "กะ ก็ได้ฮะ" ผมนั่งนิ่งหลุบตามองต่ำปล่อยให้มือหนาบรรจงเช็ดคราบน้ำสีขาวออกจนหมด พอเช็ดเสร็จเขาก็นั่งนิ่งมือบีบเค้นสะโพกผมไม่หยุด เเต่ผมก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรได้เเต่นั่งตัวสั่นเบาๆ บนตักของพี่ครามเท่านั้น "รู้ใช่มั๊ยว่ากูโกรธ" "รู้ฮะ" "ทีหลังอย่าทำ" "ขะ เข้าใจเเล้วครับ" "คืนนี้กูออกไปข้างนอก จะกลับดึกหน่อย" "ผมขอรอพี่ครามนะฮะ..." "ไม่ต้องรอ" "ขอรอนะครับ"ผมยังไม่หยุดความพยายาม ผมรู้ว่าพี่ครามจะต้องออกไปที่ผับคืนนี้แล้วก็เผลอเหลวไหลแน่นอน เพราะงั้นถ้าผมบอกว่ารอเขา เขาจะมีสติและฉุกคิดไม่ทำตัวเหลวไหลแน่นอน ไม่ได้คิดไปเองนะครับแต่มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งเวลาที่ผมพูดแบบนี้ "จะรอทำไมกูกลับดึก เผลอๆ กลับเช้าด้วย" "ผมรอได้.." "ตามใจ" "พี่ครามไม่หนักหรอฮะ เดี๋ยวผมไปอาบน้ำเเล้วจะลงมาเตรียมรองเท้ากับชุดให้" "วันนี้มึงทำดี กูให้พัก" "เเต่ว่า..." "อย่าดื้อหรือขัดคำสั่งกู" "ขอโทษครับ..."ผมยิ้มออกมาเเห้งๆ มองสายตาคมของคนตัวสูง สายตาของพี่ครามยังคงนิ่งเรียบเเละดุดันเหมือนเคย ซึ่งผมอ่านใจเขาไม่เคยออกว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่ถ้าเขาอ่านใจผมได้ผมก็คาดหวังที่จะให้เขากลับมาเป็นคนเดิมเร็วๆ ผมอยากให้เขามีความสุขเหมือนคนอื่นเขาบ้าง ดีกว่าการหลอกตัวเองไปวันๆ ว่าที่ทำอยู่มันดีแล้วแค่นั้นเอง "กูไม่ใช่คนดีขนาดนั้น อย่าคาดหวังในตัวกูให้มาก ถ้าไม่อยากเสียใจ... มึงเองก็รู้ดีว่ากูไม่ได้มีมึงคนเดียว" เรื่องนี้ผมรู้ดีว่าอีกคนที่เขามีคือตัวจริงที่เพียบพร้อมและเหมาะสมกับเขารออยู่.. "พี่ครามอ่านใจผมออกด้วยหรอ? " "เด็กเเบบมึงกระจอกจะตาย" "พี่ครามน่ะดีที่สุดในสายตาผมเเล้ว.." "เหอะ" "ผมรักพี่ครามนะครับ.." ถึงเเม้พี่ครามจะไม่เคยพูดว่ารักผมเลยก็ตาม เเต่ทุกครั้งถ้าผมมีโอกาสผมจะบอกมันออกมาเเบบนี้ ผมกลัวว่าวันนึงผมอาจจะไม่มีโอกาสได้พูดมันอีก ก็เเค่นั้นเอง อย่าพึ่งไล่ผมออกจาชีวิตพี่ล่ะฮะ ริวยังอยากอยู่บอกรักพี่ทุกวัน.. พี่คราม.. [บทบรรยาย :: สีคราม] HIPHOP PUB เเก้วเหล้าในมือผมถูกกระดกเข้าปากไม่รู้กี่รอบ สาวๆ สวยๆ รายล้อมรอบตัวผมจนต้องมุ่นคิ้วด้วยความไม่สบอารมณ์ เพราะในหัวไอ้ครามตอนนี้มีเเต่หน้าไอ้เด็กริคุลอยวนอยู่เต็มหัวไปหมด ยอมรับว่าเมาทีไรอยากเอาเด็กนั่นทุกที ไม่เข้าใจตัวเองฉิบหาย.. ยิ่งภาพเมื่อเย็นเเม่งผุดขึ้นมาในหัว ยิ่งไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเลยตอนนี้ "พี่ครามเเล้วเมื่อไหร่จะกลับมาเที่ยวที่นี่อีกอะคะ เกรซรอพี่ทุกวันเลย" "ไม่รู้" "แหม่ เย็นชาอีกเเล้วน๊า" "หึ" ในใจผมก็อยากจะโทรไปบอกไอ้เด็กริวนั่นว่าไม่ต้องรอเพราะทุกครั้งที่ผมออกตอนกลางคืนจะกลับเช้าทุกครั้งนั่นเเหละถ้ามันรอคงตาคล้ำดำพอดี เด็กบ้าอะไรก็ไม่รู้ชอบเถียง ชอบรั้นฉิบหาย "ไปต่อกันที่ห้องดีกว่าค่ะ" "ยัง" "เอ้าทำไมล่ะคะ" "ไม่มีอารมณ์" ผมตอบเสียงเรียบพลางเบือนสายตาไปทางอื่น ผมเเค่ออกมาเเดกเหล้ากับไอ้ฟ่างไม่ได้มาทำอะไรอย่างว่า ตอนนี้ก็ตีหนึ่งกว่าเเล้วด้วยหวังว่าไอ้เด็กริวมันจะฉลาดพอที่จะเข้านอนเเล้วเลิกรอผมกลับบ้านซะที ที่ผมบอกกับมันว่าผมไม่ใช่คนดีขนาดนั้นเพราะผมรู้ว่ามันกำลังคาดหวังอะไรในตัวผม เเต่ก็นั่นเเหละผมไม่อยากผูกมัดหรือพาใครเข้ามาในชีวิตผมตอนนี้ ผมยังอยากใช้ชีวิตตัวเองอยู่ก็เเค่นั้น เเค่ไม่อยากดึงใครเข้ามาใช้ชีวิตที่ดิ่งลงเหวกับไอ้ครามก็เเค่นั้น.. หรือแม้กระทั่งคนที่ผมคบอยู่ในปัจจุบันที่ผมให้เธอเป็นตัวจริง ผมก็ยังไม่แน่ใจเลยด้วยซ้ำ ว่ามันจะรอดไปถึงฝั่ง "หนีเมียมาไม่กลัวเมียงอนไงวะ"ผมถามไอ้ฟ่างด้วยสีหน้านิ่งเรียบเเต่ไม่วายกระตุกยิ้มกวนตีนมันด้วย "ชาลีง้อง่าย ไม่ต้องห่วง" "หึ.. เดี๋ยวนี้หึกเหริมนะมึง" "เออดิวะ เเต่เดี๋ยวกูก็กลับเเล้วเเหละ ชาลีรอว่ะ" "รอ ? "ผมมุ่นคิ้วขึ้นอย่างสงสัย "เออดิกูไม่ได้หนีมา กูขออนุญาตเเล้วต่างหาก" "เสือฟ่างหายไปไหนวะ" "ถูกถอดเขี้ยวเเล้วว่ะ กลายเป็นเเมวเหมียวไปเรียบร้อย" "เหอะ" "เดี๋ยวสักวันมึงก็โดนบ้างเเหละวะไอ้เสือคราม ฮะๆ " "ไม่มีวันเว้ย" ผมเถียงขาดใจเเต่ดูเหมือนไอ้ฟ่างมันจะไม่สะทกสะท้านยักคิ้วใส่ผม นั่งกระดกเหล้าอย่างสบายใจ เเม่งทำอย่างกับตัวเองรู้อนาคต เมื่อก่อนร้ายกับเมียฉิบหายตอนนี้กลายเป็นเเมวเหมียวไร้เขี้ยวเล็บไปซะเเล้ว -.