ผมนั่งข้างล่างในมือถือเเก้วเหล้ากระดกซัดเข้าปากยับ ภายในห้องนั่งเล่นใจกลางบ้านผมได้เเต่นั่งคิดอะไรคนเดียวไปเรื่อยเปื่อย หลังจากที่ไอตัวเล็กด้านบนมันหลับไปพร้อมกับคราบน้ำตาที่ผมเป็นคนทำ ผมก็เลยลงมาซัดยับคนเดียวเเบบนี้เนี่ยเเหละ
ภายในห้องมืดมีเพียงเเสงสว่างจากดวงจันทร์ที่สาดสะท้อนเข้ามาเท่านั้น ทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่ที่พยายามจะทำในสิ่งที่ทำให้ทั้งตัวเองเเละคนที่ผมรักต้องเจ็บปวด กับพลอยผมก็รู้สึกดี เเต่กับไอ้เด็กริวผมก็ไม่ได้รังเกียจหรืออะไร
ผมเเม่งเหี้ยเนอะทำตัวเป็นเห็นเเก่ได้อยู่ฝ่ายเดียว
เเต่ถ้าถึงเวลา ถ้าเวลานั้นมาถึงจริงๆ ผมจะปล่อยให้มันไป ผมจะไม่รั้งมันเอาไว้เเล้ว ผมรู้ดีว่าเวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะมานั่งดื่มคนเดียว ผมควรจะมีความสุขในสิ่งที่ตัวเองเลือกเเละมั่นใจว่าผมเลือกถูกก็เท่านั้นเอง
เเต่มันไม่ใช่เลย ความรู้สึกที่ผมคาดเดาไม่ออกบอกไม่ถูกมันโถมเข้ามาเต็มเปาเลยตอนนี้..
