“บ้า เมาเมิวอะไร ใครเมา ไม่มี้”
พอเบี่ยงเบนเพื่อนได้ก็ลากให้ไปนั่งที่โต๊ะก่อน โดยมีอาร์เธอร์มองตามหลังยิ้ม ๆ ก่อนจะเดินตามมานั่งด้วยกันหลังจากนั้น
ปัณณวัฒน์ตื่นเกือบสิบโมง เมื่อคืนเขาไม่น่าดื่มจนน็อกคาวงแบบนั้นเลย คงเพราะประมาทอาร์เธอร์เกินไป ไม่คิดว่าจะดื่มหนักและคอแข็งได้ขนาดนี้ ออกจากห้องพัก เดินมาถึงโต๊ะแล้วก็เรียกหญิงสาวที่นั่งเคี้ยวอาหารเช้าไปยิ้มไปอย่างอารมณ์ดี
“อัน”
อันนากลืนอาหารคำสุดท้ายในปากลงคอพอดี เห็นชายหนุ่มรุ่นพี่ก็รีบดื่มน้ำตามเพื่อจะได้เอ่ยทักทายเขา
“อ้าว พี่ต้นปัณ ตื่นไหวด้วยหรือคะ”
ปัณณวัฒน์ยกมือขึ้นลูบต้นคอ บอกเสียงแหบ ๆ เล็กน้อย
“เมื่อคืนพี่ดื่มหนักไปหน่อย”
“ไม่ต้องบอกหรอกค่ะ อันเห็นพี่น็อกกับโต๊ะเต็มสองตาเลย”
ล้อชายหนุ่มรุ่นพี่แล้วก็หันไปแซวเพื่อนด้วยอีกคน เมื่อทางนั้นกลับมานั่งลงที่เก้าอี้ข้างตนแล้ว
“แกก็ด้วยสน”
ใบสนยกมือขึ้นปิดหูตัวเอง ส่ายหน้าไป
