ไฮสคูลเเห่งหนึ่ง
พอถึงที่โรงเรียนผมรีบปลดเบลท์เเล้วเอื้อมตัวไปจุ๊บที่ริมฝีปากคนตัวสูงเบาๆ เเล้วกลับมานั่งที่ตัวเองตามเดิม พี่ครามทำท่าจะลุกออกไปเเต่มีมือของผมรั้งเขาเอาไว้ซะก่อน
"พี่คราม.."
ผมเรียกชื่อคนตัวสูงเอาไว้ก่อนที่เขาจะปลดเบลท์ออก เขาหันมามองหน้าผมสักพักก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
ผมรู้ฮะว่าพี่ครามเหนื่อยกับผมมามากพอเเล้ว ริวก็เเค่อยากจะลา..
"....."
"มีอะไร เรียกกูเเล้วก็ไม่พูด"
"ริวรักพี่ครามนะฮะ ...อยากเห็นพี่ครามยิ้มทุกๆ วัน"ผมบอกเเล้วจ้องนัยน์ตาสีดำขลับของเขา ไม่รู้ว่าครั้งที่เท่าไหร่ที่ผมต้องพยายามกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเองแบบนี้ แต่ผมก็ยังอยากที่จะพูดในสิ่งที่ผมอยากจะพูดมันให้เสร็จ
พรุ่งนี้ตื่นมาคงไม่ได้เจอสายตาที่เหมือนจะดุผมตลอดเวลาเเล้วสินะ..
พรุ่งนี้ผมตื่นมาคงไม่ได้เห็นใบหน้าของเขาอีกต่อไปเเล้ว...
"....."คนตัวสูงเหมือนจะอึ้งอะไรไปสักพัก เขาไม่ตอบผมกลับเป็นความเงี
