บทที่ 8 น่ารำคาญ
930 Words
[ถือกระเป๋าเสื้อผ้ามาแค่ใบเดียวก็เข้ามาอยู่ได้เลยค่ะ] เสียงเอเจนต์ดังออกมาจากโทรศัพท์หลังจากที่ฉันโทรถามว่าสามารถเข้าไปพักได้เลยหรือเปล่า
“ขอบคุณค่ะ”
[คุณเจน...]
“เจนนี่ค่ะ”
[ค่ะคุณเจนนี่ ถ้าเกิดว่าคุณเจนนี่จะมาพักคืนนี้เลยเดี๋ยวฉันจะไปรอเอาคีย์การ์ดให้นะคะ]
“ค่ะ” ฉันตอบแค่นั้นก่อนจะกดวางสายไป ฉันรู้ว่ากำลังทำตัวนิสัยแย่ แต่ถ้าอยู่ที่นั่นอีกนิดมีหวังฉันอาละวาดเผลอทำเรื่องไม่น่าให้อภัยแน่ ๆ ก็เลยคิดมาพักที่คอนโดก่อน เพราะจริง ๆ ก็จะมาพักอยู่แล้วด้วย ไม่ได้หนีออกจากบ้านสักหน่อย
...ฉันแวะซื้อของกิน เบียร์ ชุดนอน ของใช้ส่วนตัว ก่อนจะเข้ามาในห้องหลังจากได้รับคีย์การ์ดจากเอเจนต์แล้ว
“อึก อึก อึก” มาถึงฉันก็กระดกเบียร์กระป๋องเข้าปากทันที พลางกดโทรศัพท์หานัตตี้ไปด้วย ทว่ายัยนั่นกลับตัดสายก่อนจะส่งข้อความกลับมา
[ฉันอยู่กับคราม] ฉันกลอกตามองบนทันทีที่เห็นข้อความของนัตตี้ แต่นั่นแหละทุกคนเขาก็มีชีวิตของตัวเอง จะมาตามเอาใจฉันก็คงไม่ได้
ถ้าเป็นเมื่อก่อน...ควินตันคงปลอบใจฉันได้
“คิดอะไรเนี่ย” ฉันส่ายหน้าเบา ๆ สลัดความคิดออกจากหัว ตอนนี้ฉันไม่เหลือใครเลย ฉันอยากจะโทรหาแม่นมแต่ว่าท่านคงนอนแล้ว
“เฮ้อ...” ถอนหายใจก่อนจะยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่มอีกหลาย ๆ อึก ห้องนี้ใหญ่มากเลยล่ะ แหงสิค่าเช่าเดือนละสองหมื่นกว่า ๆ เลย แต่ว่ามีของใช้ครบครัน มีห้องน้ำ ห้องนอน ห้องครัว ห้องนั่งเล่น แบ่งออกเป็นสัดส่วนอย่างชัดเจน ภายในห้องตกแต่งสไตล์โมเดิร์น ซึ่งฉันไม่ชอบสักเท่าไร ฉันชอบอะไร ๆ ที่มันมีสีสันหน่อย ค่อนไปทางฉูดฉาดเลยก็ว่าได้ ทว่า
ติ๊ง!
“โอ๊ะ!...” อยู่ ๆ เสียงแจ้งเตือนไอจีก็ดังขึ้น ใจของฉันเต้นตึกตักนึกว่าแทนไทตอบข้อความฉัน ทว่า
[เดี๋ยวฉันไปช่วย] กลับเป็นคนที่ฉันเกลียดที่สุด ควินตันใช้ไอจีสำรองของเขาส่งข้อความมาหา
ติ๊ง!
