อันนาเหลือบมองไปยังทางเข้าของรีสอร์ตรอบที่ร้อยเห็นจะได้แล้วล่ะ ตั้งแต่ใบสนกับอาร์เธอร์พากันออกไป นี่ก็บ่ายคล้อยใกล้เย็นแล้วนะ ไม่รู้ว่าสองคนนั้นไปถึงไหนกัน ป่านนี้ทำไมยังไม่กลับ คิดแล้วก็ถอนใจ อดมองไปยังทางเข้าอีกครั้งไม่ได้ เมื่อเห็นรถคันคล้าย ๆ กับที่เป็นของใบสนขับเข้ามา แต่ปรากฏว่าไม่ใช่
“อัน”
เสียงเรียกดังอยู่ตรงข้าง ๆ เธอนี่เอง อันนาหันไปหาคนเรียกพร้อมขานรับเขา
“คะพี่ต้นปัณ”
“แดดร่มแล้วไปเดินเล่นด้วยกันหน่อยไหม”
“ได้ค่ะ”
ตอบรับปัณณวัฒน์แล้วเดินลงไปยังหาดเบื้องหน้าด้วยกัน ผ่านไปได้ไม่ถึงสามนาที ชายหนุ่มรุ่นพี่ก็เอ่ยถามขึ้น
“เรื่องที่พี่ถามเราคราวนั้น อันยังไม่ตอบพี่เลย”
อันนายิ้มเจื่อนส่งให้ชายหนุ่มรุ่นพี่ แล้วคิดทบทวนในหัวว่าเรื่องไหนกันที่อีกฝ่ายเคยถามตนเอาไว้ แต่แล้วสมองอันน้อยนิดที่เหลือพื้นที่ไม่มากก็เอาแต่คอยคิดกังวลถึงสองคนนั้นว่าจะกลับกันมาแล้วหรือยัง แล้วคำถามขอ