- อย่างเสือครามถ้ากล้าทำให้ถอดเขี้ยวเสือได้ ก็ลองดู เเต่ส่วนใหญ่ถูกเสือกินทุกรายเเหละครับ 5.45 AM ผมขับรถส่วนตัวกลับเข้าบ้านก็เช้าซะเเล้ว เมื่อคืนผมดื่มหนักไปหน่อยก็เลยนอนค้างโรงแรมคนเดียวแต่ไม่ได้ไปมั่วอะไรที่ไหนนะครับอย่าพึ่งเข้าใจผิด เพราะคำพูดของไอ้เด็กริวที่บอกว่าจะรอมันเลยทำให้ผมทำอะไรใครไม่ลงเลย อีกไม่กี่ชั่วโมงผมก็ต้องรีบกลับไปทำงานที่โรงเรียนอีกเเล้ว หัวผมมันหนักจนจะร่วงแล้วตอนนี้ "พี่ครามกลับมาเเล้วหรอฮะ! " ยังไม่ทันที่ผมจะลงจากรถเเค่เปิดประตูจะก้าวเท้าลงออกมาเสียงไอ้เด็กริวนั่นก็ดังมากระเเทกโสตประสาทผมเข้าอย่างจัง มันยังไม่ยอมนอนอีกหรอวะ "เออ" "มาฮะ เดี๋ยวช่วยพยุง" "ไม่ต้อง" เอาตามตรงผมคิดว่าผมเป็นไพโบล่าร์หรือพวกอารมณ์สองบุคคลิกนะบางที บางครั้งผมก็อยากจะทำดีกับมัน อยากดูเเลมันเเต่พอในหัวมันคอยเตือนว่าครอบครัวมันทำอะไรไว้บ้างไอ้ครามก็อดไม่ได้ที่จะ ..เเสดงความเถื่อนใส่ตลอด "พี่ครามกินโจ๊กไหม ผมจะไปซื้อมาให้.. เอาผ้าเย็นๆ ไหมฮะ" "มึงได้นอนรึยัง"ผมถามออกไป "เอ่อ.. คือว่า" ผมหรี่ตามองคนตัวเล็กที่อยู่ในชุดนอนสีขาวยืนเอามือไขว้หลังกรอกตาต่ำมองพื้น ดูเเค่นี้ก็รู้เเล้วว่ามันขัดคำสั่งผม บอกให้นอนทำไมไม่นอนวะ เป็นเด็กเป็นเล็กควรพักผ่อนให้ครบ 8 ชั่วโมงมั๊ย! "มึงดื้ออีกเเล้วใช่มั๊ย.." "เเต่ผมอยากรอพี่นี่นา.." ฉิบหาย! ฤทธิ์เหล้ายังไม่หมดอีกหรอวะ ทำไมรู้สึกอยากเอาเด็กตอนนี้.. หมับ! ผมกระชากข้อมือเล็กเข้ามาใกล้จนปลายจมูกเราชนกัน ก่อนที่จะค่อยๆ ก้มลงเเตะริมฝีปากลงไปที่ริมฝีปากเล็กอย่างอ้อยอิ่งๆ เเละทำมันย้ำๆ อยู่อย่างนั้นไม่ยอมปล่อยให้ริมฝีปากร่างเล็กเป็นอิสระ คนตรงหน้าไม่ได้ขัดขืนอะไรไอ้ครามก็ได้ใจสิครับ จ๊วบ จ๊วบ! "อื้ม.ม.." "พะ พี่คราม" "ขึ้นไปรอกูที่ห้องไป.."ผมก้มกระซิบเสียงเเหบพล่า "ทะ ทำไมหรอฮะ O_o" "อยากเอาเด็ก"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more