[ชมรมน่ะ] ฉันไม่ได้ตอบอะไร อยากเอาคืนยัยหน้าปลอมนั่นอยู่เหมือนกัน แต่ว่าเรื่องผิดศีลธรรมฉันจะไม่ยุ่ง คิดได้อย่างนั้นก็กดล็อกหน้าจอโทรศัพท์
...กลับมาดื่มเบียร์อีกครั้งจนเมากรึ่ม ๆ ก็เลยหยิบโทรศัพท์มากดดูข้อความที่เคยส่งไปหาแทนไท
“อ่านแล้วนี่หน่า อ่านแล้วทำไมไม่ตอบล่ะ” ฉันทำหน้ามุ่ยใส่โทรศัพท์อย่างคนนึกหมั่นไส้ ก่อนจะกดส่งความไปอีก
“อ่านแล้วทำไมไม่ตอบ”
“นายรับฟอลฉันแต่ไม่ตอบข้อความเนี่ยนะ”
“กดติดตามฉันด้วยสิ ๆ มีมารยาทหน่อยฉันอุตส่าห์กดติดตามนายนะ”
“ฮัลโหล ๆ” ฉันส่งข้อความไปรัว ๆ ก่อนจะยิ้มกว้างออกมาเมื่อแทนไทกดเข้ามาอ่านแล้ว แต่ก็ไม่ตอบกลับ
“ฉันจะเอาหูฟังนายไปขาย ขายข้างเดียวก็ได้เงินเหมือนกันถ้านายไม่ตอบข้อความฉัน” ทว่า
ติ๊ง!
[น่ารำคาญ]
ฉันอ้าปากค้างให้กับข้อความที่เขาส่งกลับมา ให้ตายสิ...คำง่าย ๆ แต่ความหมายสุดลึกล้ำ คำง่าย ๆ ที่เธอใช้ประจำ ซ้ำไป ซ้ำมา* เพลงของพี่ตูนขึ้นเลยทันที
“ฉันแค่จะคืนของไม่เห็นต้องด่าเลย”
ไม่ตอบ
อ้าก!!
ฉันกรีดร้องในใจ แทนไททำให้ฉันจะตายให้ได้เลย ฉันนั่งกุมโทรศัพท์พร้อมกับจิกปลายเท้าในความลุ้น ๆ ว่าเขาจะตอบไหม แต่ก็ไม่ตอบ
“ชิ! ไม่คุยก็ไม่ต้องคุยคิดว่าฉันจะง้อหรือไง” ฉันว่าขึ้นก่อนจะวางโทรศัพท์ลงพร้อมกับลุกขึ้นยืนเตรียมไปอาบน้ำ
เขานอนดึกเหมือนกันนะเนี่ย
ระหว่างที่ฉันอาบน้ำจิตใจของฉันก็กระวนกระวายนึกถึงเขาอีกจนได้ ฉันสงสัยว่าตัวเองไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจหรือเปล่า ทำไมเวลาเราเจอกันเขาถึงมองฉันด้วยความโกรธแบบนั้น
แปลกมาก ถ้าแบบเราเคยมีเรื่องบาดหมางใจกันก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ไม่มีอะไรเลยเพิ่งเคยเจอกัน
“เอ่อ หยุดคิดได้แล้วยัยเจน!” ฉันส่ายหัวแรง ๆ เพื่อสลัดความคิดเกี่ยวกับเขาคนนั้นออก ก่อนจะรีบอาบน้ำ
ชุดนอนที่ฉันซื้อมาเป็นชุดนอนผ้าลินินใส่สบาย ๆ คอปกและก็กางเกงขายาว แต่พออาบน้ำเสร็จฉันก็นึกอะไรบางอย่างออก รีบใส่ชุดนอนด้วยความรวดเร็ว....แต่พอจะเดินออกไปฉันก็คิดว่าตัวเองโป๊เลยหยิบเอาที่แปะจุกที่ใส่วันนี้มาแปะจุกนมไว้ ก่อนจะเดินออกจากห้องโดยไม่ลืมถือโทรศัพท์มาด้วย
“หึ...ตกใจจนนอนไม่หลับแน่” ฉันว่าพร้อมกับยิ้มกระหยิ่มในใจอย่างนางมารร้าย พลางยกโทรศัพท์ขึ้นถ่ายรูปบานประตูห้องของเขา ก่อนจะส่งรูปบานประตูนี้ไปให้เขาพร้อมกับข้อความ
“อิอิ”
อ่านแล้ว...
อ่านไวจังเลยแฮะ พอส่งไปแล้วไม่ถึงวินาทีมันก็ขึ้นว่าอ่านแล้ว อ่านไวอย่างกับรอข้อความของฉันอยู่แหนะ แต่แล้ว
แกร็ก~
“เธอ...”
- Writer
