[บทบรรยาย :: ริคุ ]
หนึ่งเดือนต่อมา
โตเกียว ประเทศญี่ปุ่น
“เฮ้อ..” ไม่รู้ว่าวันนี้ผมเอาแต่นั่งถอนหายใจใส่ตัวเองกี่ครั้งแล้ว ทั้งเรื่องโซ่เรื่องพี่ครามที่ยังฝังอยู่ในเมมโมรี่ความจำไม่หายไป มันทำให้ผมต้องใช้ชีวิตกับความทรงจำที่ทำให้ผมนึกถึงพวกเขาตลอด
โซ่ไม่ติดต่อมาหาผมเลย ขนาดโทรไปหาก็ไม่ยอมรับสาย เขาคงไม่อยากมาเรียนซัมเมอร์ที่ญี่ปุ่นแล้วก็เป็นได้เพราะงั้นคงไม่มีกิจธุระอะไรที่ทำให้เขาบินมาที่นี่แน่นอน
ตั้งเเต่วันนั้นผมคิดว่าตัวเองจะทำใจให้มันดีขึ้น โดยการไม่ติดต่อเขา ไม่คิดถึงเขา เเละพยายามจะลืมหน้าเขา ตัดใจจากพี่ครามให้ได้ ผมคิดว่าถ้าเราต่างคนต่างอยู่ทุกอย่างมันอาจจะดีขึ้น
เเต่มันเปล่าเลย มันตรงกันข้ามเลยต่างหาก ตอนนี้ผมกลับคิดถึงเขามากขึ้นไปทุกวันๆ
เเต่ผมว่าปล่อยให้เรื่องมันเป็นไปเเบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ความเจ็บปวดที่เราต่างก็สร้างมันขึ้นมาด้วยมือของเราเองมันจะได้เลือนหายไปบ้างเท
